WINTER PARK 2011/2012

[Sempere]

Matthias Lanzinger znów startuje w zawodach



Wszystko wskazuje na to, że marzenie Matthiasa Lanzingera o występie na igrzyskach paraolimpijskich w Soczi może się spełnić. Austriacki alpejczyk rozpoczął właśnie nowy rozdział swojej kariery - po wypadku rywalizuje w zawodach narciarzy niepełnosprawnych.
Do wypadku Matthiasa Lanzingera, reprezentanta Austrii, doszło w marcu 2008 roku w Kvitfjell. Wcześniej Lanzinger nigdy nie startował na igrzyskach - wydawało się, że będzie miał szansę na start w Vancouver, jednak na skutek wypadku lekarze zmuszeni byli amputować mu lewą nogę poniżej kolana, co przekreśliło jego plany. Po ponad trzech latach Austriak mający protezę powrócił na stoki. W Landgraaf wystąpił w halowym slalomie równoległym dla niepełnosprawnych narciarzy, przegrywając tylko z Aleksandrem Aljabjewem z Rosji i swym rodakiem Markusem Salcherem.

Lanzigner miesiąc temu ogłosił na konferencji prasowej, że chce wystąpić na igrzyskach paraolimpijskich w Soczi w 2014 roku i zdobyć tam złoty medal.

http://www.sportowefakty.pl/zimowe/2011 ... -zawodach/

[Sempere]

Młodzi i utalentowani przed sezonem (7) - Junshiro Kobayashi




Junshiro Kobayashi cztery razy był w najlepszej dziesiątce indywidualnych konkursów Letniej Grand Prix 2011. Dzięki udanym startom na igielicie otrzymał powołanie na inauguracyjne konkursy Pucharu Świata w Kuusamo.
Junshiro Kobayashi urodził się 11 czerwca 1991 roku. W 2010 roku w Hinterzarten został mistrzem świata juniorów w kombinacji norweskiej. Wyruszył na trasę biegu jako pierwszy, bo triumfował w skokach narciarskich. W biegu uzyskał … 46. rezultat, ale zdobył złoty medal. Co ciekawe, nie wystartował w drugiej indywidualnej konkurencji na tych MŚJ. Czterokrotnie wystąpił w konkursach Pucharu Świata w kombinacji norweskiej. Nie zdobył punktów do klasyfikacji PŚ.

Od sezonu 2010/2011 Kobayashi startuje w skokach narciarskich. Na mistrzostwach świata juniorów w Estonii był osiemnasty. W lipcu 2011 roku czterokrotnie brał udział w konkursach Pucharu Kontynentalnego na igielicie. W Kranju uplasował się na 14. oraz 55. pozycji. Zdecydowanie lepiej było w Stams, gdzie zajął czwartą oraz trzecią lokatę. Świetnie spisał się on podczas Letniej Grand Prix. Czterokrotnie znalazł się w najlepszej dziesiątce konkursu indywidualnego. W lipcu był dziesiąty w Szczyrku. W sierpniu w Hakubie uplasował się na ósmej i dziesiątej lokacie. W Ałma-Acie zajął dziewiąte miejsce. Na Wielkiej Krokwi w Zakopanem był szesnasty. Skakał również w Wiśle, Hinterzarten i Courchevel, lecz tam nie zdobył punktów.

Nasza prognoza:

Trener reprezentacji Japonii powołał już skład na zawody Pucharu Świata w listopadzie, a także grudniu. W sześcioosobowej kadrze znalazło się miejsce dla Kobayashiego, który jest najmłodszy z tej reprezentacji. Zajęcie czterech miejsc w najlepszej dziesiątce podczas LGP jest wielkim sukcesem dla omawianego Japończyka. Czołowa dziesiątka w choć jednym konkursie Pucharu Świata będzie dla niego wybornym rezultatem. Nie będzie mu jednak łatwo o zdobycie punktów Pucharu Świata. Ciekawe, czy utrzyma się w składzie na drugą część sezonu.

http://www.sportowefakty.pl/zimowe/2011 ... kobayashi/

Pamiętam Junshiro jeszcze jako kombinatora norweskiego, startował zdaje się 2 lata temu w mistrzostwach świata juniorów transmitowanych w Eurosporcie. Po skokach prowadził, niestety w biegu był słabiutki, mimo iż miał do pokonania dystans zaledwie 5 km (w seniorskich zawodach w kombinacji biega się 10 km). Dobrze zrobił, iż przeszedł do skoków, będą z niego ludzie.

[Sempere]

Stoch, Żyła, Kot i inni - polska reprezentacja w skokach narciarskich przed sezonem



