mtenis.com.pl

Tenor bez głosu



Pierwszy raz od 2002 roku zdarzyło się, że w dwóch kolejnych turniejach Roger Federer doznał porażek z rąk rywali spoza pierwszej setki rankingu. Na Wimbledonie lepszy był od niego nr 116 ATP, Ukrainiec Siergiej Stachowskij, w Hamburgu nr 114 ATP Argentyńczyk Federico Delbonis. Przez 15 lat kariery Szwajcar przegrał zaledwie 12 takich pojedynków. Od kiedy jest w pierwszej dziesiątce był to dopiero trzeci i czwarty raz.

Poprzedni sezon nie dawał żadnych podstaw do niepokoju. Można było nawet odnieść wrażenie, że jest lepiej niż być powinno. Aż sześć tytułów zdobytych w 10 finałach, siódmy triumf na słynnym trawniku w Londynie, powrót na pozycję lidera, poprawienie starego rekordu Samprasa, zawieszenie poprzeczki na poziomie 302 tygodni z nr 1. Dziś, kilkanaście dni przed 32. urodzinami, martwią się nawet najwięksi fani. Poza wygraną w niemieckim Halle plusów niestety nie widać. A jak są to wynikają raczej ze statystycznych układanek niż z faktycznej siły, czy jakości gry. Od półfinałowej porażki w Melbourne, z Andy Murrayem, forma mistrza z Bazylei jest zła. Nie wiadomo, na czym budować nadzieję, że to wszystko za chwilę raz jeszcze zmieni się na lepsze.

Pozycja Szwajcara w zawodowych rozgrywkach od dawna nie podlega żadnej dyskusji. Nikt jak on nie potrafi zapełnić trybun wszystkich tenisowych stadionów. Nie ma drugiej osoby tak gorąco dopingowanej. I to nawet na korcie rywala, gdy ten ma dużo niższy ranking, a więc występuje z pozycji pretendenta, próbującego przed własną publicznością pokonać wielkiego mistrza. Wszystkie te reakcje to rodzaj hołdu dla fenomenalnego stylu gry. Ukłon dla człowieka, którego już za życia uznano tenisistą wszech czasów. Ludzie doskonale widzą, w jakim kierunku podąża ten sport, więc jak sami potrafią, swą obecnością i mocnymi brawami, starają się maksymalnie opóźnić to, co niestety nieuniknione. Bo wynik także i tego wyścigu z czasem od dawna jest przecież rozstrzygnięty. Zostaje – jak zwykle w takich sytuacjach – kwestia konkretnej daty oraz forma tego pożegnania.

Najwięksi gwiazdorzy tenisa różnie zamykali swe kariery. Czasem, wypaleni psychicznie, albo z powodu dolegliwej kontuzji, robili to bardzo wcześnie. Trzydziesty rok życia to była zwykle ta granica najważniejsza. Organizm częściej odmawia posłuszeństwa, trzeba się wtedy poważnie zastanowić, czy ma sens dalsza zabawa w jeżdżenie z turnieju na turniej. Jedni radykalnie, z dnia na dzień, odkładali rakietę na bok, inni starali się tkwić przez jakiś czas w rywalizacji, naturalnie dopóki było to możliwe. Najbardziej upartych można było spotkać po latach jeszcze we futuresach ITF-u, choć i tam, po laniu zebranym od kolejnego młodziaka, dobiegający czterdziestki, a znani kiedyś gracze też w końcu ogłaszali, że jednak rezygnują.

Niespisana nigdzie zasada tenisowego światka brzmi logicznie. Ci najwięksi mistrzowie mają prawo kończyć na swoich własnych, podyktowanych tylko przez siebie warunkach. Innymi słowy, nie nam kibicom, dziennikarzom czy komentatorom oceniać, kiedy i na jakich warunkach nastąpi ostateczne odłożenie rakiety. W telewizyjnych relacjach wypowiadałem tę opinię wiele razy i wciąż uważam, że to jedyna zdroworozsądkowa opcja. Niemniej, miałem w minionym tygodniu chwile poważnego zwątpienia.

