WINTER PARK 2011/2012

[Joao]

Pewnie znowu Greogorzauer przegra turniej . W Kolfera jakoś nie wierzę, Bardala na stare lata też nie. Ammann jest za słaby, Morgenstern nie ma błysku. To niech będzie Freitag .

[Sempere]

Wicemistrz olimpijski bez formy. Wszystko przez Szwedów?

Tomasz Sikora, biatlonista z Wodzisławia Śląskiego, jest bez formy. Wicemistrz olimpijski z Turynu i medalista mistrzostw świata przyznaje, że to najsłabszy początek sezonu w całej jego dotychczasowej karierze.

- Już przed inauguracyjnym startem Pucharu Świata w szwedzkim Oestersund wiedziałem, że będzie ciężko. Nie sądziłem jednak, że aż tak - smuci się 38-letni biatlonista, który w biegach indywidualnych był w Szwecji 24. (20 km) i 72. (sprint na 10 km). W kolejnych startach było niewiele lepiej. W Hochfilzen zajął 33. miejsce na 10 km i 42. w biegu na dochodzenie. Sztafeta, w której partnerami Sikory byli Łukasz Szczurek, Grzegorz Bril i Krzysztof Pływaczyk, została zdublowana i w efekcie niesklasyfikowana. W ostatni weekend w Hochfilzen odbyła się koeljna seria zawodów PŚ i Sikora znów był daleko: 47. w sprincie i 34. w biegu na dochodzenie. Jedynie w sztafecie mieszanej nie było wstydu: razem z Krystyną Pałką, Weroniką Nowakowską-Ziemniak i Pływaczykiem zajął 9. miejsce. Po dwóch kobiecych zmianach polska ekipa znajdowała się jednak na drugim miejscu...

Co jest przyczyną tak słabych wyników utytułowanego biatlonisty?

- Moja aktualna forma to odzwierciedlenie problemów w poprzednim sezonie. Z jednej choroby przechodziłem w drugą. Letnie przygotowania też były bardzo ciężkie. Nie jestem już najmłodszy, więc nie regeneruję się tak szybko jak młodzież - podkreśla zawodnik.

Końcówka jesiennych przygotowań też nie przebiegała zgodnie z planem, gdyż w Europie brakowało śniegu. - Doszło do tego, że część reprezentacji jeszcze w listopadzie trenowała na nartorolkach - przypomina Adam Kołodziejczyk, kierownik wyszkolenia Polskiego Związku Biathlonu.

Sikora lubi przygotowywać się do rywalizacji, startując w biegach. Teraz nie miał takiej okazji. Gdy już znalazł bieg na północy Szwecji, okazało się, że chętnych do udziału w nim jest tak dużo, że organizatorzy mu odmówili.

Sikora sam zaproponował - chociaż wcześniej nie był zwolennikiem takiego rozwiązania - starty w śnieżnym tunelu w Szwecji. - Trenowaliśmy tam przez dwa tygodnie. Był duży tłok, ale nie mogliśmy narzekać - dodaje Kołodziejczyk.

Co ciekawe, w takich samych warunkach przygotowały się do sezonu polskie biatlonistki. Te dla odmiany notują najlepszy początek sezonu w historii żeńskiej reprezentacji. - Mamy sześć wyrównanych zawodniczek. Dla nich nawet rywalizacja na treningu to namiastka punktowanego startu. To procentuje - wyjaśnia Kołodziejczyk.

Sikora zapewnia, że dobra dyspozycja strzelecka i biegowa jeszcze przyjdzie. - Nie chcę dziewczyn załamywać wysoką formą już na początku sezonu - żartuje.

Medalista z Turynu przygotowuje się teraz do Pucharu Świata w niemieckim Oberhofie (4-8 stycznia). - Obiecuję poprawę - podkreśla i liczy, że trafi ze szczytem formy na marcowe mistrzostwa świata w niemieckim Ruhpolding.

http://www.sport.pl/sport-slask/1,12186 ... edow_.html

[Sempere]

Bójki w hokeju, czyli pięści twarde jak lód



Zawodowy hokej to jedyna dyscyplina, nie licząc sportów walki, gdzie bójki są elementem gry. - Czasem gdy przegrywasz, zadymiarz wszczyna bójkę i gdy będzie górą, może dać drużynie taki impet, że ta odrabia straty - stwierdził w rozmowie z "Gazetą" Mariusz Czerkawski, który rozegrał blisko 800 meczów w NHL. Bójka może też nakręcić ospałą publiczność czy nastraszyć rywali.

Geneza bójek nie jest do końca pewna. Adam Gopnik, amerykański pisarz i dziennikarz, fan Montreal Canadiens, wywodzi je z narodowościowego charakteru pierwszych drużyn. Angielscy rugbiści z Montrealu, którzy szukali zimowej rozrywki, rozegrali w 1875 r. pierwszy mecz hokeja. Z czasem drużyny mieli też Szkoci, Francuzi i Irlandczycy. Pierwsze spotkania przypominały więc starcia klanów. Nie było zasad, więc starcia stały się elementem gry. Bardziej niebezpieczne od bójek były uderzenia kijem. W 1905 roku Alcide Laurin poniósł śmierć trafiony przez Allena Loneya. Dwa lata później w podobny sposób Charles Masson potraktował Owena McCourta. Loney i Masson zostali oskarżeni o zabójstwo, ale oczyszczono ich z zarzutów. Gdy podobnych przypadków przybywało, prezydent Ontario Hockey Association wezwał do rozwiązania problemu.

Hokejowe władze uznały, że środkiem rozwiązywania konfliktów będą bójki. - Pozwólcie im się lać na pięści, a nie będzie groźnych uderzeń kijem - mawiał Gordie Howe, jeden z najlepszych graczy w historii hokeja, który ma na koncie 1071 goli i 2419 minut kar w karierze.

Bijatyki są więc zaworem bezpieczeństwa. Ale są też elementem taktyki. Kiedy w latach 80. pojawił się Wayne Gretzky, zadymiarze mieli dbać, by gwieździe nic się nie stało. I tak ochroniarze zaczęli pojawiajać się w klubie wraz z gwiazdą. Speców od bijatyk wręcz zwie się "enforcer" (ang. ochroniarz, goryl).

Do 1915 roku bójki nie były karane. Dopiero w 1922 władze NHL wprowadziły przepis, który za udział w bójce groził pięciominutową karą. Obecnie ten, kto bije rywala, choć już wygrał, może dostać karę dwa razy dłuższą. Kary grożą też tym, którzy pozostaną w pobliżu walki, walczącym, nie zareagują na komendę sędziego, włączają się, by pomóc (przepis "Third Man In") . Nie wolno też bić się w kaskach z ochroną twarzy, co uznawane jest za niesportowe zachowanie i karane dwoma minutami. Sędziowie przerywają walkę, gdy hokeiści padają na lód.

Zasady regulują również sami gracze. Zgodnie z przyjętą etykietą obaj powinni wyrazić zgodę na bójkę, nie wyzywa się do pojedynku kontuzjowanego ani kogo, kto kończy zmianę, bo jest zmęczony.

"Third Man In" ma zapobiegać starciom drużyn. Ale 26 marca 1997 roku bijatykę hokeistów Detroit Red Wings i Colorado Avalanche nazwano "Krwawą Środą", bo na tafli pozostały czerwone smugi. Suma kar - 144 minuty. Ale 5 marca 2004 roku Philadelphia Flyers i Ottawa Senators popisali się bardziej. 419 minut kar to rekord NHL.

