Forum fanów tenisa ziemnego, gdzie znajdziesz komentarze internautów, wyniki, skróty spotkań, statystyki, materiały prasowe, typery i inne informacje o turniejach ATP i WTA. https://www.mtenis.com.pl/
Roger Federer vs. Pete Sampras: Who Would Win If Both Were in Their Prime?
Spoiler:
Eduardo Afini
Tennis has a huge number of candidates who could be considered the greatest of all time.
Bill Tilden, Jack Kramer, Roy Emerson, Pancho Gonzales, Rod Laver, Bjorn Borg, John McEnroe, Pete Sampras and Roger Federer are the ones who are most often mentioned.
Determining the GOAT seems to be an endless discussion and impossible to resolve, mainly due to the difficulty in comparing players from different eras.
The sport has evolved and changed tremendously, it wouldn’t be accurate or fair to make assumptions on possible head-to-head battles between players whose careers took place decades apart from each other.
Perhaps the vast majority of the people reading this article are fortunate enough to have seen both Pete Sampras and Roger Federer play, although never against each other in their prime.
These two geniuses clashed only once, at the 2001 Wimbledon, when the Swiss prevailed in five sets in the round of 16. Federer was at the beginning of his career and would win his first major only two years later, while Sampras was in the later part of his career and would retire in the next year.
Since Sampras and Federer are the latest names in the GOAT discussion list, fans and experts always imagine what their match-up would have been like, had they played against each other when both were in their prime.
In order for this analysis to be fair, it would have to consider matches played on each of the three different surfaces of the Grand Slam events: clay, grass and hard.
The clay court match:
Roger Federer had much more success on clay than Pete Sampras.
The highlights of the American’s clay court career were a title in Rome in 1994, and a semi-final appearance at the French Open in 1996. He won a total of three clay court titles.
Roger reached the final in Roland Garros five times and won one. He also won four times the Masters 1000 of Hamburg. Overall he won nine clay court titles.
Although clay is neither player’s favorite surface, the Swiss obviously feels more comfortable on it.
In a clay court match between them we would see Federer playing mainly from the baseline, working the ball around and handling Sampras's pace.
The American would not be able to serve and volley all the time, as he liked to do, but would try to get to the net on every opportunity he had.
Federer probably would have had the edge on their clay encounters.
The grass court match:
Pete Sampras won seven Wimbledon titles, while Federer has won six. Overall, Federer has 11 grass titles and Sampras had 10.
Grass is both players’ favorite surface and they are very accomplished on it.
In this match we would probably see Sampras being very aggressive, serving and volleying on every point, both first and second serves, and taking the net on every chance he had.
Federer’s tactic would probably be to keep the American on the baseline as much as possible, get a large percentage of 1st serves in and avoid Sampras to chip and charge on his second.
The aggressiveness of Sampras would eventually pay off and he would have come out ahead in their grass battles, especially if we assume that the matches would have been played on the grass of Sampras's era, which lead to faster games.
The hard court match:
Roger Federer has four Australian Open titles, while Sampras captured two down under. Each player won the US Open five times.
Overall the Swiss won 45 titles on this surface and Sampras won 36.
Hard courts would definitely have hosted the closest and toughest matches between these players.
Federer would play mainly from the baseline, although aggressively, with a few charges to the net, sometimes behind a first serve.
Sampras would be aggressive as usual, serve and volley most of the time, sometimes coming behind the second serve as the element of surprise.
It is easy to see the players evenly splitting their matches on hard courts, with intangibles determining the winner on every occasion and most of the encounters going the distance.
As everyone might expect, Federer vs. Sampras would have featured great battles and it could have been perhaps the greatest rivalry of all time, had they belonged to the same generation.
So the big question is: who would have had the edge on hard courts, which would have been the key to determining who the best player was?
TENNIS – Here are the strongest according to our (questionable) opinion. Some think that the greatest is Guillermo Vilas, others support Guga Kuerten's cause. After all even in tennis its always Brazil vs. Argentina. The opinions of Guillermo Salatino, Juan Salas, Enrique Cano, Roberto Nappo, Benjamin Benzaquen, Juan Ignacio Ceballos, the great Italian journalist Rino Tommasi and the Ubitennis staff.
Andrea Appiani
Pace and long rallies, tactical smartness, schemes and geometries: these are the secret of success for clay-court specialists, often forced to play in hard and different conditions, because clay-courts rarely have the same speed.
Generations of South American players grew on the clay, although in recent times they were able to reach important victories on hardcourts like Juan Martin Del Potro who won the Us Open in 2009. He, and the Argentine players, wrote the history of tennis in South America, though we could talk, as well, of the "Brazilian school" and consider there have been successful players from Chile, Ecuador, Peru pr Pataguay.
