Roland Garros 2022 - podsumowanie.

[DUN I LOVE]

Kolar.

Poziom: nie wiem, bieda;

[Fighter]

O, Kolar jak najbardziej!

[DUN I LOVE]

Ramos w sumie też. Nie przypuszczałem, że ma jeszcze jedno tak mocne tchnienie w sobie.

[Lleyton]

Największe zaskoczenie na plus: Ruud, Rune, Cilic, Simon.
Największe zaskoczenie na minus: Tsitsipas.
Odkrycie turnieju: Rune, Kolar.
Najlepszy mecz: Nadal-Djokovic.
Najgorszy mecz: Finał.

[Bombardiero]

Patrząc na to, że w ostatnim czasie nie udało mi się napisać nic mądrego, to chociaż w tym wątku odrobinę się rozpiszę (niekoniecznie mądrze).

Największe zaskoczenie na plus:
Ciężko tak naprawdę doszukać się jakiegoś jednego spektakularnego, a zarazem nieprzewidywalnego występu w tym turnieju, bo w moim odczuciu samo losowanie miało ogromny wpływ na to, jak się potoczył. Z pewnością przysłużyło się to temu, że w dolnej połówce mogliśmy być świadkami niespodziewanych wyników i jeśli już, to tam właśnie dopatrywałbym się owych „zaskoczeń na plus”, z jednym małym wyjątkiem u góry.

• Największe wrażenie zrobił na mnie Rune, bo udało mu się wyeliminować głównego faworyta do finału w tej części drabinki, a jego występ w całym turnieju był naprawdę bardzo solidny i poza tym ostatnim spotkaniem, gdzie emocje, zmęczenie i dość dobra dyspozycja rywala zrobiły różnicę, wyglądał naprawdę bardzo dobrze. Pomimo lepszej gry w ostatnim czasie, a zwłaszcza pokonaniu Zvereva w Monachium, nie oczekiwałem, że dojdzie tak daleko, w dodatku na dzień dobry dostając Shapovalova. Trzeba też oddać mu to, że świetnie wykorzystał dość wygodną drogę do 4. rundy, jaką otrzymał w spadku po rozstawionym rywalu. Dla mnie to plus podwójny, bo młodego Duńczyka darzę ogromną sympatią i wiążę z nim duże nadzieję w kontekście przyszłości tego sportu.

• Wiem, że w wątku turniejowym odrobinę bawiła mnie obecność Marina Cilicia w tak zaawansowanej fazie turnieju, jednak osiągnięty przez Chorwata półfinał zasługuje na docenienie. Losowanie odrobinę pomogło, ale w jego wieku zagrać na takim dystansie kilka bardzo przekonujących spotkań, na końcu swojej garrosowej drogi eliminując graczy, którzy na papierze są od niego teraz zdecydowanie lepsi (zwłaszcza ten mecz z Rubliowem, Miedwiediew jednak dopiero wrócił po kontuzji i nie darzy tej nawierzchni sympatią), to naprawdę wyczyn.

• Co by nie mówić, finału dla Ruuda się tutaj nie spodziewałem i chociaż w spotkaniu wieńczącym tegoroczną edycję paryskiego Wielkiego Szlema zagrał tragicznie, to na pełnym dystansie świetnie prezentował się w kluczowych momentach, pokonując po drodze kilku tenisistów, którzy byli go w stanie wyeliminować (najbliżej był Sonego). Mocno „zrutynował” ćwierćfinał i półfinał, gdzie pomimo przegranych setów był graczem zdecydowanie lepszym, prezentując się bardzo równo i w ogólnym rozrachunku dużo lepiej od swoich przeciwników. Warte docenienia, bo debiutował w tych fazach RG.

• Ostatnie miejsce zostawiłem dla Felixa, bo przyjeżdżając do Paryża wciąż był tenisistą, któremu dotychczas nie udało się tutaj wygrać nawet meczu. Na papierze z dotarciem do czwartej rundy nie powinien mieć najmniejszych problemów, jednak już w pierwszym meczu przyszło mu zagrać pięć setów i prawdopodobnie gdyby trafił na kogoś bardziej ogarniętego, na tej fazie ten występ by się dla niego skończył. Ogarnął się jednak w samą porę, po drodze w świetnym stylu pokonując Krajinovicia i w spodziewanym starciu z Nadalem zaprezentował się (jak na siebie) bardzo dobrze. Co by nie mówić, był tenisistą, który był najbliżej pokonania tegorocznego zwycięzcy.

Największe zaskoczenie na minus:
Biorąc pod uwagę, jak ułożyła się nam mączkowa wiosna, największym zaskoczeniem na minus z pewnością jest Stefanos Tsitsipas. Reszta faworytów raczej grała na miarę swoich możliwości i każdy wynik tak naprawdę dało się przewidzieć (przegrana Alcaraza mogła być drobnym zaskoczeniem, ale z pewnością nie sensacją). Jeśli ktoś miał słabszą formę, to po prostu odpadł wcześniej albo jak Schwartzman w najważniejszym spotkaniu zagrał najgorszy mecz w turnieju. Wszystko to mogliśmy jednak obserwować w pozostałych turniejach. Stefanos jednak grał tej wiosny dosyć solidnie, zresztą jak rok temu, mimo że jego forma wcale nie była wysoka. Po losowaniu obrona zeszłorocznego finału wydawała się niemal pewna i dawało to nadzieję na jakieś emocje w ostatnim meczu. Grek nie sprostał i wszystko spełzło na niczym.

Teraz już będzie krótko.
Odkrycie turnieju: Tutaj niestety nie wpiszę nic, bo osobiście nikogo nie odkryłem, a żadnego meczu Zdenka nie widziałem, żeby móc go tutaj wpisać.
Najlepszy mecz: Mimo wszystko mecz Nadala z Djokoviciem.
Najgorszy mecz: Finał oglądałem fragmentami, bo ojciec zrobił dwudniowe obchody swoich 60. urodzin, więc wpiszę Nadala ze Zworkiem. Robota przed tym meczem nie wykończyła mnie tak, jak 3 h tego widowiska. Dwa razy sięgałem po mikser z zamiarem włożenia go sobie w oczy.