Kamil Stoch to zawodnik, w którym kibice skoków narciarskich z kraju nad Wisłą bez wątpienia pokładają największe nadzieje. Nie da się ukryć - jest aktualnym liderem polskiej reprezentacji. Niemniej jednak Polacy w swoim składzie mają również innych młodych-zdolnych, którzy nie raz dawali już pasjonatom tego sportu powody do radości. Portal SportoweFakty.pl ma zaszczyt przedstawić ich tuż przed inauguracją sezonu 2011/2012.
Czwarty Polak w historii tej dyscypliny, który zwyciężył w zawodach Pucharu Świata - mowa teraz o Kamilu Stochu. Miniony sezon zdecydowanie był najlepszym w całej jego karierze. Wiele osób żartobliwie twierdzi, iż zawdzięcza to małżeństwu, które "dodało mu skrzydeł". Niektórzy obawiali się, że Kamil nie wytrzyma presji, jaka spadła na niego po zakończeniu kariery przez Adama Małysza. Scenariusz na szczęście okazał się być zupełnie inny. Podczas Letniej Grand Prix Stoch pokazał, że podobnie jak zimą, nadal liczy się w walce o miejsca w czołówce i sam stwierdził, iż żadnej specjalnej presji nie odczuwa. Zdecydowanie wysunął się na sam przód polskiej reprezentacji i dawał kibicom wiele powodów do uśmiechu. Dla wielu skoczków jednym z najważniejszych punktów tego sezonu będą zawody rozgrywane w ramach Turnieju Czterech Skoczni. Polacy największe nadzieje pokładają oczywiście w Stochu. Prezes PZN-u - Apoloniusz Tajner - stwierdził, że zwycięstwo Kamila w owym cyklu jest bardzo prawdopodobne. Dodatkowo w jednym z wywiadów powiedział, że jego zdaniem to zawodnik, którego stać nawet na włączenie się do rywalizacji o medale podczas IO w Soczi w 2014 r. Nie ma jednak co wybiegać tak daleko w przyszłość. W tym sezonie kolejną bardzo ważną imprezą będą Mistrzostwa Świata w Lotach, które odbędą się w lutym w Vikersund. Tu również wszyscy liczą na Stocha, który daleko latać umie, co pokazał nam w zeszłym sezonie w Planicy, kiedy to podczas ostatniego konkursu wygrał nawet z Małyszem. Czy uda mu się powtórzyć zimowe sukcesy sprzed roku z Zakopanego czy też z Planicy? Nie chcę zapeszać, ale myślę, że jak najbardziej! Kto wie, może będzie nawet jeszcze lepiej?

Stoch oczywiście nie jest jedyną gwiazdą w polskiej kadrze. Bardzo dobrze spisywał się ostatnio także Piotr Żyła, którego skoki często stanowiły zimą mocną podporę w konkursach drużynowych z cyklu Pucharu Świata. W tegorocznej edycji Letniej Grand Prix pokazał się kibicom od bardzo dobrej strony, gdyż uplasował się na 5. miejscu w klasyfikacji generalnej. To zdecydowanie największy sukces w jego karierze.

Pasjonaci tego sportu dopingować będą mogli w tym sezonie również Macieja Kota. To zawodnik, który najlepsze wyniki uzyskuje raczej w czasie sezonu letniego. Zimą jego występy w konkursach wiążą się zazwyczaj z małą niepewnością. To taki "zawodnik-zagadka", raz oddaje dwa dobre, równe skoki, a już podczas następnych zawodów nie wchodzi nawet do "30". Do jego największych sukcesów należą 2. miejsce na Mistrzostwach Świata Juniorów w Strbskim Plesie w 2009 roku oraz 3. miejsce w LGP w Einsiedeln 2010 roku.

Pod okiem Łukasza Kruczka w kadrze narodowej trenują również Tomasz Byrt, Dawid Kubacki oraz Stefan Hula. O Byrcie zrobiło się głośno w sezonie letnim w 2010 roku, kiedy to bardzo dobrze spisywał się na skoczniach podczas zawodów nawet najwyższej rangi. Zimą niestety nie udało mu się powtórzyć tych sukcesów. Wiele osób twierdziło, że jest za młody i nie wytrzymuje presji. Dawid Kubacki jest kolejnym skoczkiem, który przebojem wdarł się do kadry A. Podobnie, jak zawodnicy, o których była mowa wcześniej, w najlepszej formie znajduje się praktycznie zawsze latem. W 2010 roku wywalczył 5. miejsce w klasyfikacji generalnej Letniej Grand Prix. Słuch trochę ostatnio zaginął o Stefanie Huli. Zawodnik "nie naskakał" się za dużo w zeszłym sezonie. Przerwę spowodował uraz kolana, którego nabawił się podczas jednego z treningów. Hula jest jednym ze skoczków, którzy już od pewnego czas stanowią trzon polskiej reprezentacji.

Skład kadry młodzieżowej Polski prezentuje się w następujący sposób:
- Bartłomiej Kłusek - po dobrej prezentacji na letnich treningach dostał szansę startu w zawodach z cyklu Lotos Poland Tour. Pokazał się z bardzo dobrej strony, awansując 3 razy do czołowej "30".
- Jakub Kot
- Grzegorz Miętus - niestety jest zawodnikiem, który nie może ostatnio cieszyć się z najwyższej formy. Sam powiedział jakiś czas temu Pogubiłem się na początku lata w 2010 roku i od tamtego czasu nie mogę się pozbierać.
- Krzysztof Miętus - słabe wyniki w zeszłym sezonie przyczyniły się do tego, iż z kadry A został przeniesiony do kadry młodzieżowej i trenuje teraz z Robertem Mateją.
- Klemens Murańka - często nazywany "cudownym dzieckiem polskich skoków", doskonale znany kibicom tego sportu. Niestety brakuje mu powtarzalności, trenerzy twierdzą, iż spowodowane jest to tym, iż Klimek nadal rośnie, lecz wkrótce wszystko powinno się ustabilizować i wtedy będziemy mogli cieszyć się wynikami naszego kadrowicza.
- Andrzej Zapotoczny - dobrze spisywał się w sezonie zimowym 2010/2011, niestety pod koniec zimy zaliczył pechowe lądowanie podczas Mistrzostw TZN-u, w wyniku czego odniósł poważną kontuzję kolana. Na szczęście operacja się udała, a rehabilitacja przebiegała bardzo sprawnie i Andrzej już latem mógł powrócić do rywalizacji na skoczni.
- Jan Ziobro
- Aleksander Zniszczoł.

