Maria Szarapowa

[Barty]

Tenis. Australian Open. Maria Szarapowa przekonana, że otrzyma dziką kartę

Spoiler:

Maria Szarapowa jest przekonana, że weźmie udział w wielkoszlemowym Australian Open 2020, który w dniach 20 stycznia - 2 lutego odbędzie się w Melbourne. Rosjanka oczekuje na decyzję organizatorów w sprawie dzikiej karty.
Rafał Smoliński
Rafał Smoliński
07 Stycznia 2020, 23:05

Maria Szarapowa
PAP/EPA / DARREN ENGLAND / Na zdjęciu: Maria Szarapowa


WTA Brisbane: trudne otwarcie Naomi Osaki. Sloane Stephens i Maria Szarapowa za burtą
We wtorek Maria Szarapowa zagrała dzięki dzikiej karcie w zawodach Brisbane International. Rosjanka przegrała w I rundzie po trzysetowym pojedynku z Amerykanką Jennifer Brady 6:3, 1:6, 6:7(3). W przyszłym tygodniu zaprezentuje się w pokazówce Kooyong Classic w Melbourne. Pięciokrotna mistrzyni wielkoszlemowa jest przekonana, że potem weźmie udział w Australian Open 2020.
Szarapowa z powodu problemów z barkiem w 2019 roku osunęła się w rankingu i obecnie zajmuje 147. pozycję. To nie daje miejsca w głównej drabince zawodów wielkoszlemowych. Tenisistka nie zgłosiła się do eliminacji i liczy na dziką kartę do Australian Open 2020. - Uważam, że ją otrzymam - powiedziała we wtorek na konferencji dziennikarzom.


Gdy przedstawiciele mediów zaczęli dopytywać się, czy w tej sprawie zapadły już pewne ustalenia, Rosjanka odesłała ich do organizującego turniej prezesa Tennis Australia. - Możecie zapytać Craiga Tileya. Myślę, że on wie lepiej - odpowiedziała 32-letnia zawodniczka.

https://sportowefakty.wp.pl/tenis/86296 ... zika-karte

[Damian]

To już pewne:

[Razing]

https://www.google.com/url?sa=t&source= ... wAn6b5stTF

[Kiefer]

Maria ogłosiła, że kończy z tenisem.
W sumie ten cały jej powrót po banicji to jedno wielkie nieporozumienie, zdecydowanie za długo to trwało, sam się dziwiłem, że ona to cały czas ciągnie.

Niewątpliwie ikona, ale od lat jakby jej nie było. Trochę mam mieszane odczucia w stosunku do niej, mogłem jej kibicować chyba tylko wówczas gdy grała z siostrami Williams. Osiągnęła mniej niż przypuszczałem, że osiągnie, ale z drugiej strony o karierowego nigdy jej nie podejrzewałem.

Mimo wszystko wielka tenisistka, której kariera została naznaczona poprzez aferę dopingową, szkoda.

[Andy Murray]

Na Igrzyska mogla jeszcze jechać

[Razing]

Cóż rzec...na pewno była jedną z osób dzięki którym pokochałem ten sport, wpadka dopingowa musi być odnowana ale już zdecydowanie za długo jej kibicowałem żeby to coś dla mnie zmieniło.
Szkoda. I nie szkoda. Szkoda bo wydaje się że gdyby zdrowie pozwoliło to mogłoby wpaść pare ładnych łupów, a jednocześnie rozmielanie kariery na drobne ciągnięte od 3 sezonów nie miało sensu. O ile sam powrót w Stuttgarcie w pełnej klasie i wiele cennych wygranych było do końca sezonu o tyle później dół,dół,dół...
Mam wrażenie że taki pierwszy koniec kariery ikony z czasów ZET może nam posłużyć za symbol początku końca pewnej epoki. Bądź co bądź to pierwszy taki koniec zawodnika/zawodniczki którzy dominowali przez wiele lat ZETu( ofc męskiego ZETu).
Nie Williams, nie Federer, nie Nadal, nie Djoković...nawet wyprzedziła Del Potro XDD

[Damian]

Exclusive: “Tennis—I’m Saying Goodbye.” After 28 Years and Five Grand Slams, Maria Sharapova Steps Away From The Game

Spoiler:

ow do you leave behind the only life you’ve ever known? How do you walk away from the courts you’ve trained on since you were a little girl, the game that you love—one which brought you untold tears and unspeakable joys—a sport where you found a family, along with fans who rallied behind you for more than 28 years?

I’m new to this, so please forgive me. Tennis—I’m saying goodbye.

Before we get to the end, though, let me start at the beginning. The first time I remember seeing a tennis court, my father was playing on it. I was four years old in Sochi, Russia—so small that my tiny legs were dangling off the bench I was sitting on. So small that the racket I picked up next to me was twice my size.

When I was six, I traveled across the globe to Florida with my father. The whole world seemed gigantic back then. The airplane, the airport, the wide expanse of America: Everything was enormous—as was my parents’ sacrifice.

When I first started playing, the girls on the other side of the net were always older, taller, and stronger; the tennis greats I watched on TV seemed untouchable and out of reach. But little by little, with every day of practice on the court, this almost mythical world became more and more real.

The first courts I ever played on were uneven concrete with faded lines. Over time, they became muddy clay and the most gorgeous, manicured grass your feet could ever step upon. But never in my wildest dreams did I think I’d ever win on the sport’s biggest stages—and on every surface.


Wimbledon seemed like a good place to start. I was a naive 17-year-old, still collecting stamps, and didn’t understand the magnitude of my victory until I was older—and I’m glad I didn’t.