Z narastającym zdumieniem patrzyłem w Hamburgu na mecze Federera z Czechem Janem Hajkiem, potem z Niemcem Florianem Meyerem, w końcu na pojedynek z Argentyńczykiem Federico Delbonisem. Ani razu nie wytrzymałem do końca. Wyłączałem telewizor, uznając, że szkoda mojego czasu i nerwów. Czułem się trochę jak na koncercie słynnego przed laty tenora, który zjawia się na scenie, na jakiej dotąd raczej nie występował i na dodatek okazuje się, że chyba po latach stracił swój słynny głos. Ktoś taki jak ja, z widowni, czuje się nieswojo w tej sytuacji, bo trochę mu wstyd za gwiazdora, rozmieniającego się na drobne, a trochę mu żal tego, co zapamiętał i co raczej bezpowrotnie minęło.

Federer w wypowiedziach kilka razy sygnalizował docelową datę swoich występów na korcie i kilka razy ten termin odsuwał w czasie. Ponieważ chodzi o multimilionera, u którego roczne obroty wycenia się na 50 mln dolarów, trudno się takiemu podejściu dziwić. Rok temu pokazówki w Ameryce Południowej dały Szwajcarowi dwa razy tyle, co nagrody turniejowe, zdobyte przez cały rok. Wiadomo już, że cykl zostanie powtórzony także i tej jesieni. Z Hamburga Szwajcar jedzie teraz na turniej w Gstaad. W Niemczech, jak zdradził francuskiej telewizji dyrektor imprezy, Michael Stich, zapłacono Rogerowi startowe na poziomie pół miliona dolarów. W szwajcarskich Alpach też pewnie przygotowano mu coś więcej poza czekoladą i krowim mlekiem. Nie zaskakują mnie, ani nie gorszą takie informacje. Wiem, że tak funkcjonuje ten rynek. I wiem, że dopóki rozmieniającego się na drobne Federera będą oglądać pełne trybuny w Hamburgu czy Gstaad, dopóty ten interes będzie się wszystkim opłacał.

Nasze media wspominały coś o pokazowym meczu Rogera Federera z Jerzym Janowiczem na Stadionie Narodowym w Warszawie. Organizatorom i obu tenisistom życzę tam sukcesu, wiem jednak, że to widowisko, o ile naturalnie dojdzie do skutku, odbędzie się beze mnie. Piechotą gotów jestem wybrać się na ważny mecz Jurka w wielkim szlemie. Rogera wolę jednak zapamiętać z prestiżowych kortów i niesamowitych batalii o główne nagrody. W następne jego wielkie finały dziś już nie wierzę. Patrzyłem na tę jego kiepską grę w Hamburgu, a w głowie natrętnie brzęczał mi nieśmiertelny przebój zespołu „Perfect”:

Trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść
Niepokonanym
Wśród tandety lśniąc jak diament
Być zagadką, której nikt
Nie zdąży zgadnąć nim minie czas