http://www.sportowefakty.pl/zimowe/2011 ... h-narciar/

[Sempere]

Dzisiaj skoczkowie odbyli tylko treningi, warunki były strasznie loteryjne. Kwalifikacje zostały odwołane i prawdopodobnie zostaną przełożone na niedzielę. Jak zwykle nie należy wyciągać wniosków po konkursach w Kuusamo, bo warunki nigdy tam nie są sprawiedliwe.

W oficjalnych zawodach skoczyli za to kombinatorzy. Paru niezłych skoczków oddało bardzo słabe próby z powodu "kręcącego wiatru". Bieg był bardzo interesujący, wydawało się, iż prowadzący po skokach Tino Edelman "dowiezie" przewagę do mety. W kóńcówce doszli Niemca Japończyk Watabe i Norweg Krog. Tuż za Nimi czaił się może średni biegacz, za to świetny sprinter 34-letni Mario Stecher. Ścigająca czołówkę jak wściekłe charty koalicja norwesko-niemiecka (Magnus Moan, Mikko Kokslien i Bjoern Kircheisen) nie dała jednak rady (tych trzech zawodników uzyskało najlepsze czasy w biegu). Ostatecznie wygrał jak to już pisałem w innym wątku 24-letni Marius Krog (4. czas biegu) przed Watabe (5. w biegu) i mocno zmęczonym samotnym uciekaniem Edelmanem (22. czas na trasie). Zaskoczyl mnie słaby występ na 10 km Niemca, który przecież jest niełym biegaczem. Wiadomo, lepiej dawać sobie zmiany w grupie, ale Tino stać na o wiele lepsze występy na trasie. Osobiście żałuję, iż po skokach nie ma biegu na 15 km, tak jak dawniej. Wtedy rywalizacja mogła by być jeszcze bardziej pasjonująca. Pamiętam jeszcze jak przez mgłę dawnych mistrzów (Kenji Ogiwarę, Bjarte Egena Vika i Sampę Lajunena.

Liczę też jutro na wreszcie lepszy występ Justyny. Dzisiaj bardzo pechowo przegrała z Randall, walczyła jak lwica na finiszu. Triumfy Bjoergen stają się już nudne... Większe szanse na niezły wynik są oczywiście w niedzielę, kiedy odędzie się bieg pościgowy klasykiem na 10 km.

[Sempere]

Paweł Słowiok: Całe lato przepracowałem solidnie, liczę na bardzo udaną zimę



W piątek ruszyła kolejna edycja Pucharu Świata w kombinacji norweskiej. Na inaugurację sezonu w Ruce zabrakło jednak reprezentantów Polski, którzy zimowe starty rozpoczną w przyszły weekend w norweskim Lillehammer. O nieobecności w Kuusamo, planach na najbliższą zimę i ostatnich przygotowaniach opowiedział portalowi SportoweFakty.pl członek naszej kadry - Paweł Słowiok. - Aktualnie przebywamy na zgrupowaniu w Lillehammer i mamy za sobą już pięć treningów na skoczni. Warunki były dobre. W piątek ocieplenie oraz deszcz uniemożliwiły przygotowanie obiektu i tego dnia był on nieczynny. Odbyliśmy jednak trening na biegówkach w Sjusjoen, zaś po południu przeszliśmy na salę. Z kolei przejście na śnieg nie sprawiło mi problemów. Moje skoki nie są złe, ale jest jeszcze kilka błędów do wyeliminowania. Na trasie biegowej również nie jest zbyt dużo śniegu, ale można biegać. Trenuje tam dużo ekip, a głównie biathloniści. W tym sezonie moim głównym celem są mistrzostwa świata juniorów w Erzurum. Wszystkie inne starty będą temu podporządkowane, aby tam pokazać się z jak najlepszej strony. Chciałbym także zajmować wysokie miejsca w Pucharze Kontynentalnym oraz zdobyć swoje pierwsze punkty Pucharu Świata. Całe lato przepracowałem solidnie. Letnie starty mnie podbudowały. Z pełnym optymizmem czekam więc na ten sezon i liczę na to, że będzie to dla mnie bardzo udana zima - mówi portalowi SportoweFakty.pl Paweł Słowiok.

Nasz dwuboista wyjaśnił także absencję polskiego zespołu w Ruce. - W Kuusamo pogoda zawsze płata figla i warunki są niestabilne. My mamy główną imprezę dosyć późno, bo z końcem lutego. Nie ma zatem sensu, aby tak szybko wchodzić w sezon. Szczyt formy ma przyjść bowiem na konkursy w Turcji.

