mtenis.com.pl

Przed laty mówiono, że jest naturalnym następcą Alexa Fergusona w Manchesterze United. Tyle tylko, że lata mijają, a sir Alex nie przechodzi na emeryturę. Martin O'Neill, być może najlepszy menedżer na Wyspach, czyni cuda w prowincjonalnym Sunderlandzie i czeka na swoją wielką szansę.

Gdy Irlandczyk obejmował drużynę Czarnych Kotów w grudniu, wyglądało na to, że będzie broniła się przed spadkiem. Dziś Sunderland zajmuje 10. miejsce w tabeli Premier League, a to spełnia oczekiwania zarządu i lokalnej społeczności. Co odważniejsi zaczynają nawet snuć mocarstwowe plany.

Zabójcza pasja

O'Neill lubi siadać w salach sądowych i słuchać. Najbardziej fascynują go seryjni zabójcy. Stara się zrozumieć psychikę człowieka. Chce, by inni podzielali tę pasję. Zawodników Leicester zabrał na wycieczkę do domu Petera Sutcliffe'a, „Rozpruwacza z Yorkshire", którego proces śledził na żywo w 1981 roku. Uznał wycieczkę na tyle interesującą, że następnym razem wybrał się tam ze swoją ciężarną żoną. – Byłam już w tylu miejscach zbrodni z Martinem, że mam wrażenie, iż któregoś dnia sama zostanę zamordowana w jednym z nich – zażartowała Geraldine O'Neill. Jej mąż jest fanem zespołu Kasabian, ale podobno tylko dlatego, że wzięli nazwę od nazwiska Lindy, członkini „Rodziny Charlesa Mansona".Zabójcza pasja

Wyjątkowa inteligencja jest błogosławieństwem trenera, ale bywała też przekleństwem zawodnika. Biograf znanego piłkarza, a później trenera Briana Clougha Duncan Hamilton, przyznał, że jego bohater był wręcz przerażony niezwykłą inteligencją swojego podopiecznego z Nottingham Forest. Czasem zadawał mu pytanie i nie nadążał za odpowiedzią. Była zbyt złożona, „jakby słowa wypowiadał James Joyce". Clough w końcu mu powiedział: „Jesteś zbyt inteligentny jak na piłkarza" i zesłał do rezerw, używając przy tym mało wyszukanych zwrotów. Cztery miesiące później wpadł na trening rezerw i zdziwił się, gdy zobaczył O'Neilla. – Jeszcze tu jesteś? OK, wracaj do pierwszego zespołu – powiedział. Stosunki O'Neilla z Cloughiem były trudne. Wzajemne uwielbienie szybko przeradzało się w zadawanie trudnych do zrozumienia dla drugiej strony ciosów.

Mistrz i Martin

O'Neill pytany, czy jest podobny do Clougha, odpowiedział: „Gdy ja myślałem, że miałem znakomity dzień, on myślał odwrotnie". Podawał przykład meczu Forest z Ipswich: gdy zagrał fantastycznie, zdobył dwie bramki i gdy spodziewał się pochwały, został zmieniony i brutalnie potraktowany słowami: „Byłeś nachalny!". Potem O'Neill nie wystąpił w fi nale Pucharu Europy w 1979 roku, mimo że wrócił po kontuzji do zdrowia. Długo nie mógł tego zrozumieć. Na szczęście dla niego Forest zdobyli też tytuł najlepszej drużyny Europy rok później. Wtedy był już podstawowym zawodnikiem. Mówiono wówczas, że myśli w imieniu zespołu. Cloughowi przeszkadzało wybujałe ego O'Neilla, który według niego „nie mógł przyjąć do wiadomości, że nie jest połączeniem Stanleya Matthewsa i Toma Finneya". Słynny menedżer tłumaczył w swojej autobiografi i, że trzymał O'Neilla na dystans z dwóch powodów: „Po pierwsze nie byłem na jego poziomie, a po drugie nie chciałem czuć, że ściska mnie za gardło za każdym razem, gdy nie znajdował się w składzie. Musiał zrozumieć, że to ja jestem reżyserem przedstawienia. Dopiero w menedżerce znalazł ujście dla swojej inteligencji".