Prowadzone są też indywidualne statystyki. Na czele zadymiarzy jest Tie Domi, który bił się 333 razy, za nim Dave "Tiger" Williams (329), który ma rekordową liczbę minut na ławce kar (4421). Od kilku lat "najlepszy" jest Zenon Konopka. Kanadyjczyk z polskimi korzeniami w tym sezonie też ma najwięcej bójek i minut kar.

Po samobójstwach kilku zadymiarzy podniosły się głosy, by zakazać bijatyk. Lekarze, którzy badali ich mózgi, sugerują, że cierpieli na encefalopatię - chroniczne uszkodzenie mózgu spowodowane właśnie bójkami. - Nie ma dowodów, by to stwierdzić - odpowiada komisarz NHL Gary Bettman i zapewnia, że szefowie ligi nie zakażą bójek.

Ich zniesienia nie chcą też kibice i hokeiści - tak wynika z ankiet Związku Zawodowego Graczy. Ale era "enforcerów" chyba dobiega końca. Dziś nie opłaca się zaczynać starcia - grożą za to dodatkowe dwie minuty. Kevin Lowe, jeden z działaczy Edmonton Oilers, który w przeszłości spędził 1700 minut na ławce kar, przyznaje: - W lidze coraz większy nacisk kładzie się na technikę i szybkość, a nie mięśnie i siłę. I tego nie da się zatrzymać.

http://www.sport.pl/hokej/1,64952,10838 ... k_lod.html

[Sempere]

Lindsey Vonn - uśmiech przede wszystkim



Najpierw zostawiła ojca, bo chciał ją kontrolować, potem męża, bo zaczął robić to samo. Nie zmieniło się tylko to, że wciąż wygrywa. W Pucharze Świata triumfowała już 46 razy.

W narciarstwie alpejskim nie ma dziś większej gwiazdy. Nikt, także wśród mężczyzn, nie wygrywał od dawna z taką łatwością i regularnością. 27-letnia Amerykanka zwyciężyła w pięciu z siedmiu zawodów PŚ w tym sezonie. W poprzednim tygodniu wygrała dwa zjazdy i supergigant w kanadyjskim Lake Louise, a na dokładkę jeszcze supergigant w Beaver Creek w Kolorado. Ostatnią alpejką, która zgarnęła cztery lub więcej zwycięstw w PŚ z rzędu, była Niemka Katja Seizinger w 1997 r.

Vonn szczególnie dumna była ze zwycięstwa w Beaver, bo zawody odbyły się na trudnej trasie Birds of Prey, gdzie w PŚ rywalizują wyłącznie mężczyźni. Kobiety wpuszczono na stok w drodze wyjątku, bo z powodu braku śniegu odwołano zawody we francuskim Val d'Isere.

Najlepsza w historii?

Wygrana w Kolorado to 46. zwycięstwo Vonn w Pucharze Świata. Tylko dwie narciarki odniosły ich więcej. Vreni Schneider, czyli szwajcarska królowa slalomów z lat 80., na najwyższym podium stawała 55 razy. Annemarie Pröll, austriacka zjazdowa mistrzyni z lat 70. z 62 zwycięstwami i sześcioma Kryształowymi Kulami za wygranie klasyfikacji generalnej PŚ, uważana jest za najlepszą alpejkę w historii.

Vonn zbliża się do nich w błyskawicznym tempie - tylko od początku 2010 r. wygrała już 21 razy! Zdobyła złoto olimpijskie, dwa tytułu mistrzyni świata. Kryształowe Kule ma już trzy, a czwarta uciekła jej w poprzednim sezonie ledwie o 3 pkt - tyle wyniosła przewaga Marii Riesch. Niemka wygrała jednak PŚ w kontrowersyjnych okolicznościach, bo ostatnie zawody odwołano z powodu złej pogody.

Vonn to dominatorka wszechstronna - potrafi jeździć zjazdy i supergiganty, ale także techniczne slalomy, a ten sezon rozpoczęła od triumfu w gigancie uchodzącym dotąd za jej słaby punkt. To odróżnia ją m.in. od ostatniej kolekcjonerki Kryształowych Kul Janicy Kostelić, która punkty nabijała głównie w slalomach. Zjazdy nauczyła się pokonywać pod koniec kariery. Ale wtedy nie wytrzymały kolana Chorwatki - karierę zakończyła jako 24-latka z "tylko" 30 triumfami w PŚ (zdobyła za to cztery złote medale na igrzyskach).

Córeczka tatusia

Vonn ma końskie zdrowie, a jak stwierdził niedawno Andrzej Bachleda, jest też z niej "kawał baby" (178 cm, 72 kg). Wielu ekspertów uważa, że to właśnie potężna budowa pozwala Amerykance na agresywniejszy, bardziej męski styl jazdy i jest głównym czynnikiem jej sukcesu.

Wszystko zaczęło się jednak od techniki, której uczyła się w Minnesocie, czyli stanie płaskim jak stół. "New York Times" żartował, że ruchome schody w supermarkecie mają większe nachylenie niż pagórek Buck Hill, gdzie ojciec Lindsey - Alan Kildow, założył trzyletniej córce narty na nogi. To właśnie Alan, niegdyś juniorski mistrz USA, któremu kontuzja pokrzyżowała karierę, rozkochał Lindsey w nartach. Z pomocą austriackiego trenera Ericha Sailera pracującego wówczas w Buck Hill ukształtował technikę przyszłej mistrzyni. Sailer wspomina, że ojciec zaszczepił też Lindsey ducha rywalizacji. - Ten facet nigdy nie odpuszczał, nie znał słowa "lęk". Pod tym względem córka jest jego lustrzanym odbiciem - mówił Austriak.

ata idzie w odstawkę

Amerykanie mają dziś wielu genialnych narciarzy, bo pod koniec lat 90. reaktywowali sportowe szkoły i kluby. Ogromny nacisk położono na kształcenie narciarzy alpejskich jako element przygotowań do igrzysk w Salt Lake City w 2002 r. To dzięki nim USA wróciły po 20 latach, które minęły od sukcesów Phila Mahre i Tamary McKinney, do pierwszej ligi obok Austriaków, Szwajcarów i Skandynawów. Bode Miller wychował się w najsłynniejszej kuźni talentów Wschodniego Wybrzeża - Carrabassett Valley Academy w stanie Maine. Vonn to uczennica niemniej słynnego Ski Club Vail w Kolorado. Genialna była ponoć od samego początku - jako 12-latka wygrywała z 16-latkami. Trenerzy musieli tylko szlifować diament.

Punktem zwrotnym w życiu Lindsey było poznanie Thomasa Vonna, byłego narciarza, który kręcił się przy kadrze USA i pomagał jako konsultant. To była ponoć miłość od pierwszego wejrzenia. Ale też miłość trudna, bo ojciec Alan nigdy jej nie zaakceptował. Uważał, że starszy o dziewięć lat Thomas nie będzie dobrym mężem dla córki. Tak naprawdę chodziło jednak o to, że dalej chciał kierować jej karierą. Doszło do kłótni, po której Lindsey i ojciec nie odzywali się do siebie przez cztery lata. Alan nie dostał zaproszenia na ślub Vonnów w 2007 r.