We tried to draw a special ranking of the best 15 South American players knowing it's impossible comparing different periods. This is just a game that considers on the one sides victories in Grand Slam events and the Davis Cup but also intangible qualities like the "appeal" of these champions.
15. Victor Pecci (Paraguay) The Paraguayan tennis player from Asunción was number 9 in 1980 and he won 10 singles titles in his career, all on clay. He was very tall and partial to playing at the net (he even won 10 doubles titles). As for the Slams, he played a leading role in Paris in '79 where he beat Connors and Vilas before loosing in the final to the Swedish “bear”. Two years later he repeated himself in the French capital reaching the semifinal. In Davis cup his record is 17-8 in singles and 11-5 in doubles.
14. Enrique Morea (Argentina) Enrique Morea was an Argentine player born in 1924 who played in 50's and 60's. He reached the semifinal at the French Open in two occasions, in '53 and '54. He played for 10 years in Davis Cup both as player and captain. He triumphed at the Panamerican Games of '51, both in singles and doubles. At the moment he is the honorary president of the Argentine federation (AAT).
13. Pancho Segura (Ecuador) Francisco Olegaro Segura was born in 1921 at Guayaquil, Ecuador. Naturally right-handed, he had peculiar characteristics: he hit the forehand with both hands and the back hand with one. The great Jack Kramer once described his “anomalous forehand” as the greatest “shot” produced in the history of tennis. He passed to professionalism in 1947 and he won the US “Pro” Championships three times in a row, from 1950 to 1952. “Pancho's” best result in a Grand Slam in the Open era was a semifinal reached at the US Open. In 1952 he was number 1 in the Pro rankings. He retired in 62 and was the “mentor” for Jimbo Connors as he started coaching him when he was 16 years old.
12. Luis Ayala (Chile) Luis Ayala was a Chilean player born in 1932 and his career developed in the 50's and 60's. He reached the final of the French Open in two occasions: in 1958 against Mervyn Rose and in 1961 where he lost in 5 sets to “our” Nicola Pietrangeli. Ayala also reached the quarter finals at Wimbledon for three consecutive years, from 1959 to 1961, displaying a versatility for all playing surfaces. In 1959 he won the Italian Open.
11. Fernando Gonzalez (Chile) Gonzalez is a Chilean player who is still playing. He is know for his terrifying forehand that gave him his nick-name “Mano de piedra” (hand of stone). Fernando is a complete player who's career is coming to an end. He was able to reach the quarter finals in all four Slams and a final at the AO 2007 lost against Roger Federer. At the ATP level he lifted the Champions trophy on 11 occasions reaching the fifth position in the world rankings. At 31 years of age he is battling with injury to his hip and is on the downwards slope of his brilliant career.
10. Guillermo Coria (Argentina) Class of 82, this player will always be remembered mostly for the physical prowess that mother nature denied him in exchange for the extraordinary ability to find angles impossible for most. His crystalline pure talent earned him the nickname “El Mago”(the magician). Regrettably for him also his minute physique was … crystalline. It robbed him of a career that could have been more successful and durable. He was able to win 9 ATP titles in singles missing out on the most important one in 2004 where he lost when he was 2 sets up against his compatriot Gaston Gaudio. Tennis fans will never forget the amazing final lost in Rome in 5 memorable sets against Nadal.
9. Gaston Gaudio (Argentina) Gaudio was an Argentine player born in 1978. His career that just ended was made to be excellent thanks to the “surprise” win at the RG 2004 against Coria. That success allowed him to reach the 5th place in the world rankings. He won 8 ATP titles, all on clay. He will be remembered for his flawless one handed backhand, one of the most beautiful shots in tennis history.
8. Josè Luis Clerc (Argentina) The Argentine Josè Luis Clerc became a professional in 1977 and retired in 1988. During these 11 years he managed to collect 25 ATP titles (2nd place in the Argentine ranking). He reached the fourth place in the world rankings. His favoured weapon was his regularity and, thanks to it, he reached the semifinal at the RG 81 and again the following year. He reached the Davis Cup semifinal in 1981 (after thirty years his “grandsons” will try to win it, will they manage?)
7. Marcelo Rios (Chile) His nickname was “El Chino”, born in 1975 in Santiago in Chile. He was a player with an extraordinary talent, alas not supported by an adequate mental strength. His “loco” personality prevented him from winning any Grand Slams (finalist at the AO 98 against Peter Korda, quarter finals at RG and US Open), but he was the only male player to reach the number 1 spot in the rankings without winning a Grand Slam title (Vilas probably wouldn't agree...). His amazing “flying”backhands will not be the only thing we remember, but also incidents and statements outside tennis, highlighting his capricious character. He once defined grass as being a surface suitable for grazing cows or to play football, not for tennis. He retired in 2004 due to a severe knee injury. He now takes part in the Senior Tour.
