Borussia - dmuchane tygrysy z Dortmundu
I co? Już po Borussii? Po wpadce z Fortuną Duesseldorf, w Bundeslidze raczej pozamiatane. Nie dlatego, że ekipa z Dortmundu jest słaba (choć na pewno nierówna), ale przede wszystkim dlatego, że to Bayern Monachium jest w tym sezonie prawdziwym King-Kongiem. Zgniata rywali jak drogowy walec.
Póki co nic nie zapowiada, że w bawarskiej maszynie jakikolwiek trybik może się zaciąć. Inaczej niż w ekipie Jürgena Kloppa, który ma 12-13 zawodników do grania, a każdy następny rezerwowy jest dużo słabszy od kolegi z podstawowego składu.
Wiecie co było najbardziej efektowne we wtorkowy wieczór na Signal Iduna Park? Pokazywana z uwielbieniem przez realizatora transmisji dziewczyna (narzeczona?) Mario Goetze, która siedziała obok niego na trybunach. "Młody" zdaje się, że miał udany wieczór, ale bardziej by się przydał na boisku.
I tu dochodzimy do całej prawdy o Borussii: to nie jest zespół, który na luzie poradzi sobie z równoległą grą w Bundeslidze i Lidze Mistrzów. Nie ten rozmiar kapelusza i nie ten rozmach finansowy. Drugie mistrzostwo Niemiec zdobyte przez Borussię było ponad stan. Gdyby Bayernu nie targały jakieś niezrozumiałe wewnętrzne konwulsje, już poprzedni sezon wyglądałby tak, jak obecny.
Lubię Borussię, uwielbiam Kloppa, ale z czego ten chłop ma pocisnąć? No z czego?
Julian Schieber przyszedł ze Stuttgartu przed bieżącym sezonem za 5,5 miliona euro i na razie – dokonaniami na boisku – nie zarobił nawet na 10 procent tego transferu. Gdy do Borussii przychodził – w aureoli króla strzelców ligi belgijskiej – Ivan Perisic, mówiło się, że „Lewy” może się już pakować. Okazało się, że można w sezonie strzelić 22 gole dla Club Brugge, ale tej skuteczności nie potwierdzić (nawet w połowie!) w Bundeslidze i to przez półtora sezonu!
Straszenie Lewandowskiego takimi zmiennikami to jest pompowanie dmuchanych tygrysów. Niby wyglądają poważnie, ale ugryźć nie są w stanie. Ot, salonowe kociaki.
Moim zdaniem źle to wygląda, że Borussia od blisko roku boksuje się z Lewandowskim i jego menedżerami w sprawie przedłużenia kontraktu. Dla normalnie rozumujących ludzi, napastnik który w sezonie strzela prawie 30 bramek dla klubu (we wszystkich rozgrywkach) musi być dobrze opłacany. Ba! Musi być rozpieszczany.
Tymczasem trwa nadal przeciąganie liny z "Lewym" i jego ludźmi. Ostatnia taktyka negocjacyjna Borussii – na obrażenie się na polskiego napastnika – jest trochę żałosna. Jak czytam opinie oficjeli klubowych, którzy straszą, że znajdą z łatwością następcę Lewandowskiego, to tylko chce mi się śmiać. Czemu zatem do tej pory nie znaleźli?
Kogo to nie kupią?! Pada nazwisko gracza Ajaksu Amsterdam – Siema de Jonga. To prawda, fajny chłopak. Ale tak samo fajni – albo jeszcze fajniejsi – byli też Perisic i Schieber, a jakoś lufy im się przytkały.
Poza tym De Jong jest młodszy od "Lewego" raptem o pół roku, a do tej pory – poza Ajaksem – ma na koncie podbój De Graafschap. Tymczasem o Polaka pytają najlepsze kluby Europy.
Działacze z Dortmundu zachowują się tak, jakby nie znali tej zasady, że czasem taniej, znaczy gorzej, a w rezultacie drożej. Zresztą Lewandowski domagał się kontraktu na poziomie najlepszych kolegów z drużyny, czyli Reusa i Götze’go. Prawda, że jest graczem z tej samej półki? Prawda? A poza tym te 4,5 – 5 milionów euro za sezon, o które idzie ta wojna, to w Bayernie gwiazdy mają – za przeproszeniem – na waciki.
"Lewy" się ceni i ja to rozumiem, bo w czym on jest gorszy od np. Mario Gomeza z Monachium? No w czym?
Dortmund to fajny zespół, z super trenerem Kloppem – też ich lubię. Ale tę drużynę, z każdym kolejnym wygranym meczem w Lidze Mistrzów, rozsadza od środka. Ta ekipa będzie ofiarą własnego sukcesu. Dobrzy piłkarze – a przekonali się, że takimi są w konfrontacjach z Realem Madryt – chcą zarabiać coraz więcej. Normalna kolej rzeczy. W Dortmundzie gwiazdom zakłada się kaganiec, ale – mam taką obawę – cała ta misternie tkana konstrukcja oszczędnościowa zawali się jak domek z kart. Futbol na tym poziomie jest biznesem okrutnym: nie dolewasz do baku, nie jedziesz!
Wiem, że to dla nas smutne. Kochamy "naszą" Borussię. Jak wygrywa to i my w humorze, jak strzela Lewandowski to jesteśmy dumni, jak Dortmund traci punkty, to nas też to wkurza. W grze Polaków jest dużo radości. Grają z fantazją, odważnie, miło dla oka. Tak, że chce się im klaskać. Przecież nawet Piszczek, jedyny obrońca w tym trio, gra niezwykle widowisko. Mamy kilku "toporów" w defensywie reprezentacji – którzy im krócej mają piłkę przy nodze, tym lepiej – ale akurat Piszczka to nie dotyczy.
Borussia to niesamowity dla nas rarytas. Cieszmy się dopóki możemy, bo to już ostatni sezon polskiego tria z Dortmundu. Lewandowski zbyt duży urósł, żeby pozostać w tym przyciasnym gnieździe.