Konflikt z ojcem nie przeszkodził jednak Lindsey w zwycięstwach, a Thomas szybko urósł do roli jej menedżera i głównego trenera-mentora. To on stał za podpisaniem lukratywnych kontraktów sponsorskich, m.in. z Red Bullem. Amerykanka ze swoim optymistycznym nastawieniem i uśmiechem wiecznie przyklejonym do twarzy stała się marketingową gwiazdą, choć głównie w Europie, bo w USA trudno się przebić z niszowymi nartami przez zaporę baseballu, futbolu i NBA.

Thomas zrewolucjonizował też treningi żony - postawił na perfekcyjne przygotowanie fizyczne. - Lindsey jest w stanie zjechać po arcytrudnym stoku dziesięć razy i nie poczuje zmęczenia, inni umierają po pięciu zjazdach. Na tym polega różnica - mówił Thomas. Szczegóły treningu to pilnie strzeżona tajemnica, ale podczas obozów w Austrii Lindsey spędza w sali gimnastycznej i na siłowni po siedem godzin dziennie. - Czasem pompki robi nawet w samolocie, ale to już lekka przesada, ludzie nie mają jak przejść do toalety - żartował Thomas.

Połączenie techniki z siłą czołgu dało piorunujący efekt. W ostatnich latach tylko wspomniana Niemka Riesch, równie wysoka i mocno zbudowana, umiała nawiązać walkę z Vonn.

Bez męża też można

Tandem Vonnów funkcjonował idealnie ("Wyszłam za mąż, to wygrywam" - mówiła Lindsey w wywiadzie dla "Gazety" w 2009 r.), aż pod koniec listopada gruchnęła wieść, że się rozwodzą. - Nie poznałam nikogo innego, po prostu nasze drogi się rozeszły, to dojrzewało od jakiegoś czasu - powiedziała tajemniczo Lindsey w wywiadzie dla "Denver Post". Dodała, że zamierza pozostać przy nazwisku męża oraz że prosi media o uszanowanie "najtrudniejszego momentu w życiu". Na forach internetowych trwają spekulacje, na ile znaczenie miały rozterki sercowe obojga, a na ile różne wizje rozwoju sportowo-biznesowego przedsiębiorstwa pod szyldem "Lindsey Vonn".

Prawdy na razie nie zna nikt, ale kilka dni później na mecie zawodów z udziałem Lindsey znów widziano jej ojca Alana. W Vail Lindsey też spędzała czas z rodziną. Odwiedzili ją: mama, dwóch braci i siostra. - Wygrałam w domu. Tu uczyłam się jeździć na nartach, a wokół mnie są najbliżsi mi ludzie - stwierdziła z uśmiechem Lindsey, która od ogłoszenia informacji o rozwodzie nie przegrała jeszcze ani razu.

- Przygotowanie fizyczne jest ważne, ale nastawienie mentalne też. Jestem optymistką. W sporcie nie odniesiesz sukcesu, jeśli wszystko cię denerwuje, a trening to udręka. Łatwiej harować z uśmiechem na ustach. To moja filozofia - mówiła Vonn w wywiadzie dla "Gazety" w 2009 r.

14

z ostatnich 19 supergigantów PŚ wygrała Lindsey Vonn

http://www.sport.pl/zimowe/1,79229,1083 ... stkim.html

[Sempere]

Jak zjeść rosół bez Małysza. Jacek Wszoła opowiada o końcu kariery wybitnych sportowców

http://www.sport.pl/zimowe/1,64996,1083 ... &startsz=x

[Sempere]

Czołówka narciarzy i narciarek wystartuje na 100 metrów



Zaraz po zakończeniu sezonu w biegach narciarskich, 22 marca na stadionie Bislett w Oslo odbędą się nieoficjalne mistrzostwa świata w sprincie.

- Rozegrane zostaną dwie konkurencje sprinterskie na dystansach 100 i 500 metrów. Liczymy na pełne trybuny, ponieważ biegi narciarskie są w Norwegii sportem numer jeden. Impreza będzie świetnym zakończeniem sezonu, tym bardziej, że udział zapowiedzieli najlepsi - poinformował dyrektor zawodów Werner Kling.

Udział w zawodach już po pierwszym zapytaniu potwierdzili biegacze Petter Northug, Oeystein Pettersen, Ola Vigen Hattestad, biathlonista Tarjei Boe oraz biegaczki: Słowenka Katja Visnar, Norweżki Marit Bjoergen, Therese Johaug, Vibeke Skofterud, Kristin Stoermer Steira i Szwedka Charlotte Kalla.

Organizatorzy liczą też na Szwedów Marcusa Hellnera i Emila Jonssona, Szwajcara Dario Colognę oraz, jak podkreślili, bardzo znaną w Norwegii Justynę Kowalczyk.

W zawodach wystartuje 16 mężczyzn i 16 kobiet. - Najlepszy czas w biegu na 100 metrów będzie uznany za oficjalny rekord świata w tej konkurencji - podkreślił Kling.

Położony w samym centrum Oslo Stadion Bislett jest obiektem lekkoatletycznym. Ma 15,4 tys. miejsc. Rozgrywany jest na nim co roku mityng Diamentowej Ligi.

http://www.sportowefakty.pl/zimowe/2011 ... 00-metrow/

[Joao]

Blisko 40-letni skoczek narciarski Noriaki Kasai wystapi po raz pierwszy w tym sezonie. Japończyk nic nie robi sobie z upływającego czasu oraz kontuzji. Kasai wystartuje 30 grudnia w rozpoczynającym się w Oberstdofire Turnieju Czterech Skoczni.

[Sempere]

Poszli śladami Małysza. Co teraz robią?



Poza Adamem Małyszem w 2011 roku karierę zakończyło pięciu innych utytułowanych skoczków. Polak został kierowcą rajdowym, a jak realizują się inni zawodnicy?

Małysz w poniedziałek wyleciał do Argentyny, gdzie 1 stycznia zadebiutuje w słynnym rajdzie Dakar. Czterokrotny mistrz świata w skokach przygotowywał się do niego między innymi w Dubaju oraz na Pustyni Błędowskiej, gdzie jeździł po wielkich wydmach.

Lider RMF Caroline Team sprawdzał również swoje umiejętności na wojskowych poligonach. – Nie wybieram się na Dakar, by wygrać, bo wiem, że to niemożliwe. Chcę przetrwać. Nie zamierzam się jednak poddać, bo start w tym rajdzie to dla mnie ogromne wyzwanie i spełnienie marzeń – mówił Małysz podczas spotkania z fanami w piątek w centrum handlowym Gemini Park w Bielsku-Białej.

Startuje w wyścigach

Janne Ahonen w tym roku po raz drugi odłożył narty na bok. – Do skakania już nie wrócę – zapewnia Fin, który jako jedyny pięć razy wygrał Turniej Czterech Skoczni. „Maska" (nazywany był tak, bo podczas zawodów rzadko okazywał emocje) podobnie jak Małysz uwielbia sporty motorowe, ale w odróżnieniu od Polaka jego pasja to drag racing (odmiana wyścigów samochodowych). Dwukrotny indywidualny mistrz świata we wrześniu założył zespół wyścigowy Ahonen Racing Team Sports Oy, w którego skład poza nim wchodzą brat Pasi oraz... jego 10-letni syn Mico.

Ahonen pracuje też jako komentator telewizji MTV3 oraz doradza w sprawach sprzętowych fińskiej kadrze. – Janne zawsze miał wszechstronne zainteresowania. Jest również uzdolniony plastycznie. Nawet sam zaprojektował swój dom – mówi fiński dziennikarz Jari Porttila.