6. David Nalbandian (Argentina) From talent to talent. Now its David Nalbandian's turn, a fantastic player who is still playing and managed to reach number 3 of the rankings. Most of all he managed to reach the semifinals in all four Slams (finalist at Wimbledon 2002) thanks to his solid basic shots. Those skills also allowed him to win a Masters Cup in 2005 and to be one of the few players to beat the two giants of the game, Federer and Nadal. Being a bit overweight at times caused him many injuries that stopped his career. If Rios is the only number one never to win a slam, David can be considered the greatest South American player never to win a “major”. Yet his career is not over, the Davis Cup final against the very strong Spanish side is waiting for him. A success would be the classic “icing on the cake” of a career that was extraordinary anyway.
5. Andrès Gòmez (Ecuador) Andrès Gòmez was a very talented left handed player who's career spanned across the 80's and 90's. His technique was exceptional and he had a very composed style, as if he was a “Teacher”. His biggest achievement was the 1990 double Rome- Paris, where he beat a young Agassi. In 1984 he had already reached the quarter finals at the US Open and Wimbledon. He hoarded titles in both singles (21) and doubles (33, including a US Open with Zijvoinovic and a French Open with E.Sanchez). He reached number 4 in singles and number 1 in doubles.
4. Juan Martin Del Potro (Argentina) At only 23 years of age “Palito” is already considered the best South American on the circuit, having reached his best ranking (4) in 2009, after his extraordinary win at the US Open where he beat Roger Federer in an epic final, and the semifinal in Paris (lost in 5 sets against Federer). At the ATP level he already won 9 titles in singles, most of them on American hard courts. After he lost a whole year to recover from a fractured wrist, we are all waiting to see him back to his level. In December he will play the Davis Cup final for his definitive comeback.
3. Alez Olmedo (Peru) Alejandro Rodriguez Olmedo was born in Peru in 1936. He was NCAA university champion in 1956 and 1958 and dominated the majors in 59 becoming number 1 at the time. That year he won Australian Open, Wimbledon (destroying Laver in the final) and was a finalist at the US Open (winning the doubles title). In 1960 he became a professional and his short career ended in 1965, before the “Open” era. He was entered in the “Tennis Hall of Fame” in 1987.
2. Guillermo Vilas (Argentina) The great left handed Argentine who played in the 70's and 80's deserves the highest place on the podium in this special list for the incredible amount of successes in his career. His definitive moment was missed by never reaching the number 1 spot of the rankings, which was exclusively occupied by the great Borg. Vilas built his tennis fortunes on clay courts where he managed to express all the basics to dominate on this surface. He is the South American who won the most “majors”: two Australian Open,a French Open, and a US Open. He also reached two “honourable” quarter finals at Wimbledon considering it was in the middle of the Borg era. His best year was 1977 where he managed to do the double Paris – Forest Hills and he also won 16 ATP titles in a single year (62 at the end of his career) setting an amazing record that year of 145 wins and 15 losses and 53 consecutive matches won on clay. In Davis Cup he is in the all time top 15 for singles wins. He reached the final in 81 and two semifinals in 1977 and 1980.
1. Gustavo Kuerten (Brazil) Gustavo “Guga” Kuerten shocked the world in 1997 by winning in Paris even though he wasn't even seeded. On his way he beat three past champions like Muster, Kafelnikov and Brugera. He managed to establish a fantastic rapport with the courts and particularly with the crowd of Bois de Boulogne which helped him to a second win in 2000 and a hat-trick in 2001. Those who think that Kuerten was just a clay court player are wrong as he managed to beat Pete Sampras and Andrè Agassi on his way to the Masters Cup 2000 becoming the first South American to become world number 1. Like Gaudio he had an amazing one handed backhand (maybe even better both for efficiency and aesthetics). Unfortunately a “wonky” hip ended his career early in 2008.
Zestawienie go w tak przeciętnym gronie byłoby dużą obrazą dla zawodnika tej klasy co Thomaz
Re: GOAT - debata
: 29 lis 2011, 17:49
autor: Joao
W debacie o tym najlepszym w historii ciągle tylko Federer, Sampras i ewentualnie Laver. Pora na szersze przedstawienie Australijczyków: Lavera i Rosewalla oraz Szweda Borga.
Moim zdaniem najbardziej mierzalnym kryterium wg którego można rozpatrywać kandydatury jest liczba Szlemów. Jednakże z pewnymi zastrzeżeniami. Sama sucha liczba nie wystarczy. Trzeba wziąć pod uwagę także tło historyczne danego okresu.