Karol Stopa

Szanowny Panie Karolu! Już od dawna nosiłem się z zamiarem skomentowania niektórych tematów na Pańskim blogu, ale po przeczytaniu ostatniego wpisu myślę, że przyszedł na to w końcu najwyższy czas. Bo nie będę ukrywał, że mamy zupełnie inny pogląd na ostatnie lata kariery Federera. Oczywiście podzielam część Pańskich obaw dotyczących przyszłości Rogera, jednak nie rozumiem, skąd biorą się u Pana sugestie, że powinien on zacząć poważnie zastanawiać się nad sportową emeryturą. Pamiętam, jak komentując mecz Andy'ego Roddicka na zeszłorocznym turnieju w Queen's Clubie powiedział Pan, że ma Pan zaufanie do takich zawodników jak Amerykanin w kwestii podjęcia decyzji o zawieszeniu rakiety na kołek. Więc dlaczego podobny kredyt zaufania odbiera Pan teraz Federerowi? Dla mnie jeśli on wciąż kontynuuje karierę, to zakładam, że nie po to, żeby odpadać w pierwszych rundach turniejów. Jestem przekonany, że występy na korcie to dla niego wciąż priorytet. On nadal ciężko trenuje, bo to zbyt wielki profesjonalista, żeby grać, nie będąc fizycznie gotowym na zwycięstwa. I trzeba dać mu szansę, dopóki on sam ją sobie daje, a nie odbierać tak jak Pan. Oczywiście podobne sądy, które Pan tu wygłasza, przychodzą jeszcze łatwiej po porażkach Rogera ze Stakhovsky'm i Delbonisem, niż przyszłyby na przykład po przegranej w półfinale Wimbledonu z Murray'em. Zresztą doskonale pamiętam, co mówił Pan po odpadnięciu Szwajcara w 1/2 Australian Open właśnie z Andy'm. Roger doprowadził tam wtedy do piątego seta, a tymczasem Pan bez przerwy zarzucał mu bezradność (jak można?) i nie wiedzieć czemu uderzał w jakiś dramatyczny ton. Niech zastanowi się Pan, ile razy po 2008 roku przepowiadano już Federerowi koniec kariery. Ile miał upadków, z których się podnosił? Przykłady? Porażki z Nadalem w Wimbledonie 2008, Australian Open 2009 i rok 2011, kiedy po raz pierwszy od dziewięciu lat nie wygrał w trakcie sezonu żadnego wielkoszlemowego turnieju. Nie myśli Pan, że skoro tak wspaniale potrafił odrodzić się po tamtych bolesnych doświadczeniach, teraz może zrobić dokładnie to samo? I spokojnie, nie przechodzą mu na razie przez głowę żadne myśli o przejściu na sportową emeryturę. On przez wiele lat rywalizacji zdążył już nabrać tyle dystansu do tenisa, że na pewno nie załamie się po tych ostatnich wpadkach. Zresztą za kogo się Pan w ogóle uważa, żeby grzebać Rogera, kiedy on wciąż chce grać? Swoją drogą taka postawa wcale mnie nie dziwi, bo nawet ludzie, którzy otwarcie nazywają się fanami Szwajcara, robią dokładnie to samo. Oczywiście dla mnie ostatnie niepowodzenia Federera również są powodem do zmartwień, ale w przeciwieństwie do tamtej grupy kibiców nie zamierzam wpędzać go jeszcze do grobu i wspominać, jaki kiedyś był wspaniały. Po tylu latach dopingowania go jestem mu po prostu coś winien. A Pan, proszę bardzo, niech nie wierzy w te kolejny finały Rogera. Ja mam nadzieję na choćby jeden wielki turniej w jego wykonaniu i będę na niego czekał, nawet jeśli po drodze musiałbym obserwować dziesiątki podobnych porażek jak te ostatnie. Wiem, że przyjdzie jeszcze taki moment, kiedy wzniesie on w górę jakieś wielkie trofeum i ja jako jeden z tych najwierniejszych kibiców poczuję w takiej chwili wielką osobistą satysfakcję. A Pan co wtedy powie albo napisze? Że Federer powinien był się wcześniej wycofać z tenisa? Przyzna się Pan do tego, że tak się pomylił? Szczerze