Przypomnijmy, że w przeciwieństwie do skoków, w Laponii udało rozegrać się zawody w kombinacji. Pierwszym liderem cyklu nieoczekiwanie został mało znany Magnus Krog. Nowa twarz w drużynie Wikingów wyprzedziła Japończyka Akito Watabe i Niemca Tino Edelmana. Dopiero szesnasty był największy faworyt zmagań w Finlandii - Francuz Jason Lamy Chappuis. Warto zaznaczyć, że wśród dwuboistów nie zobaczymy tej zimy wielu utytułowanych narciarzy z Ronnym Ackermannem, Felixem Gottwaldem i Hannu Maninenem na czele.

http://www.sportowefakty.pl/zimowe/2011 ... ze-na-bar/

[asiek]

Warto zaznaczyć, że wśród dwuboistów nie zobaczymy tej zimy wielu utytułowanych narciarzy z Ronnym Ackermannem, Felixem Gottwaldem i Hannu Maninenem na czele.

http://www.sportowefakty.pl/zimowe/2011 ... ze-na-bar/

A to dlaczego? Czasem oglądam kombinację ale nie siedzę w tym jakoś szczególnie.

[Joao]

Warto zaznaczyć, że wśród dwuboistów nie zobaczymy tej zimy wielu utytułowanych narciarzy z Ronnym Ackermannem, Felixem Gottwaldem i Hannu Maninenem na czele.

A to dlaczego? Czasem oglądam kombinację ale nie siedzę w tym jakoś szczególnie.

Cóż starość nie radość . Wyżej wymienieni pokończyli kariery, mają odpowiednio : 34, 35 i 33 lata.

[Sempere]

Ponoć o 9.30 ma się zacząć konkurs drużynowy. Poczekamy, zobaczymy.

[Joao]

Sezon rozpoczęty

[Sempere]

Tak bez echa przeszedł wczorajszy konkurs. Nieźle spisał się Kamil, zajmując 4. miejsce. Do podium zbrakło sporo, ale Stoch przecież nigdy tak świetnie nie zaczynał sezonu. Bardzo żałuję porażki Schlierenzauer, miał po prostu wczoraj pecha. Nowy system oczywiście po raz n-ty okazał się niesprawiedliwy. Wiatr był zmienny, a w punktach kompensacyjnych wcale tego widać nie było.

Napiszę jeszcze parę zdań o Justynie. Ostatecznie zajęła 5. lokatę w Ruka Triple, wczoraj miała dopiero 8. czas biegu na 10 km klasykiem. Spodziewaliśmy się trochę więcej po Kowalczyk, stylem klasycznym jest nawet na początku sezonu mocna, dodatkowo trasa w Kuusamo jej odpowiada. Lekki niepokój się pojawił, ale do Tour de Ski jest jeszcze trochę czasu. Wiadomo, iż pięć zawodniczek będzie walczyć o najwyższe miejsca w Pucharze Świata (Justyna, Bjoergen, Kalla, Johaug, Skofterud).

[Sempere]

Z cyklu mistrzowie dwóch desek: Janne Ahonen

Spoiler:

Wraz z początkiem grudnia rusza na naszym portalu kolejny nowy cykl. Mowa o "mistrzach na deskach", w którym w sporym skrócie przybliżymy wam sylwetki różnych narciarskich gwiazd. Nie tylko tych, które już dawno zakończyły swoje bogate w sukcesy kariery, ale też przyjrzymy się uważnie tym, których nadal mamy okazję podziwiać na trasach lub skoczniach całego świata. Serię wybitnych sportowców otwieramy nie byle kim, bo dobrze znanym rywalem Adama Małysza - Janne Ahonenem. Zapraszamy do lektury!

I. JANNE AHONEN

Bohater naszego artykułu przyszedł na świat jedenastego maja 1977 roku. Wówczas na skoczniach karty rozdawali przede wszystkim Niemcy i Austriacy, którym plany co jakiś czas był w stanie pokrzyżować jedynie Szwajcar Walter Steiner. W pierwszym szeregu wyraźnie brakowało zatem będących naprawdę w poważnym kryzysie Finów. Kto by pomyślał wtedy, że właśnie tej wiosny w pobliżu słynnej "Salpausselki" w Lahti narodzi się legendarny narciarz, który w swojej dyscyplinie zdobędzie niemal wszystko. Na samym początku nic nie wskazywało nawet, że dziecko postanowi związać swoje życie ze sportem. W jego rodzinie na próżno było szukać bowiem jakichkolwiek rodzinnych tradycji. Matka Ahonena - Maarit zajmowała się sprzętem dla wędkarzy, zaś jego ojciec Keijo był z zawodu krawcem. Mimo wszystko babcia chłopca bardzo szybko odkryła pasję wnuczka, widząc jego loty z...domowej kanapy.

Rodzice zauważając zainteresowanie swojej pociechy skokami zapisali zaledwie 5-letniego Janne do lokalnego klubu Lahden Hiihtoseura. Treningi w tej drużynie rozpoczął więc niezwykle prędko. Już na samym początku okazało się, że Fin został wręcz stworzony do fruwania niczym ptak nad ziemią. Był ambitny, systematyczny i starał się nie opuszczać zajęć. W końcu wybrany został przez tamtejszą federację, szukająca wśród wielu juniorów talentu na miarę skoczka absolutnie światowej klasy. Jak łatwo można zauważyć - działania te bardzo się opłaciły i przyniosły zamierzony efekt. Debiut na arenie międzynarodowej odnotował jeszcze przed końcem 1992 roku. Dokładnie trzynastego grudnia Ahonen wziął udział w zawodach w Ruhpolding.