Oficjalne Laver zdobył 11 Szlemów, Rosewall tylko 8. Jednak te liczby są trochę mylące. Laver w latach 1963-67 nie brał udział w amatorskich turniejach WS. Były wtedy organizowane tak zwane Pro Slams, zawodowe odpowiedniki imprez wielkoszelmowych. Należały do nich: French Championship, Wembley Championship i US Championship. Jak widać było ich tylko trzy. Startowali w nich wszscy najlepsi zawodowcy, niejednokrotnie ich obsada była silniejsza niż amatorskich Szlemów. Laver w latach 1963-67 zdobył 8 takich tytułów. Dodając do tego 11 oficjalnych WS otrzymamy 19. Natomiast jeszcze bardziej został skrzywdzony Ken Rosewall. W latach 1957-1967 (najlepsze lata kariery) w zawodowym WS zdobył aż 15 tytułów. 8 amatorskich szlemów plus 15 zawodowych daje 23 szlemy.
Inną kwestię stanowi Bjorn Borg, w latach 70. najlepsi z niewieloma wyjątkami omijali Australię szerokim łukiem. Bojrn w AO startował tylko raz w wieku 17 lat (1974). Sądzę, że do 11 WS chociaż jedno AO by dołożył. Poza tym Szwed poważne granie zakończył w wieku 25 lat. Pewnie kilka szlemów by jeszcze zdobył. Sądzę, iż dorobek Borga liczyłby około 16-17 tytułów. Ubolewam nad tym, że Szwed jest zawodnikiem tak mocno niedocenianym.
Re: GOAT - debata
: 29 lis 2011, 21:35
autor: DUN I LOVE
Joao pisze:Inną kwestię stanowi Bjorn Borg, w latach 70. najlepsi z niewieloma wyjątkami omijali Australię szerokim łukiem. Bojrn w AO startował tylko raz w wieku 17 lat (1974). Sądzę, że do 11 WS chociaż jedno AO by dołożył. Poza tym Szwed poważne granie zakończył w wieku 25 lat. Pewnie kilka szlemów by jeszcze zdobył. Sądzę, iż dorobek Borga liczyłby około 16-17 tytułów. Ubolewam nad tym, że Szwed jest zawodnikiem tak mocno niedocenianym.
Bjorn powtarza, że był wypalony psychicznie, więc podejrzewam, że prędzej by podzielił los Safina niż dorzucił 5-6 szlemów do koszyka. O ile zgadzam się co do argumentacji ws Lavera czy Rosewalla, o tyle ta w sprawie Borga kompletnie mnie nie przekonuje. Miał jak i gdzie grać i wygrywać WS-y, nie zrobił tego.
Re: GOAT - debata
: 30 lis 2011, 16:07
autor: robpal
Borga chyba należy rozpatrywać w kategorii zawodnika "najbardziej uniwersalnego". Najpierw masakrował przeciwników w Paryżu (w najlepszych latach jeszcze bardziej niż Nadal), a potem to samo robił na Wimbledonie. Do tego 4 finały US Open (w Australii właściwie nie grał) pokazują, że był to tenisista niezwykle wszechstronny.
Re: GOAT - debata
: 30 lis 2011, 21:14
autor: DUN I LOVE
Borg z pewnością był tenisistą wybitnym, szczególnie w swoim okresie. Jego tenis niezwykle skuteczny i do bólu konsekwentny pozwalał na wielkie wyniki, ale sam styl gry (z fragmentów, które widziałem) taki mocno rzemieślniczy, bez polotu i finezji. Do tego słaba głowa, nie udźwignął porażek z McEnroe na Wimbledonie i US Open, po czym szybko zszedł z salonów. Nie walczył z nową gwiazdą wielkiego tenisa, tylko nie mógł i nie potrafił znieść myśli, że pojawił się ktoś od niego lepszy. Jeden z najlepszych graczy w historii, na pewno, ale czy na pewno niedoceniany? W tej kategorii prędzej bym umieścił McEnroe'a czy takich tenisistów jak Edberg czy Rios - mimo wszystko.
O Bjornie od zawsze słyszałem hasłami w stylu "legendarny szwedzki tenisista", dla wielu to jest ikona.
