Nie zamierzam Cię wpisywać na czarną listę. Jeżeli zrobię sobie przerwę w forum to z wiadomego powodu. Po prostu próbuję Ci powiedzieć że zdajesz się zapominać jak mocno biło Twoje serce gdy Roger się zdawał się podnosić i co czułeś gdy zostało to zabite. I to nie w taki sposób jak dziś fanów Rafy. Nas nie zbił Nole, tylko zdrowie albo Meldonium. Chyba wolałbym oklep w semi niż coś takiego. Wyzbyłbym się złudzeń na triumf w Szlemie innych okolicznościach niż połamanie nóg przez Serba. A tak będzie się tlić jakaś wątła nadzieja, z której pewnie będę odzierany jeszcze przez rok dwa. Bo przebiegiem tyle mniej więcej dzieli Rafę od Feda. Rob mimo wszystko uważam że Rafa ma większe szanse niż Roger w starciu z Nole w poważnym meczu. O ile do takiego dojdzie.
A jednak sprawiedliwość czasem przychodzi po latach. 
Dzięki za docenienie, przypomniałem sobie ten post i spokojnie mógłbym się i teraz pod nim podpisać. Spoglądam teraz na drabinkę, zwycięzca jest dla mnie już raczej jasny (czekam tylko na to, co ma do powiedzenia Wawrinka) i nie mam z tym problemu, dziwię się przy tym, jak boli niektórych ta łatwa drabinka Djokovicia - gość napotykał latami tyle przeciwności w tym turnieju i gra na cegle tak dobrze, że zwyczajnie zasłużył na ten tytuł. Natomiast jeśli chodzi o finalistę, to z tych jakkolwiek realnych nie przeszkadzałby mi absolutnie żaden poza standardowym zestawem tych, których gry szczerze nie cierpię - Murray, Berdych, Ferrer, musiałbym się też zastanowić nad Nishikorim, którego od dłuższego nie trawię i uważam jego styl za niezbyt strawną wariację nt gry Ferrera. Nawet takiego marnego Raonicia przyjąłbym bardziej pozytywnie niż negatywnie. Resztę zaś przyjąłbym wręcz z uśmiechem, bo choć żaden z nich nie należy do moich faworytów (no, do Erniego wciąż mam lekką słabość), to ich pojawienie się w finale wielkiej imprezy byłoby niezaprzeczalnym powiewem świeżości, nieprzewidywalności, choćby i chwilowej, która - jak tysiące razy już powtarzałem - jest solą sportu. Jeżeli mam wciąż jakkolwiek interesować się tym sportem w jego obecnej postaci, to nie mogę deprecjonować pozytywnej roli tego typu zjawisk. Zdaję sobie sprawę, jaka jest obecnie sytuacja w tenisie i wiem, że Rybarikowa czy Brown może jeszcze parę razy zaskoczą, ale w kurnikach, natomiast w Szlemach mogę liczyć jedynie na jakiś element zaskoczenia od tych, na których patrzę z życzliwą obojętności. Staram się, podobnie jak Dawid, być konsekwentny - nie zamierzam jak Robertinho, katować się seansami przeróżnych Muroli tylko dlatego, że to mecze o najwyższą stawkę, ale nie zamierzam też narzekać, kiedy beton choć odrobinę się skruszy. Nie lubię Nadala i cieszę się, że nie odegra podczas tego RG poważnej roli (w przeciwieństwie do Duna niczyjej czarnej listy się nie boję - sam na niej trzymam Rafę jako lidera grupy tych, którzy w XXI wieku najbardziej zepsuli i zubożyli tenis), ucieszę się zaś, jeśli ktokolwiek w miarę nowy z drugiego szeregu jego absencję wykorzysta. Pomijając rzecz jasna, że to wciąż sytuacja czysto hipotetyczna.