Poprzedni sezon był również ostatnim dla niepokornego Harriego Ollego, kilka razy zawieszanego za nadużywanie alkoholu. Podczas mistrzostw świata w lotach w Oberstdorfie w 2008 roku przed jednym z konkursów spędził noc w towarzystwie prostytutek. Olli teraz pracuje jako... osobisty trener swojego kolegi Kimmo Yliriesto. Wicemistrz świata z 2007 roku pomaga również w serwisie narciarskim w klubie Ounasvaara w Rovaniemi.

Piszą i uczą

Andreas Kuttel wyprowadził się ze Szwajcarii. Mistrz świata z Liberca w poprzednim roku ożenił się z Polką Dorotą Pawłowską. Teraz oboje oraz ich syn Olivier mieszkają w Danii, a Andreas pracuje w liceum jako nauczyciel wychowania fizycznego. – Ta praca sprawia mi wiele frajdy – zapewnia.

W październiku razem ze swoim przyjacielem Simonem Ammannem wydał książkę zatytułowaną „Odmienne bliźnięta". W niej dwaj słynni skoczkowie opowiadają m.in. o swojej 15-letniej przyjaźni i rywalizacji na skoczni. – Ostatnio mam z Andreasem sporadyczny kontakt telefoniczny. Po zakończeniu sezonu na pewno spotkamy się na piwku – mówi „PS" Ammann.

Podobnie jak Olli pracę szkoleniowca wybrali Michael Uhrmann i Primoż Peterka. Pierwszy z nich w niemieckiej kadrze był określany jako pechowiec. W 2006 roku zaledwie 0,1 punktu zabrakło mu do olimpijskiego medalu na normalnej skoczni. Rok później, kiedy był w życiowej formie, upadł na treningu i musiał leczyć kontuzję. Po jego słabym skoku na MŚ w Oslo Niemcy w drużynówce nie zdobyli medalu. Uhrmann mimo pecha wygrał z kolegami rywalizację drużynową na igrzyskach w Salt Lake City oraz na MŚ w Lahti. Teraz szkoli zawodników w niemieckiej kadrze C. Jest asystentem Bernharda Metzlera. Z kolei Peterka, dwukrotny zdobywca Kryształowej Kuli, odpowiada za bezpośrednie zaplecze pierwszej reprezentacji Słowenii.

Poszedł do telewizji

W maju tego roku karierę zawiesił Anders Jacobsen. 26-latek, który ma na koncie wiele sukcesów (największy to zwycięstwo w Turnieju Czterech Skoczni w 2007 roku) zrezygnował ze skakania ze względu na brak motywacji. – Wypalił się we mnie wewnętrzny ogień – tłumaczył dziennikarzom.

Norweg niedawno brał udział w „Tańcu z Gwiazdami", ale musiał się wycofać ze względu na operację wyrostka robaczkowego. Od wiosny pracuje w publicznej telewizji norweskiej NRK jako komentator skoków, zastępując mistrza olimpijskiego z Lillehammer Espena Bredesena. Trenerzy go namawiają aby wrócił do skakania. Pod koniec listopada Jacobsen założył nawet narty na nogi i bez wcześniejszych przygotowań spisywał się na treningach w Oslo lepiej od Bjoerna Einara Romoerena! – Na razie nie zamierzam wracać do wyczynowego sportu – twierdzi.

http://www.przegladsportowy.pl/Sporty-z ... 2,300.html

[Sempere]

Trasa biegowa w Oberhofie, gdzie odbędą się pierwsze dwa etapy Tour de Ski

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=wvI0-hF5 ... plpp_video[/youtube]

[Sempere]

Rozpoczyna się Tour de Ski!



Jeszcze nigdy Tour de Ski nie był tak długi - w sezonie 2011/2012 liczy aż dziewięć etapów. Nie będzie przesady w stwierdzeniu, że od 29 grudnia do 8 stycznia będziemy świadkami najważniejszych zawodów w biegach narciarskich w ciągu całej zimy. Szósta edycja Touru zapowiada się naprawdę pasjonująco.
Już na początek zawodników czeka poważna dawka startów - przez pierwsze cztery dni nie ma żadnych przerw i kolejne etapy odbywać się będą jeden po drugim. Rywalizacja rozpocznie się w Oberhofie, dla którego najprawdopodobniej będzie to pożegnanie z Tour de Ski - za rok zawody mają zostać zainaugurowane w Szwajcarii. W niemieckiej miejscowości zgodnie z tradycją odbędą się krótkie biegi ze startem interwałowym, mające charakter prologu, a także biegi na dochodzenie. Przełom starego i nowego roku biegacze przywitają w Oberstdorfie, gdzie w planie są sprinty stylem klasycznym i biegi łączone (od tego sezonu noszą nazwę skiathlon).

Aż trzy etapy rozegrane zostaną w Toblach, gdzie będzie mieć miejsce prawdziwy przekrój biegowych konkurencji: program obejmuje biegi ze startem indywidualnym, sprint, a także biegi na dochodzenie.

Wielki finał jak zwykle w Val di Fiemme - najpierw biegi masowe, a na koniec słynna wspinaczka na Alpe Cermis. Tam Tour de Ski dobiegnie końca.

Program Tour de Ski:

29.12 - czwartek - Oberhof:
14:15 - 2,5 km kobiet - prolog
15:15 - 3,75 km mężczyzn - prolog

30.12 - piątek - Oberhof:
14:15 - 10 km kobiet stylem klasycznym na dochodzenie
15:15 - 15 km mężczyzn stylem klasycznym na dochodzenie

31.12 - sobota - Oberstdorf:
13:30 - sprint kobiet i mężczyzn stylem klasycznym (1,2 km)

1.01 - niedziela - Oberstdorf:
13:00 - 10+10 km mężczyzn
15:45 - 5+5 km kobiet

3.01 - wtorek - Toblach:
12:45 - 5 km stylem klasycznym mężczyzn
15:45 - 3 km stylem klasycznym kobiet

4.01 - środa - Toblach:
10:45 - sprint kobiet i mężczyzn stylem dowolnym (1,2 km)

5.01 - czwartek - Cortina-Toblach:
13:00 - 35 km mężczyzn stylem dowolnym na dochodzenie
15:30 - 15 km kobiet stylem dowolnym na dochodzenie

7.08 - sobota - Val di Fiemme:
12:30 - 20 km mężczyzn style klasycznym ze startu wspólnego
15:45 - 10 km kobiet style klasycznym ze startu wspólnego

8.08 - niedziela - Val di Fiemme/Alpe Cermis:
12:30 - 9 km kobiet stylem dowolnym na dochodzenie
14:30 - 9 km mężczyzn stylem dowolnym na dochodzenie

http://www.sportowefakty.pl/zimowe/2011 ... ur-de-ski/

[Sempere]

Analiza SportoweFakty.pl: Faworyci Tour de Ski 2011/2012

Spoiler:

Już tylko godziny pozostały do rozpoczęcia kolejnej edycji cyklu Tour de Ski w biegach narciarskich. Przez jedenaście dni kibiców czekać będą wielkie emocje - w tym czasie rozegranych zostanie aż dziewięć etapów. Szanse faworytów określamy gwiazdkami, w skali od trzech do jednej.

