mtenis.com.pl

Historia tenisa skrywa wiele niesamowitych pojedynków, rozgrywanych przez grubo ponad sto lat na kortach całego świata. Na pożółkłych kartach zapisano zwłaszcza rozmaite batalie dramatyczne, imponujące poziomem, ważne ze względu na ich rangę. Każdy z wielkich turniejów ma też dziś swoją własną galerię sławy, spotkania o jakich nie sposób zapomnieć.

W Australian Open takim ważnym wzorem był do ostatniej niedzieli półfinałowy bój Peta Samprasa z Andre Agassim w roku 2000. Niewiarygodne pięć setów, nasycone 37 asami pierwszego i wieloma błyskotliwymi kontrami drugiego Amerykanina. Obaj zbliżali się wtedy do trzydziestki, myśleli już o końcu kariery. Wygrał starszy. Ówczesny lider, niesiony dopingiem tłumu, złamał w końcu opór byłego nr 1. Światowe media oszalały próbując nazwać to, co się stało. W dziesiątkę trafiła ukazująca się w Melbourne gazeta „The Age”. Jej tytuł był wyjątkowo zwięzły, a zarazem mówił wszystko. W tym na pozór banalnym: „The Match” duża literka M wspaniale zastąpiła wszystkie krzyczące i przesadnie często nadęte przymiotniki.

Nie mam pojęcia, jakich słów należałoby użyć teraz, przy opisie finału Rogera Federera z Rafaelem Nadalem. Mecz zamykający Australian Open 2017 był – w moim odczuciu – widowiskiem poza skalą, czymś wymykającym się spod kontroli odbiorcy. Spektaklem wymagającym albo nabożnego skupienia i muzealnej ciszy, albo też geniuszu narratora. W miarę ewoluowania sportu zmieniły się nam dziś kryteria ocen. Mierzymy wszystkim czym się tylko da, ze szczególnym uwzględnieniem godzin spędzonych na korcie, liczby odbitych piłek, bądź posuniętych do granic absurdu wyliczeń statystycznych więc co drugi pojedynek musi być obecnie epicki, nadzwyczajny albo fenomenalny. Gdy zdarza się coś autentycznie nadzwyczajnego, brakuje środków wyrazu. Tymczasem Melbourne wyraźnie sobie zadrwiło z Roland Garros, Wimbledonu i US Open. Gwiazdy z rakietami wsiadły tu w wehikuł czasu i niczym w słynnym filmowym tryptyku Roberta Zemeckisa odbyły podróż „Back to the Future”. Niespodziewanie to wiek grających i nieubłagany ojczulek czas zbudowali wspólnie fundamenty całej imprezy. Światowa widownia oszalała z zachwytu, bo scenariusz jaki powstał na tak oryginalnym postumencie był jedyny w swoim rodzaju i raczej prędko się nie powtórzy.

Poziom gry, waga pojedynku i zainteresowanie ze strony publiczności to są w największym skrócie trzy podstawowe czynniki, decydujące o jakości każdego niemal sportowego spektaklu. Wieczór w Melbourne przyniósł nam spełnienie wszystkich trzech warunków, plus kilka jeszcze okoliczności na korzyść tego finału. Mecz był niewiarygodnie dramatyczny, z wieloma zaskakującymi zwrotami akcji. Szwajcar w piątym secie był w sytuacji jeszcze gorszej niż z Wawrinką w półfinale, ale mimo kłopotów z pachwiną kończył w stylu sensacyjnym. Hiszpan podrywał się po wielokroć, lecz widać było, że po morderczym boju z Dimitrowem nie jest w stanie wydobyć z organizmu więcej energii, a bez tego jego słynne rotacje nie miały tej co zwykle siły rażenia. Szlagierem spotkania okazał się backhand Rogera, chyba jego najlepszy mecz w karierze jeśli idzie o to uderzenie. To co miało być piętą Achillesową, okazało się potęgą. Jeśli dodamy skuteczność serwisu i presję wywieraną przez ataki przy siatce powstanie wzór na ważne zwycięstwo. Wielki sukces ofensywy nad mało lubianą defensywą. Tym cenniejszy, że to właśnie od tych niesamowitych obrońców Federer przez ponad 4 lata odbijał się jak od ściany. I że to dokładnie oni, a konkretnie Rafa Nadal, spowolnili kiedyś jego tenisowy marsz ku tenisowym rekordom.