Re: GOAT - debata
: 01 gru 2011, 4:15
autor: Joao
Moim zdaniem jednak Borg jest niedoceniany zwłaszcza przez polskich kibiców. Co do słabej psychiki Szweda był przez innych zawodników nazywany "IceBorg". Na pewno porażki z McEnore'm przyczyniły się do zakończenia kariery i ta decyzja jest objawem niedojrzałości zawodniczej. Z drugiej strony czy wyobrażasz sobie Nadala kończącego karierę po tym sezonie? Ja nie, choć teoretycznie mógłby tak postąpić. Borg musiał mieć dużo odwagi podejmując taką decyzję, w mediach pewnie ostro go skrytykowano. Wzgardził rosnącymi pieniędzmi, możliwymi do osiągnięcia sukcesami. Powiedział koniec i do widzenia. Mi to w pewnym stopniu imponuje. Lubię ludzi odważnych, którzy podejmują często kontrowersyjne decyzje. Nie boją się mieć własnego zdania, które nie podoba sie większości. Poza tym z racji tego, że historia Federera dzieje się na naszych oczach, zapominamy o wspaniałych osiągnięciach z przeszłości. To właśnie Borg, a nie Szwajcar miał 4 lata z rzędu bilans zwycięstw ponad 90 % (1977-1980). Procentowo w latach 2004-2007 lepszy jest Roger (93% Fed, 92 % Borg). Szwed miał słabsze bilanse końcowe, lecz w każdym z czterech sezonów powyżej 90 %. Ja klasyfikuję Bjorna na 3. miejscu wśród najlepszych w historii tuż za plecami pierwszego Lavera i drugiego Federera.
Re: GOAT - debata
: 01 gru 2011, 16:31
autor: DUN I LOVE
Joao pisze:Z drugiej strony czy wyobrażasz sobie Nadala kończącego karierę po tym sezonie? Ja nie, choć teoretycznie mógłby tak postąpić. Borg musiał mieć dużo odwagi podejmując taką decyzję, w mediach pewnie ostro go skrytykowano. Wzgardził rosnącymi pieniędzmi, możliwymi do osiągnięcia sukcesami. Powiedział koniec i do widzenia. Mi to w pewnym stopniu imponuje. Lubię ludzi odważnych, którzy podejmują często kontrowersyjne decyzje. Nie boją się mieć własnego zdania, które nie podoba sie większości.
Nie wiem, co targało Borgiem, ale przecież to nie była decyzja nagła. Najpierw wziął urlop od tenisa, a po kilku miesiącach przekazał swojemu agentowi informację, że nie wznowi kariery. To chyba dowodzi tego, że nie mieliśmy do czynienia z chwilowym spadkiem motywacji, tylko potężnym wypaleniem, które w połączeniu z silniejszą konkurencją nie dawała Szwedowi większych szans na poprawienie dorobku. Mówimy o psychice. Jedni oceniają ją poprzez zimną krew podczas serwowania na set/mecz, dla innych jest to pojęcie szersze, odnoszące się do dłuższego odcinka czasu. Borg był mentalnie skałą podczas meczów na swoich warunkach, kiedy nikt z konkurencji nie był w stanie mu poważnie się przeciwstawić. Kiedy wreszcie zjawił się ktoś młodszy, coraz lepszy i mający patent na ogrywanie Szweda, on sam zwyczajnie pękł, nie był w stanie tego znieść. Weźmy dla porównania pierwszy z brzegu współczesny przykład - Federer. Taki mentalny nieudacznik z psychiką małej dziewczynki, zapłakanej do tego. Przez lata przegrywał z Nadalem, z czasem niemal w każdym miejscu na Ziemi i w każdy możliwy sposób. W wielu przypadkach nie wytrzymywał wojny psychologicznej z rywalem młodszym, szybszym i coraz bardziej zdeterminowanym. Po 17 klęskach śmiało mógłby odejść w cień, nie zrobił tego. Pomimo powszechnych głosów odsyłających go na emeryturę, deprecjonujących jego wyniki bilansem 9-17, zacisnął zęby, ciężko trenował i wierzył w swoje możliwości, kiedy niemal każdy pojedynczy fan tę wiarę stracił. I jaki efekt? Widzieliśmy podczas 2 meczu fazy grupowej Turnieju Mistrzów, gdzie Szwajcar z uśmiechem na ustach mógł pokazać niewybredny gest każdemu, który z taką satysfakcją wieszczył jego koniec. Wśród takich ludzi był też ten tytan odporności psychicznej - Bjorn Borg. Szwed posłużył się swoim przykładem, po czym stwierdził, że Federer powinien rozważyć zakończenie kariery po bolesnej porażce na Wimbledonie. Po tamtej wypowiedzi trochę przewartościowałem pojęcie "silna psychika" sportowca, chociaż cały czas uważam, że te zaburzenia koncentracji i spętane nogi Federera to poważna rysa na wizerunku helweckiego Mistrza.
Joao pisze:Ja klasyfikuję Bjorna na 3. miejscu wśród najlepszych w historii tuż za plecami pierwszego Lavera i drugiego Federera.
Cenisz Szweda bardziej niż Samprasa?