Jak wiadomo – nie od razu Rzym zbudowany, toteż nastolatek w stawce sześćdziesięciu pięciu uczestników zdołał wyprzedzić tylko dziewięciu rywali, w tym niespodziewanie kolegę z zespołu - Toniego Nieminena, mistrza olimpijskiego z Albertville. Znacznie lepiej poszło Janne w debiutanckim dla niego Turnieju Czterech Skoczni. Już wtedy impreza ta najwidoczniej przypadła "Masce" do gustu, bo jako 15-latek zajął w niej trzydzieste dziewiąte miejsce. Nie zabrakło go też na najważniejszych seniorskich konkursach w Falun, gdzie razem ze wspomnianym Nieminenem, Risto Jussilainenem i Vesą Hakalą bronił biało-niebieskich barw swojego kraju. Pierwszy większy sukces zanotował w tym samym roku. Podczas mistrzostw globu juniorów, rozgrywanych w Harrachowie był zdecydowanie poza konkurencją, wywalczając tam dwa złote medale.

Podobnej sztuki dokonał też w następnym sezonie, gdy podwójny sukces mógł świętować w niemieckim Breitenwangu. W sezonie, gdy przebojem wdarł się do ścisłej czołówki pucharowego cyklu, zamykając najlepszą "10" końcowej klasyfikacji. Dość powiedzieć, że niesamowity Fin tylko dwukrotnie plasował się poza "15" w łącznej punktacji Pucharu Świata. Zdarzyło się tak tylko w jego pierwszym i ostatnim sezonie (!). We wszystkich szesnastu pozostałych odgrywał zatem znaczącą rolę, prezentując wysoką i solidną dyspozycję. Mieszkaniec Lahti aż osiem edycji "Cyrku" Waltera Hofera zakończył w pierwszej "trójce" (2-2-4) (!).

Ahonen to niewątpliwie największy król wszelakich statystyk, które doskonale obrazują jego liczne osiągnięcia, niezwykłą siłę, a także zadziwiającą stabilność znakomitej formy. To fenomen sportu, absolutny mistrz nad mistrzami, a już na pewno rekordzista nad rekordzistami.

Wybitny Fin jak większość sław miał swoich zwolenników, jak i przeciwników. Jego poważny wyraz twarzy często ukrywał radość z odniesionych zwycięstw, stąd ten oryginalny przydomek "Maska". Ahonen był bardzo ambitnym skoczkiem, czego najlepszy dowodem jest kosmiczny lot, zakończony upadkiem podczas pamiętnego konkursu w Planicy. Gdy mistrz Kraju Tysiąca Jezior miał Kryształową Kulę w kieszeni (wygrał w tym sezonie aż dwanaście razy), to i tak za wszelką cenę chciał pobić rekord globu i zacięcie walczył o następny triumf. Przypomnijmy, że rok później zupełnie inaczej zachował się Jakub Janda, który będąc w podobnej sytuacji zrezygnował z udziału w finałowych zmaganiach.

Gwiazdor z Lahti choć ma w swoim dorobku niemal wszystko, to może mówić o sporym pechu. Ahonen karierę zakończył bez zdobytego indywidualnie medalu IO. Fiński fenomen trzykrotnie był bliski osiągnięcia tego celu. W Nagano, w Salt Lake City, a nawet po powrocie w Vancouver - wszędzie tam na normalnych obiektach zajmował czwartą pozycję. Janne z powodu, jak mówił braku motywacji i chęci odejścia na emeryturę w chwili bycia na szczycie sensacyjnie ogłosił w marcu 2008 rozbrat z nartami. Na specjalnie zorganizowanej przez bohatera TCS konferencji prasowej widać było prawdziwe łzy sportowca, który przyzwyczaił fanów do swojej kamiennej twarzy. Ostatecznie Janne w tym postanowieniu długo nie wytrwał. Dziesięć miesięcy od hucznego benefisu swojej bogatej kariery przyznał się do błędu, decydując się na powrót. Żartobliwi twierdzili, że fiński zawodnik nie mógł patrzeć na niesamowitą dominację młodych Austriaków. I wrócił. Wrócił w wielkim stylu, choć sceptycy twierdzą inaczej. Trzeba jednak zauważyć, że podczas "come backu" Janne niebywale wyśrubował swój rekord w ilości pucharowych podiów (108). Dodatkowo o drugie miejsce poszerzył godną pozazdroszczenia historię swoich startów w prestiżowym "Wielkim Szlemie".

Ostatecznie Ahonen definitywnie wspaniałą przygodę z "deskami" zakończył piątego marca 2011 roku, a swoją decyzję tłumaczył obowiązkami rodzinnymi i trudnościami z racji starszego już wieku z regularnymi treningami. I choć gołym okiem zauważyć można pewną prawidłowość - gdy Ahonen był na fali, Małysz był w drugim szeregu i odwrotnie, to obu panów niewątpliwie łączy zamiłowanie do motoryzacji. Nasz "orzeł" bierze udział w rajdach samochodowych, zaś pasją Fina są wyścigi Drag Racing.