Tour de Ski kobiet:

***
Marit Bjoergen

Trudno być szczególnie oryginalnym - faworytką numer jeden wydaje się być Marit Bjoergen. Reprezentantka Norwegii wspaniale rozpoczęła sezon 2011/2012 i w większości biegów nie dała rywalkom żadnych szans. Bjoergen nieco słabiej wypadła jedynie w sprincie rozegranym w Davos, jednak dzień wcześniej triumfowała tam w biegu na 15 kilometrów, w związku z czym była bardziej zmęczona niż sprinterki, które na długim dystansie nie biegły wcale. Ostatnie zawody przed Tour de Ski Bjoergen spędziła w Norwegii - z powodu choroby start w słoweńskiej Rogli okazał się niemożliwy. Mimo przebytego przeziębienia cały czas jest ona główną kandydatką do zwycięstwa, zwłaszcza że większość najgroźniejszych rywalek także w ostatnim czasie nie uniknęła mniej lub bardziej poważnych problemów ze zdrowiem.

***
Therese Johaug

Nieco nietypową ocenę szans przyznajemy Therese Johaug - dwie i pół gwiazdki. Uznaliśmy, że trzy to byłoby jednak nieco zbyt dużo, z drugiej zaś strony dwie to za mało. Skąd takie wątpliwości? Jednoznacznie ocenić możliwości Norweżki w tegorocznym Tourze nie jest bowiem łatwo. W poprzednich latach w poszczególnych biegach w ramach tej imprezy spisywała się różnie - nierzadko traciła sporo, szczególnie w sprintach. Johaug jest jednak zdecydowanie najlepsza na ostatnim etapie, czyli na wspinaczce pod Alpe Cermis, gdzie dosłownie nokautuje rywalki. W ubiegłych dwóch latach za każdym razem odrabiała tam bardzo wiele i przesuwała się do czołówki. Jeżeli więc w tym roku Norweżka straci zbyt wiele na wcześniejszych etapach to pozostanie jej tylko i aż walka o podium, która powinna zakończyć się sukcesem. Jeśli jednak Johaug nawet w sprintach poniesie małe straty i przed Alpe Cermis nie będzie gorsza od liderki o czterdzieści, pięćdziesiąt, a może nawet i sześćdziesiąt sekund, to będzie to dla niej strata do odrobienia podczas finałowej wspinaczki, dzięki czemu pierwsze zwycięstwo w Tour de Ski będzie na wyciągnięcie ręki. A zatem, uwaga na Johaug!

**
Justyna Kowalczyk

Pierwsze starty w sezonie 2011/2012 nie były dla Polki tak udane jak choćby rok temu, jednak trener Aleksander Wierietielny konsekwentnie powtarza, że jego podopieczna jest bardzo dobrze przygotowana do sezonu. Ostatnie biegi były coraz lepsze w wykonaniu Kowalczyk, która w Rogli na dystansie 10 kilometrów pod nieobecność Bjoergen odniosła zwycięstwo pokonując wszystkie pozostałe czołowe zawodniczki z Norwegii. W poprzednich dwóch sezonach nasza biegaczka znakomicie spisywała się w Tour de Ski i dwukrotnie wygrywała te prestiżowe zawody. We wspomnianej Rogli na konferencji prasowej przyznała, że w tegorocznej edycji Touru chciałaby zająć miejsce w czołowej trójce. Wszystko wskazuje na to, że Polkę, która w Słowenii startowała nieco przeziębiona, czekać będzie walka przede wszystkim z Norweżkami: Bjoergen i Johaug. Według bukmacherów Kowalczyk powinna ukończyć Tour de Ski na drugim miejscu.

*
Charlotte Kalla
Aino-Kaisa Saarinen
Krista Lahteenmaki

W gronie biegaczek, którym przyznajemy jedną gwiazdkę, zabrakło Vibeke Skofterud - z powodu choroby w ostatniej chwili wycofała się z Tour de Ski. Niewiele brakowało, a to samo spotkałoby również Charlotte Kallę, która była chora ponad tydzień, jednak w końcu wróciła do zdrowia i we wtorek zapadła decyzja o jej starcie w Tourze. Sami Szwedzi nie ukrywają jednak, że oczekiwania wobec ich liderki muszą być w tej sytuacji nieco mniejsze. Kalla mimo to nie traci wiary w dobry występ - trzy lata temu potrafiła wygrać cały Tour. Z kolei Aino-Kaisa Saarinen i Krista Lahteenmaki nie były w dotychczasowych startach w tym sezonie szczególnie mocne i w Pucharze Świata zajmują odpowiednio ósme i jedenaste miejsce, jednak przed nimi nie brak w klasyfikacji sprinterek, które w całym Tourze liczyć się nie będą. Dwie Finki są na tyle wszechstronne, że powinny walczyć o wysokie lokaty, jednak raczej trudno będzie im o lepsze miejsce niż w połowie pierwszej dziesiątki

Tour de Ski mężczyzn:

***
Petter Northug
To może być norweski Tour de Ski - wśród pań faworytką jest Marit Bjoergen, a wśród panów Petter Northug. 25-latek prezentuje wielką formę i wygrywa kolejne biegi, w dodatku zarówno rozgrywane ze startu wspólnego, jak i ze startu interwałowego. Co ważne, na trasie kilku etapów Tour de Ski umiejscowione będą lotne premie, gdzie będzie można zdobyć dodatkowe sekundy, a Northug na tego typu finiszach jest niezwykle mocny. W Szwecji pojawiła się nawet opinia, że Norweg jest na tyle mocny, że wygra Tour choćby i na drewnianych nartach. To oczywiście żart, jednak faktem jest, że po trzech drugich miejscach z rzędu tym razem Northug ma naprawdę realną szansę na wygraną. A właśnie Tour de Ski jest dla niego głównym celem w tym sezonie.

**
Dario Cologna
Lukas Bauer

Tour de Ski to zawody, które wyjątkowo wyjątkowo odpowiadają zarówno Cologni, jak i Bauerowi. Obydwaj nie są może sprinterami i w tej konkurencje zwykle tracą (choć Szwajcar ostatnio wygrał sprint w Rogli), jednak mimo to wygrywali już Tour po dwa razy. W tym sezonie lepiej prezentuje się na razie Cologna, a Bauer z powodu choroby opuścił niektóre biegi, przez co w Pucharze Świata jest dopiero dwunasty, jednak obecnie jest już w pełni sił. Czy Szwajcar i Czech zagrożą Northugowi? O to będzie im bardzo trudno, lecz obydwaj powinni być w klasyfikacji końcowej w ścisłej czołówce - niewykluczone, że w Val di Fiemme, gdzie odbędzie się ostatni etap, staną koło siebie na podium.

*
Marcus Hellner
Aleksander Liegkow
Jean-Marc Gaillard
Alex Harvey

Liczne jest grono biegaczy, których należy zaliczać do szerokiej światowej czołówki. Kto będzie walczył o wysokie miejsce w Tour de Ski? Na pewno Marcus Hellner, wszechstronny Szwed, mocny w stylu łyżwowym. Nie zapominamy także o Aleksandrze Liegkowie, którzy jest jak na razie najwyżej sklasyfikowanym biegaczem z Rosji w Pucharze Świata. Tour de Ski to zawody, które szczególnie upodobał sobie Jean-Marc Gaillard i choć Francuz nie pokazał jeszcze pełni swych możliwości, to niewykluczone, że uczyni to właśnie w Tour de Ski. Naszą listę biegaczy z jedną gwiazdką zamyka Alex Harvey - Kanadyjczyk rok temu był dziesiąty. Czy tym razem uplasuje się wyżej?

http://www.sportowefakty.pl/zimowe/2011 ... -20112012/

[Sempere]

Marit Bjoergen się boi

Mówi pani, że chce wygrać Tour de Ski. Ten podbieg, Alpe Cermis, który kończy tę imprezę... - zaczął pytać Marit Bjoergen jeden z dziennikarzy w Kuusamo na początku sezonu. Norweżka szybko mu przerwała: - Tour de Ski nie rozstrzyga się na tej górze, a znacznie wcześniej. Proszę zobaczyć jak wygrywała rok temu Justyna Kowalczyk!