Cud na prowincji

Faktycznie Clough docenił O'Neilla, gdy ten stworzył w Leicester przyzwoity zespół. Przyznał wówczas w wywiadzie, że „trzeba być geniuszem, żeby dokonać takich rzeczy". O'Neill i jego asystent John Robertson najpierw awansowali z drużyną do Premier League i bez trudu przez kilka lat ją tam utrzymali. Leicester dwukrotnie wywalczył Puchar Ligi, raz był w fi - nale, dwukrotnie awansował do Pucharu UEFA. Jego sukcesy często porównywano do wyników Nottingham Forest, zaś parę trenerów do legendarnego duetu Clough – Taylor. Był to najlepszy okres w historii prowincjonalnego klubu. Gdy dyrektor sportowy Chelsea Ken Bates stwierdził, że styl Leicester to „kopnij i biegnij", O'Neill nazwał go „piłkarskim kretynem" Clough napisał: „O'Neill i Robertson zdziałali cuda na Filbert Street, dzięki temu że kupowali za małe pieniądze niezłych graczy, gdy inni wydawali fortuny na przeciętniaków, i dzięki świetnej motywacji. Chodzą słuchy, że nauczyli się tego ode mnie, ale ja nic o tym nie wiem"

O'Neill po awansie z Leicester wyciągnął stertę listów. Otworzył te, które otrzymał na początku swojej pracy od fanów. Wyniki nie wyglądały dobrze, więc listy zawierały głównie przekleństwa i groźby. Złapał za telefon i zaczął dzwonić, do każdego po kolei. Z tym samym pytaniem: „I co teraz pan o mnie myśli?" Z Leicester O'Neill poszedł do zdruzgotanego Celticu. The Bhoys byli właśnie po sezonie, w którym przegrali mistrzostwo Szkocji z Rangersami różnicą 21 pkt. W pierwszym sezonie pod wodzą O'Neilla wyprzedzili na mecie swoich odwiecznych rywali o 15 punktów, a w kolejnym o 18. Irlandczyk doprowadził drużynę do fi nału pucharu UEFA, gdzie przegrała dopiero z FC Porto prowadzonym przez Jose Mourinho. Aston Villę przejął, gdy była na 16. miejscu. W kolejnych sezonach zajmował 11. i dwukrotnie 6. lokatę. Zrezygnował po konfl ikcie z właścicielem klubu, który zamiast dbać o rozwój drużyny, zaczął na niej oszczędzać.

Kolejny przystanek – Manchester?

Teraz, po 16-miesięcznej przerwie, wrócił do zawodu. Znowu został menedżerem prowincjonalnego klubu, tym razem Sunderlandu. Zaproponowano mu tę pracę, wiedząc, że O'Neill jako młody chłopak kibicował Czarnym Kotom, więc nie odmówi. To był strzał w dziesiątkę. Nowy trener właściwie nie zmienił wiele. Zachował nawet system 4–4–1–1, który stosował też jego poprzednik Steve Bruce. O'Neill czuł, że od porażek do zwycięstw, w tym wypadku, droga nie jest daleka. Pod wodzą Bruce'a Sunderland przegrał 7 z 14 meczów, wszystkie różnicą jednej bramki. Do kilku zmian zmusiły go kontuzje graczy. Najważniejsze jednak były rozmowy z piłkarzami, które sprawiły, że podrzędni kopacze uwierzyli w siebie. Jeden z zawodników stwierdził anonimowo w rozmowie z „Guardianem", że „O'Neill ma w sobie coś specjalnego. Nie wiadomo, co to jest, ale on to ma". To coś to połączenie osobowości, inteligencji i znajomości tematu.

Dostrzegają to u O'Neilla nie tylko piłkarze, ale też futbolowi eksperci. Dlatego nie przypadkiem jego nazwisko wciąż pojawia się w gronie potencjalnych następców sir Alexa Fergusona w Manchesterze United. Pierwszy raz mówiło się o tym, gdy Irlandczyk miał świetną passę w Celticu. Był wtedy nawet zdecydowanym faworytem bukmacherów. Potem temat wrócił, kiedy O'Neill trenował Aston Villę. – Wątpię, by było wielu lepszych kandydatów na następcę sir Alexa niż Martin – mówi Gary Lineker, dawna gwiazda angielskiej piłki. Konkurencja jest jednak spora. Media kilka miesięcy temu podały, że Szkot chce, by zastąpił go Jose Mourinho. Ferguson nigdy tego nie potwierdził. Podobnie jak nie podał też daty swego odejścia z klubu, choć skończył właśnie 70 lat.