Janne Ahonen w skrócie:

- mówił: "Skoczkowie są po to, żeby skakać, a nie uśmiechać się"
- 108 razy stawał na podium zawodów Pucharu Świata
- 36 razy wygrał zawody Pucharu Świata
- w sezonie 2004/2005 odniósł dwanaście zwycięstw
- jako pierwszy skoczek wygrał sześć konkursów z rzędu
- trzykrotnie na igrzyskach olimpijskich był indywidualnie czwarty
- aż pięciokrotnie triumfował w TCS, w sumie na "pudle" tej imprezy stawał dziesięć razy (!)
- dwukrotnie zdobył Kryształową Kulę, w sumie na końcowym „pudle” PŚ był osiem razy (!)
- w latach 1993-1994 zdobył cztery złote medale MŚJ
- w 2000 roku wygrał letnią Grand Prix
- w wieku 16 lat wygrał pierwsze zawody PŚ (jako 16-latek zakończył cały sezon na dziesiątym miejscu)
- w czeskim Harrachowie i szwajcarskim Engelbergu wygrał po pięć konkursów PŚ
- tylko w pierwszym i ostatnim sezonie nie był w końcowej "15" PŚ
- zdobył dziesięć medali MŚ, w tym pięć złotych
- zdobył 7 medali MŚ w lotach, w tym pięć srebrnych
- od 2005 roku jest oficjalnym rekordzistą świata w długości skoku narciarskiego (152 metry w Willingen)
- w 2011 roku przyznano mu Medal Holmenkollen
- i na "deser" coś kosmicznego: Ahonen wystartował w 370 konkursach, z czego w aż 335 zdobywał punkty (!)

Ponadto:
- uczestnik wyścigów Drag Racing
- człowiek uzdolniony artystycznie
- projektant własnego domu

http://www.sportowefakty.pl/zimowe/2011 ... ne-ahonen/

[Sempere]

W Ga-Pa będzie bezpieczniej



Zaplanowane na Nowy Rok zawody w Garmisch-Partenkirchen po raz pierwszy rozegrane zostaną z użyciem przeciwwietrznej siatki. To kolejny w ostatnich latach po modernizacji olimpijskiej skoczni spory wydatek niemieckich działaczy.
Dokładnie w czwartek zakończą się prace nad specjalną, przeciwwietrzną siatką. Wszystko to ma na celu zwiększenie bezpieczeństwa zawodników podczas noworocznego konkursu w Garmisch-Partenkirchen.

- Walczyłem o nią przez pięć lat - mówił szef zawodów w niemieckiej miejscowości, Franz Rappenglück.

Tamtejszy związek narciarski środki na ten cel postanowił przeznaczyć po pamiętnych zmaganiach w styczniu tego roku. Wówczas pechowy upadek po kapitalnym skoku na 140,5 m zaliczył Ville Larinto. Młody Fin, znajdujący się wtedy w naprawdę wysokiej dyspozycji, nabawił się przy lądowaniu niezwykle poważnej kontuzji kolana. Kibice Suomi z niecierpliwością czekają na powrót 21-latka z Lahti. Tym bardziej, że forma gospodarzy podczas śnieżnej premiery w Laponii pozostawiała wiele do życzenia.

Konstrukcja zawieszonej po bokach obiektu siatki, mającej powierzchnię 1500 metrów kwadratowych, zostanie przetestowana już w połowie grudnia, kiedy w Ga-Pa odbędą się konkursy FIS Cup.

http://www.sportowefakty.pl/zimowe/2011 ... pieczniej/

[asiek]

Król Bode Amerykanin wygrywa zjazd w Beever Creak

[Sempere]

Z cyklu narciarskie miasteczka: Ałma-Ata

Spoiler:

Olimpijskie przesłuchania" i "Mistrzowie dwóch desek" to nie jedyne nowości na naszym portalu. W piątek przedstawiamy Państwu pierwszą część kolejnego już cyklu pt. "Narciarskie miasteczka". Serię ciekawych miejsc rozpoczynamy od kazachskiej Ałma-Aty.

Wędrówkę po narciarskich miasteczkach rozpoczynamy od oddalonej od Polski o niezliczoną ilość kroków Ałma-Aty. Miejscowość ta jest niewątpliwie dumą i chlubą całego Kazachstanu, a znajduje się tuż przy granicy z Kirgistanem. Warto zatem na chwilę zboczyć z tematu i wspomnieć o Dimitriju Czwykowie - jedynym reprezentancie tego drugiego kraju w skokach na "deskach". Czwykowa często można było zaobserwować podczas zawodów Pucharu Świata, ale wszystkie jego próby zakwalifikowania się do finałowej "30" zakończyły się ostatecznie fiaskiem. Znacznie lepiej poszło mu za to na igrzyskach. Tylko raz, bo w 1998 roku w Nagano dopiął swego i w głównych zmaganiach na K-90 mógł dwukrotnie poczuć się jak ptak. Nietrudno zgadnąć, że zamknął tabelę z wynikami drugiej serii. Mimo to jedenastego lutego w Japonii zdołał wyprzedzić nie tylko przeszłych, jak Norweg Espen Bredesen, ale i przyszłych wirtuozów "latania", czyli Roara Ljoekelsoeya, Simona Ammanna, Petera Zontę, a nawet przeżywającego wówczas chwilowy kryzys formy Adama Małysza.