wątpię. Jeśli chodzi o te wpadki, które ostatnio zalicza Szwajcar, to naprawdę myśli Pan, że będzie się o nich mówić po zakończeniu kariery przez Rogera? Nie, je wspominać będą jedynie ignoranci, a prawdziwi fani tej dyscypliny zapamiętają tylko zwycięstwa w szczycie formy i największe tytuły. Gdyby Federer chciał za wszelką cenę pożegnać się z tenisem będąc, jak to Pan powiedział, niepokonanym i w blasku i chwale, zrobiłby to już w ubiegłym roku. Ale on nieraz podkreślał, że jego marzeniem jest, aby córki mogły oglądać go jeszcze na kortach jak najdłużej. Zauważył Pan, że o ile dawniej pojawiały się właściwie tylko na finałach, tak teraz goszczą już na większości meczów swojego taty? A Pan najchętniej by im to wszystko odebrał, tak? Jasne, że Roger kiedyś powie "dość", ale szczegóły takiej decyzji zależą wyłącznie od niego. Pozwólmy mu odejść na jego własnych warunkach, tak jak Samprasowi, który zanim wygrał US Open 2002, miał przecież za sobą jeszcze gorszy sezon. I tak jak fani Pete'a mieli nadzieję na tamtą wygraną, tak ja poczekam na kolejne wielkie zwycięstwo Federera, które byłoby już ostatecznym spełnieniem jego kariery i przy okazji rewanżem na tych wszystkich, którzy go skreślili (który to raz?) i w trudnych momentach, zamiast w niego wierzyć, przytaczali fragmenty piosenki zespołu Perfekt (oczywiście po to, żeby cały tekst brzmiał bardziej sugestywnie). Ale nawet jeśli nie wygra już niczego, to i tak warto będzie go oglądać, a nie wychodzić w trakcie jego meczów tak jak Pan podczas transmisji z Hamburga. Oczywiście gdyby taki pojedynek komentował Pan dla Eurosportu, nie ośmieliłby się Pan podobnie postąpić, bo robiłby to przecież dla pieniędzy. W tej chwili ciśnie mi się na usta jedno określenie dotyczące Pańskiej osoby, jednak przez wzgląd na resztki szacunku, na jakie Pan jeszcze u mnie zasłużył, powstrzymam się od wypowiedzenia go. Co do kwestii biznesowych, to tak - Federer najlepiej wie, jak prowadzić swoje interesy. Niejeden chciałby mieć tak poukładane wszystkie sprawy jak on i potrafić godzić ważne kontrakty i obowiązki. Rory McIlroy powiedział kiedyś, że pod tym względem Szwajcar stanowi dla niego prawdziwy wzór. A gdyby Roger przyjechał do Polski na tę pokazówkę z Janowiczem, to byłbym gotowy zapłacić naprawdę niemało, żeby zobaczyć mojego idola, choć wiedziałbym, że występuje w meczu o nic. Podsumowując już tę część mojego wpisu, cieszę się z tego, że Federer nie musi czytać tych Pańskich wywodów i konkluzji ani nawet przeglądać samych tytułów artykułów, bo te są okropne i po prostu nieprawdziwe (do dziś pamiętam np. tytuł "Pożegnanie z magią" napisany przez Pana bezpośrednio po bardzo dobrym widowisku, jakie Roger stworzył z Djokoviciem na koniec zeszłego, przecież znakomitego dla siebie, sezonu). Dobrze też, że zamiast takich podpowiadaczy jak Karol Stopa ma w swoim sztabie bardziej oddanych ludzi, na których wsparcie zawsze może liczyć. Między innymi dzięki nim osiągnął tyle, ile osiągnął, a Pan może sobie co najwyżej wygłaszać te swoje mądrości na onetowym blogu. Cóż, wyrozumiałości dla tak wielkich tenisistów mógłby uczyć się Pan od niedoścignionego wzoru, jakim jest Bohdan Tomaszewski, albo od tak nielubianego przez Pana Wojciecha Fibaka. Swoją drogą to naprawdę podczas komentowania meczu (wtedy Djokovicia z Kohlschreiberem na RG) mógłby Pan darować sobie mówienie o "szujach poza kortem".