My edge, though, was never about feeling superior to other players. It was about feeling like I was on the verge of falling off a cliff—which is why I constantly returned to the court to figure out how to keep climbing.

The U.S. Open showed me how to overcome distractions and expectations. If you couldn’t handle the commotion of New York—well, the airport was almost next-door. Dosvidanya.

ADVERTISEMENT

The Australian Open took me to a place that had never been a part of me before—to an extreme confidence that some people call being “in the zone.” I really can’t explain it—but it was a good place to be.

The clay at the French Open exposed virtually all my weaknesses—for starters, my inability to slide on it—and forced me to overcome them. Twice. That felt good.

These courts revealed my true essence. Behind the photo shoots and the pretty tennis dresses, they exposed my imperfections—every wrinkle, every drop of sweat. They tested my character, my will, my ability to channel my raw emotions into a place where they worked for me instead of against me. Between their lines, my vulnerabilities felt safe. How lucky am I to have found a kind of ground on which I felt so exposed and yet so comfortable?

One of the keys to my success was that I never looked back and I never looked forward. I believed that if I kept grinding and grinding, I could push myself to an incredible place. But there is no mastering tennis—you must simply keep heeding the demands of the court while trying to quiet those incessant thoughts in the back of your mind:

Did you do enough—and more—to prepare for your next opponent?

You’ve taken a few days off—your body’s losing that edge.

That extra slice of pizza? Better make up for it with a great morning session.

Listening to this voice so intimately, anticipating its every ebb and flow, is also how I accepted those final signals when they came.

One of them came last August at the U.S. Open. Behind closed doors, thirty minutes before taking the court, I had a procedure to numb my shoulder to get through the match. Shoulder injuries are nothing new for me—over time my tendons have frayed like a string. I’ve had multiple surgeries—once in 2008; another procedure last year—and spent countless months in physical therapy. Just stepping onto the court that day felt like a final victory, when of course it should have been merely the first step toward victory. I share this not to garner pity, but to paint my new reality: My body had become a distraction.

Throughout my career, Is it worth it? was never even a question—in the end, it always was. My mental fortitude has always been my strongest weapon. Even if my opponent was physically stronger, more confident—even just plain better—I could, and did, persevere.

I’ve never really felt compelled to speak about work, or effort, or grit—every athlete understands the unspoken sacrifices they must make to succeed. But as I embark on my next chapter, I want anyone who dreams of excelling in anything to know that doubt and judgment are inevitable: You will fail hundreds of times, and the world will watch you. Accept it. Trust yourself. I promise that you will prevail.

In giving my life to tennis, tennis gave me a life. I’ll miss it everyday. I’ll miss the training and my daily routine: Waking up at dawn, lacing my left shoe before my right, and closing the court’s gate before I hit my first ball of the day. I’ll miss my team, my coaches. I’ll miss the moments sitting with my father on the practice court bench. The handshakes—win or lose—and the athletes, whether they knew it or not, who pushed me to be my best.

Looking back now, I realize that tennis has been my mountain. My path has been filled with valleys and detours, but the views from its peak were incredible. After 28 years and five Grand Slam titles, though, I’m ready to scale another mountain—to compete on a different type of terrain.

ADVERTISEMENT

That relentless chase for victories, though? That won’t ever diminish. No matter what lies ahead, I will apply the same focus, the same work ethic, and all of the lessons I’ve learned along the way.

In the meantime, there are a few simple things I’m really looking forward to: A sense of stillness with my family. Lingering over a morning cup of coffee. Unexpected weekend getaways. Workouts of my choice (hello, dance class!).

Tennis showed me the world—and it showed me what I was made of. It’s how I tested myself and how I measured my growth. And so in whatever I might choose for my next chapter, my next mountain, I’ll still be pushing. I’ll still be climbing. I’ll still be growing.

https://www.vanityfair.com/style/2020/0 ... PBfn7dzHbE

[Kamileki]

[DUN I LOVE]

Słowo od Barbary.

[robpal]

Nigdy nie lubiłem, ale bardzo szanowałem.
A finał RG z Halep to jeden z lepszych meczów, jakie widziałem z trybun.

[DUN I LOVE]

Pamiętam zachwyty tamtym spotkaniem.

[Damian]

[DUN I LOVE]

Tu 2004 i 17-letni syberyjska księżniczka sensacyjnie ogrywa Serenę Williams w finale Wimbledonu.

[Mario]

Dobra decyzja, jak Szarapowej nie lubiłem, tak ten epizod po zawieszeniu z dnia na dzień był coraz bardziej dramatyczny, trzeba było to przerwać, bo za chwilę pewnie skończyłyby się dzikie karty i zrobiłoby się lekko żenująco, widząc nazwisko MS w drabinkach kwali.

[arti]

[Barty]

[Robertinho]

Dobra decyzja, jak Szarapowej nie lubiłem, tak ten epizod po zawieszeniu z dnia na dzień był coraz bardziej dramatyczny, trzeba było to przerwać, bo za chwilę pewnie skończyłyby się dzikie karty i zrobiłoby się lekko żenująco, widząc nazwisko MS w drabinkach kwali.

Na ja tego akurat żałuję. Najbardziej nielubiana przeze mnie sportowczyni ever.

[DUN I LOVE]

Najbardziej nielubiana przeze mnie sportowczyni ever.

Przyjdzie kiedyś taki dzień, że zaczniesz lubić ludzi?

[Del Fed]

[arti]