Powróćmy już do byłej stolicy Kazachstanu. Co ciekawe - jej nazwa w tłumaczeniu na język polski brzmi "Ojciec jabłek". Miasto rozwinęło się w naprawdę szybkim tempie. Tak szybkim, że ubiegało się do niedawna o organizację igrzysk 2014. Jak się potem okazało - azjatycka kandydatura przepadła na samym początku, a batalię o najważniejszą sportową imprezę wygrało rosyjskie Soczi. Ałma-Ata nie musiała jednak długo czekać na skoczków zza granicy. We wrześniu 2010 miało tam miejsce otwarcie nowoczesnego kompleksu robiących naprawdę niemałe wrażenie obiektów HS 106 i HS 140. Wtedy też rozegrano letni Puchar Kontynentalny, gdzie świetny start odnotowali biało-czerwoni, a sobotnie i niedzielne zawody padły łupem Kamila Stocha. Podopieczny Łukasza Kruczka szybował tam niezwykle daleko, bo na 140,5m oraz 106m, ustanawiając tym samym rekordy obu skoczni. Sześć miesięcy temu do narciarskiego miasteczka można było przyjechać na Zimowe Igrzyska Azjatyckie, a te zakończyły się między innymi niespodziewanym sukcesem reprezentanta gospodarzy - Jewgienija Lewkina z miejscowego klubu CSKA. Budowa kazachskiego kompleksu zajęła trzy lata. Oprócz większych obiektów są również trzy skocznie dla juniorów od najmniejszej K-15 przez K-30 do "czterdziestki piątki".

To nie wszystko. Pod koniec sierpnia w Kazachstanie pojawiła się bowiem ścisła światowa czołówka, a to za sprawą pierwszej ligi na igelicie. Jakby tego było mało - konkurs letniej Grand Prix rozegrano tam przy świetle jupiterów. Wyniki zmagań dość nieoczekiwane - na "Gorney Gigant" najlepsi okazali się Słoweńcy: Jurij Tepes przed Jure Sinkovcem. Na starcie zabrakło jednak wielu gwiazd z reprezentacją Austrii na czele.

Ałma-Ata w obiektywie:

http://www.sportowefakty.pl/zimowe/2011 ... -alma-ata/

[Sempere]

Pluszczenko rezygnuje z kariery politycznej



Utytułowany rosyjski łyżwiarz figurowy Jewgienij Pluszczenko ogłosił, że zawiesza swoją działalność polityczną. Zawodnik chce w ten sposób skoncentrować się jedynie na przygotowaniach do igrzysk olimpijskich, które odbędą się w 2014 roku w Soczi.

- Niemożliwością jest przygotowanie się do tak ważnych zawodów przy jednoczesnym pełnieniu funkcji politycznej - ogłosił Pluszczenko. Zawodnik już rozpoczął przygotowania do igrzysk.

Przygodę z polityką słynny łyżwiarz zaczął w 2006 roku, kiedy dołączył do prorządowej partii Jedna Rosja. Z listy tego ugrupowania rok później został wybrany do władz Sankt Petersburga. W 2010 roku groziła mu utrata mandatu, bowiem uczestniczył jedynie w 11 ze 123 sesji miasta.

W zeszłym roku Międzynarodowa Unia Łyżwiarstwa (ISU) zdyskwalifikowała Pluszczenkę na czas nieokreślony za występy w dobrze płatnych spektaklach na lodzie, na co nie miał zgody rosyjskiej federacji. Status amatora umożliwiający mu ponowne starty w zawodach łyżwiarskich odzyskał w czerwcu 2011 roku.

Rosyjski łyżwiarz ma na koncie złoto olimpijskie z Turynu oraz srebrny medal z igrzysk w Vancouver. Brak zwycięstwa w Kanadzie - przegrał z Amerykaninem Evanem Lysackiem - spotkał się z protestami samego zawodnika i części środowiska łyżwiarskiego. Pluszczenko jest także trzykrotnym mistrzem świata (2001, 2003, 2004) oraz sześciokrotnym mistrzem Europy (2000, 2001, 2003, 2005, 2006, 2010.

http://www.sportowefakty.pl/zimowe/2011 ... litycznej/

Niech lepiej Pluszczenko skupi się na sporcie, a nie politykuje.

[Sempere]

W kanadyjskim Lake Luise zjazd wygrywa niezawodna Lindsey Vonn. Jest to już 43 zwycięstwo w pucharowych zawodach alpejki ze Stanów Zjednoczonych, a 9 (!) na trasach w tym kanadyjskim zimowym kurorcie.

[Joao]

Ha, ha! Stoch, poeta przestrzeni , płynął w powietrzu niczym orzeł . Po pierwszej serii był 11, w drugiej oddał fenomenalny skok i awansował na 3. miejsce. Kamil jest strasznie mocny. Jeszcze nie skacze najlepiej, strach pomyśleć co będzie się działo, jeśli będzie w optymalnej formie.

[Sempere]

Szkoda, że nie komentował tych zawodów poeta mikrofonu Szaranowicz. Swoim beznamiętnym głosem męczył telewidzów Sebesiatian Nieszczęsny. Całe szczęście, że mam Eurosport HD, bo nie muszę się męczyć pikselozą TVP.