Drugą część swojego wpisu zacznę tak - pamiętam, jak Roddickowi na konferencji prasowej w Tokio w 2011 roku zadano pytanie, kto jego zdaniem wcześniej zakończy karierę - on czy Federer. Na to Andy odpowiedział, że najlepiej by było, gdyby sam dziennikarz pomyślał o przejściu na emeryturę, i oburzony wyszedł z sali. Zastanawiam się, czy z Panem nie jest właśnie podobnie. Bo niestety widzę oznaki tego, że zaczyna być Pan wyraźnie znudzony tenisem (słychać to nawet po Pańskim głosie). Zrobił się z Pana straszny maruda, muszę przyznać. Naprawdę nie wiem, co podoba się teraz Panu w rozgrywkach. Zgaduję, że do gustu przypadłby Panu tylko widok Federera zmiatającego rywali z kortu (wracając do turnieju w Hamburgu, oczywiście z lekkością motyla przeszedł Pan nad tym, że Roger testował tam nowy model rakiety). Zauważyłem też, że jest Pan niedościgniony w wydawaniu wszelkiego rodzaju jednoznacznych sądów (teraz na temat Szwajcara, a wcześniej np. Nadala i jego kolan - mówił Pan coś o jakimś przeszczepie, a tymczasem okazało się, że Rafa wrócił z nimi na korty po ponad półrocznej przerwie i zdominował cały sezon na mączce). Nieustannie wypowiada się Pan z pozycji jakiejś wyroczni, która wie absolutnie wszystko i jej oceny są zawsze niepodważalne i nie podlegają żadnej dyskusji (po prostu prawdy objawione). Mógłby Pan choć czasem spróbować przyswoić sobie racje innych, bo tak nad wszystkim biadoląc i się w tym zatracając, ma Pan dość ograniczone poczucie rzeczywistości. Przez brak wyrozumiałości i szacunku dla zawodników potrafi Pan również całkowicie obrzydzić oglądanie meczu. Pański komentarz z finału US Open (zwłaszcza ten - "Andrzejku, grasz do kitu, ale musisz dzisiaj wygrać") był chyba najbardziej tendencyjnym, jakiego kiedykolwiek słuchałem (tak to może mówić trener z klubu do amatora, a nie poważny komentator o wybitnych tenisistach). Zresztą w tamtym meczu raz stawiał Pan tezę, by potem samemu sobie przeczyć. Po czwartym secie Murray był Pańskim zdaniem skończony, a później nagle ogłosił Pan wszem i wobec, że jeszcze wszystko możliwe. Jak widać, wystarczy Panu nieraz kilka piłek, aby popaść w swoich ocenach od skrajności w skrajność. To zdumiewające, że po tylu latach nie potrafi Pan wciąż wyzbyć się swoich okropnych nawyków. Naprawdę mógłby się Pan czasem przyznać do tych wszystkich błędów, jakie popełnia. Ale Pan niestety kompletnie nie zauważa, jak często się myli. Powinien wstydzić się Pan za samego siebie, a nie Federera. Rogera niech zostawi Pan w spokoju, bo takich"kibiców" jak Karol Stopa on zwyczajnie nie potrzebuje. Jeśli chodzi o przejście na emeryturę, to niech myśli Pan wyłącznie o swojej. Może już właśnie teraz nadszedł ten czas, żeby Pańskie miejsce zajęli ludzie z bardziej entuzjastycznymi poglądami o tenisie (i nie muszą być wcale młodsi ciałem). Niech mi Pan wierzy, że takich nie brakuje.

Oczywiście niech Pan dalej prowadzi tego swojego bloga i wyraża tu własne opinie. My usłyszymy się podczas US Open. Tam specjalnie nie będę przełączał się na brytyjski komentarz podczas meczów, które będzie Pan relacjonował. Co prawda nie oczekuję, że zmieni Pan swoje przyzwyczajenia, ale ważne, że będzie już Pan zdawał sobie przynajmniej sprawę, że komuś one się nie podobają. Zresztą jestem ciekaw, co mówiłby Pan na antenie, gdyby okazało się, że Federer wygrałby w Gstaad, a potem w Montrealu albo Cincinnati. Cóż, do tego czasu życzę Panu mimo wszystko przejrzenia się w lustrze (wie Pan o co chodzi, bo sam kiedyś o tym pisał), zmiany podejścia i odrobienia wielkiej kibicowskiej lekcji tak, żeby pozwolił Pan Rogerowi odejść naprawdę NIEPOKONANYM - na jego, a nie Pański sposób.

Pozdrawiam.