Re: GOAT - debata
: 01 gru 2011, 17:20
autor: Joao
DUN I LOVE pisze:
Cenisz Szweda bardziej niż Samprasa?
Pewnie . Sampras jest trochę przereklamowany. Stawiam Amerykanina na 6. miejscu za czwartym Connorsem i piątym Lendlem.
Re: GOAT - debata
: 01 gru 2011, 18:04
autor: jonathan
Wielu uważa, że Federer to najbardziej utalentowany i najbardziej wszechstronny gracz w historii tenisa. Skłaniam się ku temu, bo rangę tenisisty poznaje się według mnie również po stylu, a to, co zrobił Roger chociażby w meczu z Nadalem na World Tour Finals, było istnym majstersztykiem. Z pewnością jednak - i to moje zdanie - nie da się w żaden sposób porównywać zawodników z różnych epok w celu wyłonienia tego największego. Przykładowo Laver dostałby dziś baty od Szwajcara, ale czy w latach 60-tych mając taki sam jak Australijczyk reżim treningowy i takie same drewniane rakiety talent Federera wystarczyłby, żeby pokonać legendarnego Rodney'a? Nigdy się nie dowiemy, więc kwestia tzw. GOAT-a to generalnie takie dziennikarskie gadanie, by jeszcze mocniej nakręcić machinę marketingowo-biznesową ATP. Napędzana jest także histeria a propos dziejszych wyników. Przysłania ona fakt, że kiedyś też grano świetnie, choć oczywiście tegoroczny wyczyn Djokovicia to absolutny fenomen.
Borg to rzeczywiście mistrz nieprzeciętny. Jak mało kto wpłynął na naturę tej dyscypliny. O ile się nie mylę, chyba jako pierwszy przyciągnął do niej wielkich sponsorów. Fenomen jego pojawienia się w Wimbledonie był czymś, muszę przyznać, niezwykłym, choć widziałem to jedynie na archiwalnych filmach. Szwed nie miał też naturalnego talentu do gry na trawie, dlatego sukcesy, jakie osiągnął, są dla mnie osobiście jeszcze bardziej zdumiewające. A tak wczesne zakończenie kariery tłumaczył ogólnym wypaleniem. Chciał ponoć wrócić, by zagrać na kortach SW19, ale, z tego co czytałem, gdy dowiedział się, że będzie musiał w tym celu przedzierać się przez kwalifikacje, definitywnie się wycofał.
Re: GOAT - debata
: 01 gru 2011, 19:16
autor: DUN I LOVE
Sampras przereklamowany? Skoro już piszemy o psychice ze stali, to właśnie Pistol Pete jest dla mnie modelowym przykładem takiego competitora. Owszem, Amerykanin miał w swoim arsenale genialny serwis, na którym polegał w najcięższych chwilach. Mimo wszystko jednak, dodatnie bilanse z niemal każdym rywalem ze swojej epoki i 6-letnie panowie na szczycie rankingu ATP (mówię o notowaniach na koniec roku) mówią wiele i stanowią poważną podstawę do umieszczania Pete'a w panteonie największych sław dyscypliny.
johnathan pisze:Chciał ponoć wrócić, by zagrać na kortach SW19, ale, z tego co czytałem, gdy dowiedział się, że będzie musiał w tym celu zagrać w kwalifikacjach, definitywnie się wycofał.
W 1992 roku podjął próbę powrotu, ale to zdecydowanie nie było już to. Prędzej ten powrót przypominał powrót Mustera niż wielki comeback.
Re: GOAT - debata
: 01 gru 2011, 19:54
autor: Joao
Oj Dawidzie, na siłę próbujesz przekonać mnie do swoich racji. Po pierwsze Sampras nigdy nie zdominował sezonu, ani razu nie miał 90 %, maksymalnie dwa szlemy w sezonie. Po drugie był zbyt mało wszechstronny, można mówić, że mączka była inna itd. ,ale faktem jest, że radził sobie na niej słabo. Po trzecie 64 tytuły to tyle samo co miał Borg tylko, że Pete potrzebował na ich zdobycie dużo więcej czasu. Oczywiście był liderem rankingu, zdobył te 14 szlemów, byl najlepszy w latach 90., ale nigdy nie brałem go pod uwagę jako najlepszego tenisistę w dziejach.
Jeśli chodzi o przeraklamowanie to Federera też ono dotyczy choć w mniejszym stopniu. A fakty są takie, że to Laver zdobył WS i to dwukrotnie. Można mówić, że wtedy była tylko trawa i ziemia, że teraz jest trudniej itd. Przede wszystkim GOAT musi zdobyć WS, to jest dla mnie warunek konieczny. Owszem ogólna liczba tytułów wielkoszlemowych jest istotna, ale nie może przesłaniać innych argumentów.