Kamil rozpoczął świetnie, pewnie niedługo wygra zawody. Ale skąd się bierze jego forma? Uważam, że wielka w tym zesługa wyśmiewanego przez wielu ze względu na nazwisko, Kamila Wódki. On dodarł do psychika Kamila, odblokował cały potencjał naszego najlepszego obecnie skoczka. Szkoda tylko, iż ten proces trwał tak długo.

Cieszy mnie też postawa Piotrka Żyły i Maćka Kota, który po wielu startach wreszcie zdobył swojego premierowe punkty. Może wreszcie przestanie być skoczkiem dobrze prezentującym się tylko latem? Mało brakowało do awansu też Krzyśkowi Miętusowi. Pozostałą trójkę naszych kadrowiczów bym wymienił, bo szkoda marnować miejsca w Pucharze Świata na będących w słabej formie skoczków. Wymieniłbym ich na Aleksandra Zniszczoła, Klimka Murańkę i Bartłomieja Kłuska. Nie spisywali się rewelacyjnie w czasie ostatnich zawodów Pucharu Kontynentalnego w Rovaniemi, gdzie tylko Zniszczoł raz był dziewiąty. Uważam jednak, że warto dać szansę tym młodym skoczkom, niz wystawiać po raz n-ty mało perspektywicznego Hulę czy będącego w słabej dyspozycji Dawida Kubackiego.

[Sempere]

Strach przed polskim zbójem

Strzela mało - trafia bardzo często - Zenon Konopka. Największy zabijaka w NHL. Boi się go każdy rozsądny hokeista w rozgrywkach za oceanem. Jedna z najbarwniejszych obecnie postaci Ligi stara się o polskie obywatelstwo.

Gladiator, Supersiepacz, Polska Siła, Superzbój – to tylko kilka pseudonimów 30-letniego centra Ottawa Senators. Skąd przymiotnik „polski"? Ojciec hokeisty, Zenon senior, wyjechał z Polski po II wojnie. Tragicznie zmarł w wypadku na farmie, kiedy Zenon junior miał 13 lat. Ze względu na szacunek dla ojca Konopka złożył w konsulacie w Toronto wniosek o przyznanie mu polskiego obywatelstwa. Boi się go każdy rozsądny gracz w NHL. Konopka ma co prawda tylko 183 cm, ale waży ponad 95 kg.

– Jeden wielki mięsień, ktory czeka aż go sprowokujesz – reklamował w lecie nowego zawodnika Senatorów dziennik „Ottawa Sun". Jego zadanie jest proste: ma ochraniać gwiazdy swojej drużyny, takie jak Daniel Alfredsson, czy Jason Spezza. Więc kiedy na tafli robi się gorąco, Zenon wkracza do akcji. I bezlitośnie tłucze niegrzecznych. Konopka więcej czasu niż koledzy spędza w siłowni, trenuje też boks, ale nikt w Ameryce Połnocnej zawodników takich jak on, tzw. goons, nie traktuje gorzej. – Musisz być twardy, szybki i świetnie jeździć na łyżwach. Nie każdy to potrafi – tak rozrabiaków z NHL charakteryzował kiedyś Mariusz Czerkawski.

– Więcej ludzi przychodzi dla bójek, niż z ich powodu rezygnuje z oglądania meczów – to zaś ulubione powiedzenie komentatora stacji ESPN Gary- 'ego Thorne'a. A Konopka daje show. W poprzednim sezonie spędził na ławce kar 307 minut (grał w New York Islanders), czym poprawił i tak niezły bilans sprzed dwóch lat – 265 minut (w barwach Tampa Bay Lightning). W obu przypadkach był liderem, jeś;li chodzi o czas spędzony na ławce kar. Trzydziestoma trzema bójkami w poprzednim sezonie wyrównał 10-letni wyczyn Petera Worrella z rozgrywek 2001/2002. W ostatniej dekadzie tylko Konopka, Worrell, Andrij Nazarow, Jody Shelley i Krzysztof Oliwa przekroczyli granicę trzydziestu bojek.

Losy Konopki mogły potoczyć się zupełnie inaczej. W 2001 roku został najlepszym asystentem ligi OHL – rozgrywek, w ktorych pierwsze kroki stawiali Wayne Gretzky czy John Tavares, numer 1 draftu z 2009 roku. Wychował się na farmie. Pieniądze od rodziców, zamiast na studia, zainwestował w bar. Interes wytrzymał cztery lata, ale Zenon się nie zniechęcił. Teraz prowadzi m.in. akademię hokeja, importuje kosmetyki z Brazylii, ma firmę sprzedającą wina. – Hokej nie jest całym moim życiem – tłumaczy zawodnik.

http://www.przegladsportowy.pl/Hokej/Ze ... 1,305.html

[DUN I LOVE]

Klasyfikacja PŚ po 2 konkursach:
1. Andreas Kofler 200
2. Gregor Schlierenzauer 120
3. Kamil Stoch 110
4. Richard Freitag 109
5. Roman Koudelka 95
6. Thomas Morgenstern 82
7. Anssi Koivuranta 56
8. Lukas Hlava 45
9. Severin Freund 43
10. Anders Bardal 40

Trochę to jeszcze niepoukładane. Nie miałem okazji nic zobaczyć, sugeruję się suchymi informacjami; Amman skacze?