Informacja podawana najczęściej w związku ze zwycięstwem Rogera Federera odnosi się do jednej zwłaszcza liczby. Osiemnasty wielkoszlemowy tytuł oznacza zrównanie dorobku z Chris Evert i Martiną Navratilovą oraz cztery jeszcze kobiety, jakie trzeba gonić. Wśród mężczyzn Szwajcar od dawna rywalizuje wyłącznie ze sobą. Na starcie był kortowym dzieckiem wyżu demograficznego, z pokolenia, jakie zamierzało odbijać wiecznie i nie oddawać swej władzy. Tymczasem ci jego kiedyś główni rywale i niemal rówieśnicy: Marat Safin, Andy Roddick i Lleyton Hewitt dawno zawiesili rakiety na kołku. Na ich miejsce pojawili się nowi: Rafa Nadal, potem Novak Djokovic, w końcu Andy Murray. Z Hiszpanem Roger po raz ostatni wygrał mecz o tytuł wielkoszlemowy 10 lat temu, Szkota ograł w finałach Melbourne 2010 i Wimbledonu 2012, Serba dopadł w US Open 2007. Kontuzje plus data urodzenia zdawały się nieuchronnie wyznaczać koniec jego drogi. Pół roku przerwy w sezonie 2016 plus bardzo solidna praca treningowa plus dość szybkie w tym roku australijskie korty zaowocowały w sposób niemal cudowny. Powtórzyła się historia z Petem Samprasem. Nieobecny przez rok czasu Amerykanin wrócił do Nowego Jorku w roku 2002, wygrał turniej w wielkim stylu i…zakończył karierę. Wydaje się, że także w przypadku Szwajcara mentalny reset i podejście do rywalizacji nieco inaczej, na całkowitym luzie, dało tak nadzwyczajne efekty. Czy na ten jeden, jedyny raz tylko, czy na dłużej, pokaże nam przebieg wydarzeń tego sezonu.

Na Rod Laver Arena walczyli w niedzielę tenisiści z nr 17 i z nr 9, ale tak naprawdę grali tam dwaj niekwestionowani liderzy, jeśli idzie o preferencje światowego audytorium. Bilety na ich mecz w oryginale kosztowały od 400 do 600 dolarów australijskich, w istocie sprzedawane były nawet po 16 tys. Stadion zapełnił się do ostatniego miejsca, ciasno było i na Margaret Court Arena, gdzie mecz pokazywały telebimy. Po dekoracji zwycięzca pofatygował się i na drugi obiekt, robiąc ukłon w stronę swych fanów. Ze wszystkich kontynentów napłynęły meldunki o telewizyjnych rekordach oglądalności. Robi to wrażenie zwłaszcza w odniesieniu do USA, gdzie transmisja szła między 3 a 5 w nocy czasu obowiązującego na wschodnim wybrzeżu. U nas zdumiewające było, ile znanych osób, żyjących na co dzień innymi dyscyplinami, nagle zainteresowało się tenisem. Kiedy wielki kibic Realu Madryt przedkłada Rogera nad piłkę w wykonaniu „królewskich” mamy do czynienia z niesamowitym zjawiskiem. Jeszcze jeden dowód, jaki był to pojedynek i jakie wyzwolił pokłady emocji.

Na koniec słowo tylko – choć powinna być duża rozprawa – o tym wszystkim, co się działo zaraz po meczu. Niesamowita relacja między dwójką walczącą chwilę wcześniej na śmierć i życie, a potem rozmawiającą jak najlepsi kumple na fajnej imprezie, powinna stać się wzorem do naśladowania dla wszystkich, nie tylko tych ze świata sportu. Patrząc na nich pytałem sam siebie, czemu nie potrafią tak kibice ani jednego, ani drugiego, czemu wzajemne relacje tych fanów to obrzucanie się błotem i zachowania jak spod budki z piwem. W lipcu 2013 roku napisałem w tym miejscu tekst „Tenor bez głosu”. Szwajcar grał wtedy fatalnie, bo miał kontuzję pleców. Zamiast się leczyć zaliczał kolejne turnieje i na korcie wyglądało to żałośnie. Skrytykowałem tę postawę i zaraz się przekonałem, jak mało wykwintnych zwolenników posiada elegancki maestro z Bazylei. Teraz widać, że przy innym podejściu do kwestii zdrowotnych ktoś taki jak on może wrócić po przerwie i nawet być lepszym niż wcześniej. Nie żałuję ani jednego zdania napisanego prawie 4 lata temu. Tamten Roger w ogóle mnie nie interesuje, tego z turnieju w Melbourne – choć do wiernych parafian jego kościoła się nie zaliczam – mogę oglądać do końca świata i jeden dzień dłużej.