Re: GOAT - debata
: 01 gru 2011, 20:33
autor: Robertinho
No nie wiem, dla mnie w tych rozważaniach, jeśli już uprzemy się by je prowadzić, liczą się dwa nazwiska: Sampras i Federer. Wydaje mi się, że tenis Pistola był bardziej "wysokoprocentowy", choć ceną była specjalizacja, gra Federera ma w sobie więcej swobody i jest w stanie dostosować się do każdego stylu, choć z drugiej strony nadmiar opcji często jest u Szwajcara przeszkodą, nie pomocą.
Re: GOAT - debata
: 01 gru 2011, 20:58
autor: Sempere
Widzę, że tutaj toczy się zażarta dysputa pomiędzy miłośnikiem tenisa dawnych mistrzów a osobami bardziej ceniącymi współczesnych tenisowych magików z największą liczbą tytułów wielkoszlemowych. Tak naprawdę nie da się tego rozstrzygnąć, kto jest najlepszy w historii. Kiedyś nie wszyscy startowali w każdym Wielkim Szlemie, nawierzchnie były inne, sprzęt "poszedł" do przodu, zmienił się styl gry etc. Jedynie w grach komputerowych możemy pojedynkować się Borgiem z Samprasem i Federerem. Każdy z nas ma jakiegoś tam swojego faworyta (Samprasa, Federera, Lavera, Borga czy nawet Budge'a i Rosewalla). Ja bym nie zapominał o tenisistach sprzed Ery Open, to też byli wspaniali gracze, których niestety chyba nikt z nas nie mógł oglądać, bo jeszcze nie nadszedł czas na naszą egzystencję. Oczywiście są mecze archiwalne, ale raczej mało osób wybiega aż tak daleko w przeszłość.
Re: GOAT - debata
: 01 gru 2011, 23:44
autor: DUN I LOVE
Joao pisze:Oj Dawidzie, na siłę próbujesz przekonać mnie do swoich racji. Po pierwsze Sampras nigdy nie zdominował sezonu, ani razu nie miał 90 %, maksymalnie dwa szlemy w sezonie.
Niczego nie próbuję. Wyraźnie zaznaczyłem, ze mam na myśli rozliczenie na koniec sezonu. Borg też wygrywał maksymalnie 2 Szlemy w sezonie.
Joao pisze:Po drugie był zbyt mało wszechstronny, można mówić, że mączka była inna itd. ,ale faktem jest, że radził sobie na niej słabo.
To niezaprzeczalne, że radził sobie na niej słabo, ale gdyby nie Kafelnikov w 1996 roku, to Pistol wygrałby RG i jest to tak samo prawdopodobne jak to, że Borg miałby 16-17 Szlemów, żeby grał do 30-stki.
Joao pisze:Jeśli chodzi o przeraklamowanie to Federera też ono dotyczy choć w mniejszym stopniu. A fakty są takie, że to Laver zdobył WS i to dwukrotnie. Można mówić, że wtedy była tylko trawa i ziemia, że teraz jest trudniej itd. Przede wszystkim GOAT musi zdobyć WS, to jest dla mnie warunek konieczny. Owszem ogólna liczba tytułów wielkoszlemowych jest istotna, ale nie może przesłaniać innych argumentów.
Może i masz rację, ale załóżmy, że w 2012 roku Federer powoli schodzi w cień, Nadal zaczyna odpuszczać, Djoković nie może dojść do siebie po "sezonie życia" - Murray wygrywa wtedy wszystkie 4 lewy WS i co? Jest poważniejszym kandydatem na GOATa niż Federer, Sampras, McEnroe, Lendl czy Borg? Zawsze można odbić piłeczkę i powiedzieć, że potencjalny GOAT musi w każdym z WS w ciągu ponad pół dekady być co najmniej w półfinale, bo wtedy podkreśli swoja wielkość, utrzymując tak długo równą, bardzo wysoką formę. Nie neguję dokonań Lavera, bo tego Pana bardzo lubię, ale taki Federer swoimi, ponadludzkimi momentami, seriami też ma poważne argumenty w tej dyskusji.
ps
Oczywiście, że nie da się rozstrzygnąć tej debaty wskazując jedno nazwisko, ale pospierać się w grudniu można.
