mtenis.com.pl

Tegoroczny US Open jest turniejem licznych pożegnań. Leworęczny Gilles Muller z Luksemburga, niemiecki żongler Florian Mayer, waleczny a nieskuteczny w finałach Julien Benneteau z Francji, hiszpański mistrz regularności David Ferrer, salutujący po wygranych meczach Rosjanin Michaił Jużny, u pań Ukrainka Olga Sawczuk oraz Hiszpanka Annabel Medina Garrigues więcej grać na Flushing Meadows nie będą.
Jednocześnie wielu ich rówieśników, a nawet starszych tenisistów czy tenisistek, to wciąż kluczowe postacie amerykańskiej imprezy. Co więcej, patrząc jak młodzi radzą sobie w czwartym tegorocznym najważniejszym starcie, można sądzić, że ta dominacja tenisowych emerytów tak szybko się jednak nie zakończy.

Do zadumy skłania w Nowym Jorku różnica wieku na korcie połączona z końcowymi wynikami. 21-letni Alexander Zverev, postrzegany jako jeden z faworytów imprezy - szczególnie po tym jak jego sztab wzmocnił słynny Ivan Lendl - daje się ograć jak dziecko 34-letniemu rodakowi. Żeby było śmieszniej w następnej grze Philipp Kohlschreiber nie ma siły biegać i przegrywa ze średnio dysponowanym Kei Nishikorim. 32-letni Rafa Nadal, mimo obandażowanego kolana, wytrzymuje cztery długie sety z 22-latkiem Karenem Chaczanowem. Marin Cilic, kończący za trzy tygodnie 30 lat, odwraca szalony nocny mecz, w którym pierwsze dwa seta trafiają na konto 19-letniego Alexa De Minaura. Finalista sprzed roku, 32-latek Kevin Anderson opanowuje kryzys i wygrywa w pięciu z 19-letnim Denisem Shapovalovem. A typowany do roli mistrza najstarszy uczestnik imprezy, 37-letni Roger Federer po koncercie asów rywala, 23-latka Nicka Kyrgiosa, pokazuje wszystkim na czym polega różnica pomiędzy technicznymi sztuczkami a błaznowaniem. Po upływie dwóch dni okazuje się, że forma zarówno tenisisty z RPA, jak i tego ze Szwajcarii, nie była nadzwyczajna i to raczej ci młodsi nie potrafili skorzystać z okazji.

Wśród ekspertów tenisowych, komentatorów i wielu rozsądnych kibiców mamy galimatias. No bo z jednej strony ludzie się cieszą, że starsi wciąż potrafią grać nie tylko pięknie, ale i skutecznie. A z drugiej narasta zniecierpliwienie brakiem postępów u młodych. Na starcie zameldowało się w tym roku sześciu nastolatków i w sumie szesnastu NextGen, z grupy, która nie przekroczyła jeszcze 21 lat. Tymczasem poza próg III rundy nikt z tego towarzystwa nawet nie wychylił nosa. Na początku roku, po Australian Open, zapanował optymizm, bo półfinały obsadzili wówczas dwaj debiutanci na tym szczeblu, Chung i Edmund. Potem w szlemach nastąpił powrót do normy, a starsi tradycyjnie wzięli swoje. Przed ćwierćfinałami w US Open powtórka takiego scenariusza wydaje się nieomal przesądzona, a jedynym, który może weteranom popsuć zabawę jest Dominic Thiem. Rzecz w tym jednak, że 25-latka z Austrii trudno dziś traktować jak młodzieniaszka, bowiem on takie swe szanse wypuścił z rąk cztery lata temu.

Mamy młodych, którzy później dojrzewają i w wieku 18 lat w naturalny sposób brak im klasy oraz mentalności mistrza, czy też może są kulawo szkoleni, a dopiero kiedy wchodzą do zawodowej gry widać, ile tam niedostatków technicznych? Za dużo wokół pokus współczesnego świata, zwłaszcza tych elektronicznych, czy to raczej śrubowanie nagród turniejowych odbija się czkawką, a nowi po szybkim inkasie pierwszych milionów tracą zapał i potem kalkulują raczej niż ćwiczą? Dyscyplina - co widać jak na dłoni - coraz mocniej pochyla się w stronę dominacji siły nad artyzmem więc dziś każdy, kto chce trafić do elity akceptuje gigantyczne obciążenia, a to za moment kończy się lawiną kontuzji. Młodzi zatem mają szklane organizmy, czy może są po prostu bez szans, gdy wsiadają do ogłupiającej startowej karuzeli? Rywalizacja profesjonalistów z rakietami dostarcza wielu pytań tego typu. Problem wszakże polega na tym, że w tej materii nie ma jednej tylko przyczyny, czy też jednej tylko odpowiedzi. Jest za to mordercza wędrówka przez labirynt oraz świadomość, że kto raz zgubi tam drogę, albo wybierze nie tą co trzeba ścieżkę, odpada z wyścigu tenisowych szczurów.

Mają rację ci starsi, Rafa Nadal czy Fabio Fognini, gdy publicznie mówią, że te sztucznie tworzone kategorie wiekowe i grupy typu Next Gen to są bardziej zabiegi o charakterze marketingowym, niż jakakolwiek pomoc dla młodszych zawodników. Szum wytwarzany wokół niektórych młodzieńców i kreowanie ich na siłę na gwiazdy, którymi wcale jeszcze nie są, zwykle przynosi odwrotny skutek. Ciekawe, że bardzo podobne zjawiska da się obecnie obserwować również w rywalizacji kobiecej. Cykl WTA tym się różni od ATP, że w pewnej chwili, pod nieobecność kilku starszych tenisistek, nastąpił wręcz wysyp młodych, wygrywających seryjnie większe imprezy. Ale dopiero teraz widać jaki tam jest problem z powtarzalnością, jak bardzo rotują się kandydatki do odegrania głównych ról i jak trudno wskazać jedną nową, silną królową. Tenisowa młodzież owszem, maszeruje ku nam, lecz raczej swoim, nieśpiesznym tempem. Potrzeba chyba więcej cierpliwości. Zarówno po ich, jak i po naszej stronie.

Karol Stopa