Po co o tym piszę? Bo moim zdaniem Marit boi się tej imprezy. Tak po prostu. Nie mówię, że nie wytrzymuje psychicznie, bo byłoby szaleństwem posądzać o to zawodniczkę, która udźwignęła ciężar igrzysk i mistrzostw świata w swoim kraju. Bjoergen nie boi się presji, boi się Tour de Ski. „Normalne" starty najczęściej wygrywa z uśmiechem na twarzy. Teraz będzie bardzo boleć.

Mimo wszystko gdybym miał stawiać pieniądze, to pewnie wskazałbym ją jako zwyciężczynię. Tyle tylko, że to ona po raz kolejny „musi" – tego oczekują kibice, sama sobie to narzuciła. I właściwie już zaczęła kombinowanie. Bo jakoś nie wierzę do końca w jej ciężką chorobę przed Pucharem Świata w Rogli. Moim zdaniem pojechała do domu, bo bała się zmęczenia, bo chciała się spokojnie przygotować do Tour de Ski, tak jak w poprzednich sezonach do innych najważniejszych imprez. Krótko mówiąc, wróciła do swojego stylu. Skutecznego stylu. Ona wie, że jeśli chce wygrać, to przed Alpe Cermis musi mieć mniej więcej półtorej minuty przewagi nad Therese Johaug i co najmniej pół nad Justyną. Norwescy dziennikarze co prawda obliczyli, że powinna tam mieć blisko sześć minut zapasu, ale... dziennikarze czasem za bardzo się ekscytują. A gdyby Marit rzeczywiście tak zdemolowała rywalki, to za rok powinna chyba walczyć z mężczyznami.

Polka jest na drugim biegunie. Nie musi, może. Już wygrywała tę imprezę, i to dwa razy. Przy Marit jest jak stary wyga, ból TdS zna jak nikt inny. W tym sezonie niczego sobie nie narzuciła, chce wygrywać, ale nie za wszelką cenę. Może to będzie jej siłą?

http://www.przegladsportowy.pl/Sporty-z ... 1,301.html

[Sempere]

Turniej Czterech Skoczni, czyli o wojnie austriacko-niemieckiej

Spoiler:

Turniej Czterech Skoczni współorganizowany przez Niemcy i Austrię był przez ostatnie lata zdominowany przez skoczków z tego drugiego kraju. Po erze Martina Schmitta i Svena Hannawalda nastąpił dla niemieckich skoków wyraźnie słabszy okres. W tym roku jednak postawa Richarda Freitaga i Severina Freunda daje Niemcom nadzieję, że najważniejszym pytaniem na przełomie roku nie będzie: “Który Austriak wygra Turniej Czterech skoczni?”

Atmosferę tegorocznego Turnieju z pewnością podgrzeje niemiecko-austriacka rywalizacja. Ostatnimi laty Niemcy nie mieli zbyt wielu argumentów przeciw swym południowym sąsiadom. Ostatnim Niemcem, który wygrał Turniej, był Sven Hannawald w 50 edycji – niemal dekadę temu! Tymczasem Austriacy wygrywali w trzech ostatnich odsłonach. Dla porządku przypomnijmy, że dokonywali tego kolejno: Wolfgang Loitzl, Andreas Kofler i Thomas Morgenstern.

A przecież bywało inaczej. Gdy spojrzymy w przeszłość, widać wyraźnie, że były okresy, gdy Niemcy (w niniejszym artykule nie będę - poza wyjątkami - stosował rozgraniczenia między dawnymi państwami niemieckimi - NRD a RFN) dominowali na czterech skoczniach. I wciąż mają na koncie więcej zwycięstw, niż rodacy cesarza Franciszka Józefa. Na 59 dotychczasowych odsłon, 16 turniejów wygrali nasi zachodni sąsiedzi a 12 przedstawiciele naddunajskiej krainy. 31 razy zwycięstwo przypadało komuś spoza dwóch krajów-gospodarzy.

Podobnie jest w przypadku stawania na podium. Prócz 16 zwycięstw Teutoni 12 razy stawali na drugim stopniu podium, mogą też pochwalić się 17 trzecimi miejscami. Razem daje nam to liczbę 45. Austriacy mają o 4 podia mniej, ich bilans to 12-16-12.

Było w historii kilka konkursów, gdy gospodarze bezpośrednio między sobą rywalizowali o wygraną. W siódmej edycji od początku dominowała ówczesna gwiazda skoków z NRD – Helmut Recknagel. Niemiec, który triumfował w Turnieju już rok wcześniej, wygrał trzy pierwsze konkursy i stanął przed wielką szansą skompletowania 4 zwycięstw. Pięć lat wcześniej w podobnej sytuacji stanął Norweg Olav Bjørnstad, ale w ostatnim konkursie plany pokrzyżował mu Austriak Sepp Bradl. Recknagel nie wytrzymał presji i w Bischofshofen był dopiero piętnasty. Wygrał inny Austriak - Walter Habersatter. O ile jednak Bradl, który sprawił psikusa Bjørnstadowi był wielką gwiazdą, o tyle Habersatter to postać dość intrygująca. Zwycięstwo w Bischofhofen było jego jedyną ważną (zanotowaną przez FIS) międzynarodową wygraną w karierze a drugie miejsce w Turnieju – największym osiągnięciem w całym życiu. Habersatter miał już wtedy 29 lat i żadnych większych sukcesów na koncie. Poza zawodami krajowymi startował tylko w konkursach Turnieju Czterech Skoczni. Karierę zakończył w 1964 roku, w wieku 34 lat (!) i poza jednym zwycięstwem mógł się pochwalić jeszcze czterema trzecimi miejscami.

Rok później kronikarze odnotowali jedyne przed erą Dietera Thomy zwycięstwo skoczka z RFN. Zwycięzcą ósmej edycji został Max Bolkart, a że historia lubi się powtarzać – powtórzyła się, tyle, że z innymi bohaterami. Znów Niemiec (Bolkart) wygrał trzy pierwsze konkursy i znów Austriak (Albin Plank) zwyciężył w czwartym. Plank ścigał Bolkarta od początku - był drugi na Schatenbergschanze, siódmy w Garmisch-Partenkirchen, trzeci na Bergisel i w końcu wydarł rywalom zwycięstwo w Święto Trzech Króli. Nie odebrał Bolkartowi turniejowego triumfu, ale odebrał szanse na nieśmiertelną chwałę. W Turnieju finiszował 3,3 punktu za rywalem. Trzecie miejsce zajął inny Austriak – Otto Leodolter, który był drugi w dwóch austriackich konkursach.

