mtenis.com.pl

19 maja 2015 roku. To właśnie wtedy podaliśmy na Weszło informację, że prawdopodobnym pierwszym wzmocnieniem Legii Warszawa będzie urodzony w Serbii, ale właściwie od zawsze grający na Węgrzech napastnik. Gość, którego swego czasu obserwował i sondował Lech Poznań. Zawodnik zresztą ogółem w Polsce nieanonimowy – po sukcesie Gergo Lovrencsicsa tamtejszy rynek zaczął być całkiem atrakcyjny dla ekstraklasowców, a przecież jeśli ktoś miał zwrócić na siebie uwagę, to przede wszystkim wielokrotny król strzelców.
Nemanja Nikolić.
Opinie były różne. Przychodził za darmo, wraz z zakończeniem kontraktu, co musiało budzić wątpliwości. Najlepszy napastnik ligi taśmowo ładujący kolejne gole bez zainteresowania ze strony jakichś klubów choćby i z 2. Bundesligi? A może nikt się nim nie interesował przez fakt, że Węgry to jednak piłkarskie peryferie Europy? Może jako król lokalnego orlika jak – nie przymierzając – Kamil Biliński na Litwie, w Ekstraklasie przygaśnie?
Legia jednak nie miała wątpliwości nawet przez moment. To Nikolić miał przyjąć na siebie ciężar zdobywania goli. To Nikolić miał poprowadzić warszawiaków do triumfu w lidze na stulecie klubu. Ale szczerze – czy nawet w Warszawie ktokolwiek mógł się spodziewać takiego bilansu?
W pierwszych trzech kolejkach Ekstraklasy wrzucił trzy gole, kolejne dwa dorzucił w Lidze Europy. Sierpień skończył z dziewięcioma golami na koncie. Niektóre kluby jeszcze negocjowały transfery, gdy Nemanja mógł powoli przymierzać koronę króla strzelców.
Skończyło się wynikiem właściwie nieprawdopodobnym. 28 bramek w 37 ligowych meczach. Tak wyjątkowego snajpera liga nie miała od dawna, czego świadectwem prześledzenie listy najlepszych strzelców w ostatnich latach. Do tego wyniku nie zbliżyli się nawet Rudnevs czy Frankowski, ostatnim, który przebił Nikolicia był… Marek Koniarek, w sezonie 1995/96. By znaleźć strzelców z podobnym wynikiem, trzeba się cofać właściwie do czasów Ernesta Wilimowskiego czy nawet Henryka Reymana.
Ładował wszędzie, w każdych okolicznościach, gdy zarzucało mu się, że nie zdobywa mocniejszym rywalom – od razu wkładał im dublety, gdy zarzucało się, że nie potrafi trafić w pucharach – momentalnie rozwiewał wątpliwości. Jasne, to nadal tylko Nikolić, którego nie wyjmie Legii Borussia czy Bayern, ale Chicago Fire. Jednak w polskiej lidze nie było nikogo takiego dużo wcześniej i – obawiamy się – nie będzie też później.
Unikalny spryt. Instynkt. Umiejętność wywarcia presji na nieszczególnie gramotnych obrońcach, których w lidze nie brakuje. Magic touch. Dwa dotknięcia piłki, trzy bramki. Sam styl pożegnania – sześć goli w trzech ostatnich meczach – mówi wszystko.
Dziś Legia potwierdziła to, o czym pisaliśmy wcześniej. Przyjechało Chicago Fire i położyło na stole tyle, że nie było sensu dyskutować. Przychodził za darmo, odchodzi za naprawdę godne pieniądze. Przychodził w atmosferze niepewności, odchodzi jako snajper z ugruntowaną pozycją. Wprawdzie jego nowy klub szoruje dno MLS, ale Chicago to i tak nieco inna półka niż Legia. Nikolić z pewnością nie może narzekać. Klub od strony finansowej także.
Najwięcej traci jednak drużyna, która z Nikoliciem na szpicy przez półtora roku wygrywała praktycznie wszystko – ligę, puchar, eliminacje do Ligi Mistrzów i wymarzoną pozycję w fazie grupowej LM dającą awans do Ligi Europy. W teorii zostaje Prijović, w praktyce… Lepiej, jeśli Legia pieniądze za Niko zainwestuje w nowego supersnajpera.
Obawiamy się jednak, że tak regularnego jak Nikolić już nie znajdzie.
Fot. FotoPyk