Re: GOAT - debata
: 02 gru 2011, 2:35
autor: Joao
Tylko, że Laver nie zdobył WS przypadkiem, fuksem. Wygrał raz i po siedmiu latach powtórzył to osiągnięcie. O Laverze mówi się głównie dlatego że zdobył WS. Inaczej byłoby o nim cicho. W wieku 31 lat u schyłku kariery dokonał po raz drugi tego co Fedrerowi nigdy się nie udało. Bronię starych mistrzów dlatego, że Samprasa i Feda mogłeś widzieć na żywo i to trochę ich faworyzuje, bo jak wiadomo czego oczy nie widzą tego sercu nie żal . Prócz WS Laver wygrał prawie 200 turniejów, najwięcej w historii, owszem było w tym sporo pokazówek, ale nawet ATP uznaje mu ponad 40 turniejów wygranych w latach 70. Ten człowiek to fenomen i naprawdę nie wiem co Fed musiałby zrobić, żeby go dogonić (Laver w 1962 wygrał 22 turnieje ).
Co do tak zwanego piękna gry nie ma ono dla mnie żadnego znaczenia przy wyborze Goata. Mogę zgodzić się, że Fed jest najlepszym tenisistą w erze open, ale w całej historii absolutnie. Najprawdopodobniej Roger jest najbardziej utalentowanym graczem w historii, ale w parze z talentem nie idzie psychika.
Jeszcze zróbmy małe wyliczenia. Odejmijmy Federerowi szlemy z lat 2006-2010, bo w takim wieku Laver nie grał w oficjlanych WS. 16-10=6. No proszę 11 do 6 dla Lavera. Nie chcę dyskredytować osiągnięć Roga, tylko chcę pokazać, że Laverowi najlepsze lata kariery przepadły na grę w turniejach zawodowych.
Jeszcze wracając do Borga i Samprasa. Pete wprawdzie 6 raz pod rząd był nr 1 pod koniec roku, a Bjorn tylko dwa razy, ale jak mówiłem wcześniej Amerykanin nie potrafił choć raz przekroczyć magicznej granicy 90 %,a Szwed czynił to z uśmiechem na ustach cztery kolejne lata, czego nie dokonał nawet Federer. Poza tym jeśli chodzi o wszechstronność wygranie RG i Wimbledonu rokrocznie (1978-1980) robi na mnie ogromne wrażenie. Nawet jeśli porównanamy wyniki w WS na ich najgorszych nawierzchniach USO Borga trzy finały do jednego półfinału RG Samprasa świadczą na korzyść Szweda.
Na tym kończę swoje wywody w tym temacie, bo możemy spierać się do końca roku i cały następny sezon . Ostatecznie przesuwam Samprasa na 4. miejsce w mojej hierarchii, ale przed Borga nie dam rady go wcisnąć .
Re: GOAT - debata
: 02 gru 2011, 14:18
autor: robpal
DUN I LOVE pisze:
To niezaprzeczalne, że radził sobie na niej słabo, ale gdyby nie Kafelnikov w 1996 roku, to Pistol wygrałby RG i jest to tak samo prawdopodobne jak to, że Borg miałby 16-17 Szlemów, żeby grał do 30-stki.
Ostrożnie z takimi stwierdzeniami. Jak się zaczyna od "gdyby na RG w 2009 roku Nadal nie przegrał z Soderlingiem..."(dalej wiadomo co), to spotyka się to z natychmiastową krytyką
Może zabrzmi to śmiesznie/głupio, ale dla mnie Sampras to podobny typ do Nadala Hiszpana, poniekąd obraźliwie, nazywa się "beneficjentem wolnych nawierzchni", to samo tyczy się Pete'a, który był za to beneficjentem nawierzchni szybkich, bo oprócz cegły grało się na szybszej Australii, szybszych kortach w USA i dłuższy sezon w hali. Styl miał idealnie podpasowany pod taką grę, na cegle w zasadzie nie zaistniał (jedyny sensowniejszy wynik na miarę jego legendy to wygrany Rzym) i sądzę, że dzisiaj ugrałby góra połowę tego, co wygrał.
Re: GOAT - debata
: 02 gru 2011, 14:28
autor: Joao
robpal pisze:
Może zabrzmi to śmiesznie/głupio, ale dla mnie Sampras to podobny typ do Nadala Hiszpana, poniekąd obraźliwie, nazywa się "beneficjentem wolnych nawierzchni", to samo tyczy się Pete'a, który był za to beneficjentem nawierzchni szybkich, bo oprócz cegły grało się na szybszej Australii, szybszych kortach w USA i dłuższy sezon w hali. Styl miał idealnie podpasowany pod taką grę, na cegle w zasadzie nie zaistniał (jedyny sensowniejszy wynik na miarę jego legendy to wygrany Rzym) i sądzę, że dzisiaj ugrałby góra połowę tego, co wygrał.
Widzę także inne podobieństwo. Pete i Rafa nie mieli nigdy bilansu zwycięstw ponad 90 % w jednym sezonie. Nie dominowali w rozgrywkach tak jak Federer, Borg, Connors czy Lendl.