W kolejnej odsłonie swoje trzecie i ostatnie zwycięstwo odniósł Recknagel a drugi był Leodolter. Ich rywalizacja pozbawiona jednak była dużej dramaturgii, gdyż do samego końca w stawce liczyli się też inni zawodnicy (Finowie Kalevi i Juhani Kärkkinen oraz Gruzin Koba Czakadze z ZSRR). O losach Turnieju zdecydował konkurs w Bischofshofen, gdzie Recknagel zwyciężył a Leodolter był drugi.

Niezwykły Turniej odbył się w latach 1975-1976. Jochen Danneberg stoczył wtedy zwycięską batalię z całą koalicją Austriakow. W tamtych czasach skoki w Skandynawii znajdowały się w regresie, na skoczniach rządzili skoczkowie z krajów alpejskich. Niemcom, Austriakom i Szwajcarom “podskoczyć” mogli raczej zawodnicy z Czechosłowacji, ZSRR czy Rosji. Konkurs w Oberstdorfie wygrał Austriak Toni Innauer. Drugi był Dannenberg a trzeci Reinhold Bachler z Austrii. Kolejne miejsca zajmowali Hans-Georg Aschenbach (NRD), Stanisław Bobak (Polska) oraz Rudi Wanner i Karl Schnabl (obaj Austria). Innauer triumfował też w konkursie noworocznym, pokonując Schnabla i Dannenberga. Czwarty był Bachler a siódmy nasz Tadeusz Pawlusiak. Innauer potknął się w Innsbrucku – był dopiero 24. Wygrał Danneberg przed Schnablem i Bachlkerem. Innauer wrócił na najwyższy szczyt podium w Bischofschofen (drugi był tam Bobak), ale to nie wystarczyło – wpadka w trzecim konkursie kosztowała go nawet miejsce na podium Turnieju, bo trzecie miejsce przegrał o 0,7 punktu! Ostatecznie triumfował Danneberg, który w Bischofshofen zajął szóste miejsce. Miejsca 2-5 zajęli Austriacy: Schanbl, Bachler, Innauer i Wanner. Warto jeszcze wspomnieć, że szósty był Bobak.

Rewanż za starszych kolegów wziął na Niemcach na przełomie 1979 i 1980 roku Hubert Neuper. Po raz pierwszy Turniej Czterech Skoczni rozgrywano w ramach Pucharu Świata. Pierwsze zawody wygrał Jochen Danneberg, Neuper był drugi. Dwa kolejne konkursy należały już do Austriaka a w Bischofshofen był dziesiąty. Dało mu to zwycięstwo przed Henrym Glassem i Martinem Webberem (obaj NRD). Zawodnicy z NRD i Austrii podzielili między siebie zresztą pierwsze 7 miejsc (a ósmy byl w tym Turnieju Piotr Fijas).

38. edycja Turnieju od samego początku zapowiadała się jako niemiecko-austriackie starcie. Z 6 poprzedzających go konkursów Pucharu Świata po 3 wygrywali skoczkowie z tych dwóch krajów. W Oberstdorfie ku radości miejscowych kibiców wygrał Jens Weissflog, wyprzedzając minimalnie aktualnego lidera PŚ, Andreasa Feldera (Austria). Trzeci był kolega Feldera, późniejszy trener polskiej kadry – Heinz Kuttin, który zresztą też nieznacznie wyprzedził Niemca Christofa Duffnera. Atmosfera robiła się gorąca, bo w noworocznym konkursie zwycięzców było dwóch. Na najwyższym stopniu podium stanęli wspólnie Weissflog z Felderem. Trzeci był Austriak Stefan Horngacher a w czołówce znaleźli się też Niemcy Duffner i Dieter Thoma. Przed trzecim konkursem wszyscy spodziewali się wyrównanej walki. Tymczasem zawiódł Felder, który przed własną publicznością zajął – jakże pechowe - 13. miejsce. Wygrał Fin Ari-Pekka Nikkola, przed Weissflogiem i Thomą. Trzy następne miejsca zajęli Austriacy – Vettori, Reischmeier i Horngacher, ale było to dla nich słabe pocieszenie. Przed ostatnim konkursem wydawało się, że Weissflog wygra Turniej na luzie. Być może lekko go to zdekoncentrowało, bo tym razem to on wypadł gorzej i zajął 10 miejsce. Tymczasem Felder wygrał. Jednak nie udało mu się odrobić straty punktowej. Zwycięzcą Turnieju został Weissflog a trzecie miejsce zajął Thoma, który dzięki czwartej pozycji na skoczni Paula Ausserleitnera nieznacznie wyprzedził Vettoriego i Horngachera. Felder odbił sobie jednak niepowodzenie w dalszej części sezonu i wygrał Puchar Świata.

W bezpośrednich rywalizacjach w Turnieju Czterech Skoczni wygrywali jednak przeważnie Niemcy. W dodatku to oni mogą pochwalić się skoczkami, którzy tworzyli legendę Turnieju. To Niemiec – Sven Hannawald jest jedynym zawodnikiem w historii, który podczas jednej edycji wygrał wszystkie cztery konkursy. Powtórzenia tego sukcesu oczekiwano ostatnio choćby od Thomasa Morgensterna, ale Karyntczyk nie sprostał presji.

Reprezentujący najpierw NRD a potem zjednoczone Niemcy Jens Weißflog wygrał TCS aż cztery razy - w 1984, 1985, 1991 oraz 1996 roku (ustępując pod tym względem tylko pięciokrotnemu triumfatorowi – Janne Ahonenowi) a Helmut Recknagel zwyciężał trzy razy (1958, 1959, 1961). Wśród Austriaków znajdziemy tylko podwójnych triumfatorów. Są nimi Hubert Neuper (1980, 1981), Ernst Vettori (1986, 1987) oraz Andreas Goldberger (1993, 1995). Wszystkim wymienionym należy się wielki szacunek, przecież zwycięstwo w Turnieju Czterech Skoczni to naprawdę niełatwa sprawa, choć szansa na triumf jest co roku. Dość powiedzieć, że wielu jest znakomitych skoczków, którym nie udało się tego dokonać. Nie szukając daleko, spójrzmy na Gregora Schlierenzauera, Martina Schmitta czy Simona Ammanna. O ile ten pierwszy będzie miał jeszcze wiele okazji, o tyle dwóch kolejnych być może przystępuje do tej rywalizacji po raz ostatni. Turnieju nigdy nie wygrały też takie tuzy, jak Andreas Felder, Armin Kogler, Ari Pekka Nikkola, Noriaki Kasai, Matti Hautamäki, Horst Bulau, Walter Steiner, Martin Höllwarth czy Andreas Küttel.

Za to Austrii, udało się kiedyś opanować całe podium TCS. Wydarzyło się to tylko dwa razy w historii (Finowie też raz dokonali tej sztuki) i miało miejsce w 1975 roku. Zwycięzcą został Willi Pürstl, późniejszy trener znakomitego kanadyjskiego skoczka Horsta Bulau’a. Drugie miejsce zajął Edi Federer, dziś wzięty menedżer – opiekun m.in. Andreasa Goldbergera, Adama Małysza i Thomasa Morgensterna. Trzeci był Karl Schnabl – mistrz olimpijski z Innsbrucka. Co ciekawe, stało się to po długim okresie posuchy. Od zwycięstwa Bubiego Bradla w pierwszej edycji minęły już wtedy 22 lata, a przez 7 wcześniejszych edycji żaden Austriak nawet nie stanął na podium. Zresztą nieco podobna historia miała miejsce w minionej dekadzie. Zanim trzykrotnie z rzędu podopieczni Alexa Pointnera wygrywali TCS, czterokrotnie (dwa razy Martin Höllwarth i po razie Schlierenzauer i Morgenstern) musieli zadowolić się drugim miejscem. A przecież Austria miała już wtedy w skokach pozycję dominującą.