Ostatni mecz w ubiegłym roku przerżnęli 0:5, przez zimę niewiele się właściwie zmieniło, pierwszego meczu nie zagrali z uwagi na warunki atmosferyczne. W tabeli betonowaliby dno, gdyby nie karne punkty dla Ruchu Chorzów. Czy może istnieć lepszy rywal dla podrażnionego porażką w meczu na szczycie wicelidera z Białegostoku? Jagiellonia mierzy się dzisiaj z Górnikiem Łęczna i wszyscy oczekują spektakularnego odbicia się po ubiegłotygodniowej wtopie. Później zaś – Lechia i jej demon, czyli mecz na dalekim wyjeździe. Jeśli gdańszczanie chcą potwierdzić mistrzowskie aspiracje – muszą wygrywać nie tylko na własnym terenie, ale i w polu. Także polu uprawnym. Dwa całkiem interesujące mecze, czyli warto spędzić wieczór z Ekstraklasą. I oczywiście z naszą relacją live. Ruszamy!



17:58 Składy!

Trochę już napisaliśmy o defensywie Górnika, teraz całe składy. Jeśli mielibyśmy uszeregować to w kolejności od najsłabszej do najmocniejszej formacji…

Defensywa Górnika Łęczna
Ochrona stadionowa
Pomoc i atak Górnika Łęczna
Rezerwowi Jagiellonii
Trener Andrzej Strejlau
Defensywa Jagiellonii
Pomoc i atak Jagiellonii

Jagiellonia: Kelemen – Burliga, Tomelin, Runje, Tomasik – Frankowski, Romańczuk, Góralski, Chomczenowskij – Vassiljev – Cernych.

Górnik: Prusak – Sasin, Komor, Szmatiuk, Leandro – Tymiński – Bonin, Danielewicz, Hernandez, Dzalamidze – Śpiączka.

17:54

Jest pocieszenie dla kibiców Górnika. Ich obrona na papierze w linie (czyli „pod względem nazwisk”) wygląda lepiej niż na tym w kratkę, zarezerwowanym dla matematyki. Otóż, dziś wybiega kwintet Prusak – Sasin, Komor, Szmatiuk, Leandro. Nie są to naturalnie nazwiska na górną ósemkę, ale też umówmy się – zawsze lepiej brzmi Prusak, niż Małecki.

Ech, kogo chcemy oszukać. Dobra, wklejamy te wyliczenia z zapowiedzi, bo może jednak pominęliście.

Wojciech Małecki – 15 meczów, 23 stracone gole (gol stracony średnio raz na 53 minuty)
Paweł Sasin – 192 mecze, 200 straconych goli (gol stracony średnio raz na 60 minut)
Aleksander Komor – 10 meczów, 14 straconych goli (gol stracony średnio raz na 57 minut)
Maciej Szmatiuk – 164 mecze, 226 straconych goli (gol stracony średnio raz na 63 minuty)
Leandro – 73 mecze, 113 straconych goli (gol stracony średnio raz na 57 minut)

Nawet bez Małeckiego – to wygląda tragicznie. A Komor wręcz fatalnie. Ale co zrobić, trzeba grać. Grać na over 2,5 naturalnie.

17:47

Fragment naszej zapowiedzi, o tym jak Franciszek Smuda i jego lubelsko-łęczniańscy poprzednicy zbudowali w obronie mur trwalszy nie tylko od spiżu, ale i od Łukasza Surmy (hehe). Całość TUTAJ.

Dom bez dachu i okien. Kanapka z szynką bez chleba i szynki. Kalkulator bez klawiszy z cyferkami. Patrząc na defensywę, jaką w Górniku Łęczna ma do dyspozycji Franciszek Smuda, właśnie takie obrazy jako pierwsze stają nam przed oczyma.

Patrząc na to, jak „Franz” zestawiał drużynę w zimowych sparingach, można wywnioskować bowiem, że jego blok obronny na wiosnę mają stanowić: w bramce Małecki, a przed nim czwórka Sasin, Komor, Szmatiuk, Leandro. Już na pierwszy rzut oka można stwierdzić, że szczególnie piłkarsko ekskluzywne towarzystwo to to nie jest.

Znacie nas jednak – zamiast ulegać pierwszemu wrażeniu, chwyciliśmy za kalkulatory. A zaraz potem – za głowy.

Powiedzieć, że utrzymanie się w lidze z taką paką z tyłu będzie graniczyć z cudem, to i tak ująć sprawę mocno eufemistycznie.

17:43

Zanim cokolwiek, część druga. Na Eurosporcie 2 komentuje dziś Andrzej Strejlau. Biegiem! Koniecznie!

17:42 Elo!

Siemano. Zanim cokolwiek – macie jeszcze 4 minuty na zmiany