mtenis.com.pl

Australian Open to drugi obok Wimbledonu turniej wielkoszlemowy, w którym Biało-Czerwoni tak często znajdowali się na listach zwycięzców. Wygrywali tu Wojciech Fibak, Magdalena Grzybowska i Łukasz Kubot. Aż 35 spotkań rozstrzygnęła na swą korzyść Agnieszka Radwańska. To miejsce dla naszych tenisistów długo było jednak niedostępne...

Fibak, który triumfował w Melbourne w deblu w 1978 roku razem z Kimem Warwickiem, swego czasu żartował, że ten wyjazd przypominał mu wyprawę na księżyc. Nie było w tym cienia przesady. Australian Open po raz pierwszy rozegrano na początku XX wieku, ale długo dystans dzielący Europę od antypodów był logistycznie nie do ogarnięcia. Żeby wystąpić na drugim końcu świata, trzeba było poświęcić na to wiele tygodni i popłynąć statkiem. Przed wojną nigdy nie zdecydowała się na to choćby Jadwiga Jędrzejowska.

Próbowało niewielu śmiałków. Nic więc dziwnego, że w erze amatorskiej, czyli do 1968 roku, w imprezie mieliśmy właściwie głównie zwycięzców spośród gospodarzy. W sumie tylko 12 singlistom z innych krajów udało się dotrzeć na miejsce i odnieść tu sukces. U pań te statystyki przedstawiały się jeszcze bardziej jednostronnie. Monopol Australijek potrafiły łamać jedynie Amerykanki.

Trudny Kooyong

Dziś na szlema można dotrzeć z Europy w ciągu doby. Czasami wykorzystując linie zatokowe, czyli Emirates bądź Qatar, nawet nieco szybciej. Dawniej wszystko trwało tak długo, że wielu mistrzów wyczerpująca podróż w pakiecie z trudnym obiektem – grano wówczas na Kooyongu – odstraszała już na etapie pomysłu. Na przykład Björn Borg nigdy w tym rejonie nie rywalizował. Turniej otworzył się tak na dobrą sprawę na wszystkich dopiero w latach 80., po przeprowadzce na betonowy Flinders Park.

Otworzył się jednak głównie za sprawą nowoczesnego lotnictwa. Dziś ze swoją pulą nagród w wysokości ponad 71 mln dolarów australijskich i startowym wynoszącym w przeliczeniu na naszą walutę 240 tys. złotych stał się dla wszystkich najważniejszym punktem pierwszej części sezonu. Organizatorzy fundują też rozmaite bonusy. Wszyscy zawodnicy mogą liczyć między innymi na zwrot kosztów podróży samolotem.
– Dawniej latało się z większą liczbą przesiadek, ale mnie to nawet jakoś specjalnie nie przeszkadzało. Większym problemem był stary obiekt, na którym wtedy rywalizowano. To były otwarte trawiaste korty, które zupełnie nie przypominały jednak Londynu. Nieprzyjemne, nierówne, na których szalał wiatr. Masakra. Wtedy z mojego punktu widzenia dramat. Dziś trochę żałuję, że się tak do nich zjeżyłem. Nie zaryzykowałem, bo pewnie gdybym spróbował tam wystartować kilka razy, miałbym szanse także na sukces w grze pojedynczej. W Melbourne zwyciężali Guillermo Vilas, Vitas Gerulaitis czy Johan Kriek, z którymi sobie na tej nawierzchni radziłem, a konkurencja nie była aż tak mocna jak w szlemach w Anglii czy Francji. Jeśli chodzi o miasto, czułem się wspaniale. Nigdzie nie spotkałem równie uśmiechniętych ludzi jak w Melbourne, ale mimo wszystko nie ciągnęło mnie jakoś do powrotu – wspomina po latach Fibak.

Walczyła jak lwica

Nasi tenisiści, gdy już zaczęli do Australii wyjeżdżać, od razu polubili tę imprezę. W 1996 roku w gronie juniorek najlepsza okazała się Magdalena Grzybowska i właśnie od tego turnieju zaczęła rozpędzać swą karierę. W XXI wieku sukcesów odnosiliśmy najwięcej. Najpierw w 2006 roku do półfinału debla dotarli Mariusz Fyrstenberg i Marcin Matkowski, co po latach posuchy wywołało w kraju euforię. Najlepsze wyniki wiązały się jednak oczywiście z występami Agnieszki Radwańskiej, która swój pierwszy ćwierćfinał osiągnęła tu w 2008 roku, a w kolejnej dekadzie – w sezonach 2014 i 2016 – awansowała do 1/2 finału. Sześć lat wstecz krakowianka odniosła wspaniałe zwycięstwo nad Wiktorią Azarenką, ale dzień później zatrzymała ją Dominika Cibulkova. Cztery lata temu Isia też walczyła jak lwica, jednak zastopowała ją Serena Williams.

– Gdy córka tu przegrywała, to najczęściej z gwiazdami. Na pewno trochę żal było porażki z Danielą Hantuchovą w 2008 roku, szczególnie po świetnych wcześniejszych meczach, między innymi ze Swietłaną Kuzniecową. To był pierwszy tak dobry występ córki – opowiadał później trener Robert Radwański.

Pomógł też Lindstecki

Kankana zatańczył tu również w przeszłości Łukasz Kubot. Lubinianin stworzył w 2014 roku parę z Robertem Lindstedtem, nazywanym przez naszych graczy Lindsteckim. Wcześniej Szwed często grywał w naszym kraju, lubił przyjeżdżać nad Wisłę i gdy „wysypał” mu się partner z Austrii, wystąpił z Kubotem. Obaj wypadli zjawiskowo. Nasz tenisista odniósł wtedy na antypodach życiowy sukces. – Wierzę w następny – mówił przed tegorocznym wyjazdem. My też wierzymy. Historia polskich sukcesów wskazuje, że są ku temu podstawy.