Niemcy mają więc w dorobku więcej triumfów, ale to już zamierzchła przeszłość. Od czasów Svena Hannawalda radzili sobie w TCS coraz słabiej. Ostatnim Niemcem, który choćby stanął na podium Turnieju, był w 56. edycji Michael Neumayer, a drugie miejsce zajął wtedy Thomas Morgenstern. Niemca i Austriaka pogodził Fin Janne Ahonen, ale trudno tu mówić o niemiecko-austriackiej rywalizacji, bo o zwycięstwo walczyli Schlierenzauer, Morgenstern i Ahonen. Ostatnie trzy edycje zdominowali Austriacy. Nie tylko wygrywali, ale zajmowali też trzecie miejsca – Schlierenzauer w 2009 i Loitzl w 2010. Rok temu w pierwszej dziesiątce konkursu nie było żadnego Niemca i był to jeden z najsłabszych Turniejów w wykonaniu naszych sąsiadów zza Odry.

Teraz wreszcie Severin Freund i Richard Freitag wyglądają na skoczków, którzy mogą rzucić rękawicę Andreasowi Koflerowi, Thomasowi Morgensternowi czy Gregorowi Schlierenzauerowi. Nic dziwnego, że bilety rozeszły się jak świeże bułeczki. Oczywiście lista kandydatów do zwycięstwa nie zamyka się w tych pięciu nazwiskach. Ale to już temat na inny artykuł.

http://www.skijumping.pl/wiadomosci/142 ... emieckiej/

[Sempere]

Okiem Samozwańczego Autorytetu: Kto wygra Turniej Czterech Skoczni?

Spoiler:

Już za chwileczkę, już za momencik, Vierschanzentournee zacznie się kręcić. Kręcić się będzie bój o sporą kasę. Turniej Czterech Skoczni tuż-tuż, za pasem.

Mamy tak zwany sezon przejściowy, bez Igrzysk Olimpijskich i Mistrzostw Świata w narciarstwie klasycznym. Jak wiadomo, Mistrzostwa Świata w Lotach cieszą się mniejszym uznaniem, niż wymienione przeze mnie imprezy, więc wydarzeniem sezonu będzie dla wielu Turniej Czterech Skoczni. Tym bardziej, że to okrągła, 60. edycja i w dodatku zapowiada się dość ciekawie.

Nie o to mi chodzi, by zaczynać dyskusję „o wyższości Świąt Bożego Narodzenia nad Świętami Wielkanocy”. Dość stwierdzić, że Turniej, który jest przecież dużo starszy, niż Puchar Świata, cieszy się w pełni zasłużonym prestiżem.

Atmosferę z pewnością podgrzeje niemiecko-austriacka rywalizacja. (O starciach skoczków z tych dwóch krajów pisaliśmy w innym artykule). Po wielu słabszych latach w wykonaniu niemieckiej drużyny, Severin Freund i Richard Freitag wyglądają wreszcie na skoczków, którzy mogą rzucić rękawicę Andreasowi Koflerowi, Thomasowi Morgensternowi czy Gregorowi Schlierenzauerowi. Nic dziwnego, że bilety rozeszły się jak świeże bułeczki. Ale przecież lista kandydatów do zwycięstwa nie zamyka się w tych czterech nazwiskach. Rzućmy okiem na listę zawodników i zobaczmy, kto mógłby pokusić się o zwycięstwo. Ponieważ trudno w tym roku wskazać stuprocentowego faworyta, lista będzie cokolwiek długa, ale postaram się sensownie uzasadnić, dlaczego wybrane nazwiska się na niej pojawiły.

Andreas Kofler – Austriak wygrał tej zimy już 4 konkursy. Kogo typować do zwycięstwa, jak nie aktualnego lidera klasyfikacji generalnej? Kofi z roku na rok nabiera doświadczenia, jest skoczkiem coraz bardziej kompletnym. Dobrze zaczął sezon i jest w formie. Dlaczego wygra? Bo dwa lata temu pokazał że potrafi, bo jest w tej chwili liderem a to zobowiązuje. Dlaczego nie wygra? Bo jest nieregularny. Wygrał pierwsze trzy konkursy w wielkim stylu a w Harrachovie spadał z progu. Regularność jest niezwykle ważna w Turnieju. Tu zdecyduje osiem równych skoków.

Gregor Schlierenzauer – austriacki supergwiazdor od 5 sezonów jest w ścisłej czołówce Pucharu Świata. Ma na koncie 36 wygranych konkursów PŚ, wygrywał je seriami i w nokautującym stylu, ma też tytuły mistrzowskie i medale IO a jednak TCS to nie wygrał. Najbliżej był w sezonie 2006/2007. Wygrał wtedy dwa konkurs ale zawalił ten na swojej skoczni w Innsbrucku i skończyło się na drugim miejscu. Rok później był już liderem na półmetku a w kwalifikacjach do trzeciego konkursu (rozgrywanych wyjątkowo w Bischofshofen) lądował dalej, niż wynosi rekord skoczni. W konkursie był jednak dopiero piąty a w ostatnim konkursie nastąpiła katastrofa. Gregor zajął dopiero 42 miejsce. Podobno, oprócz trudnych warunków, przeszkodziło mu też wadliwe wiązanie. W kolejnej edycji Gregor skakał dużo lepiej i – co ważne – równo, ale trafił na jeszcze bardziej regularnych rywali, bo Wolfgang Loitzl i Simon Ammann podzielili się zwycięstwami i drugimi miejscami w trzech z czterech konkursów. Dwa lata temu Gregor słabo zaczął, bo w Oberstdorfie był dziewiąty. Rzucił się w pościg i wygrał dwa kolejne konkursy. Przed finałem zajmował drugie miejsce za Andreasem Koflerem i wielu – w tym Adam Małysz typowało go do zwycięstwa. Jednak w konkursie Schlierenzauer zajął piąte miejsce i nie zmieścił się nawet na podium Turnieju bo o pół punktu (!) wyprzedził go Wolfgang Loitzl. W tym roku już raz wygrał konkurs – w Harrachovie. Dlaczego Schlierenzauer już na pewno wygra Turniej w tym roku? Bo ma wielki apetyt i wielki potencjał. Dlaczego nie wygra? Umówmy się - chłopak ma do TCS pecha i już.

Thomas Morgenstern – jak na skoczka z takim dorobkiem, jedno zwycięstwo w TCS wygląda skromnie. Austriak zaczął sezon od trzeciego miejsca w Kuusamo, potem był słaby występ w Norwegii, ale od tego czasu forma idzie w górę. Morgi zawsze jest groźny i zawsze trzeba na niego uważać. Dlaczego wygra? Bo jest zawsze groźny. Dlaczego nie? Bo jak pokazuje historia, rzadko się zdarza, by ktoś wygrał turniej dwa razy (lub więcej) z rzędu. Dokonali tego: Helmut Recknagel (Niemcy, 1958 i 1959), Bjørn Wirkola (Norwegia, trzy triumfy z rzędu 1967-1969), Jochen Dannenberg (Niemcy, 1976 i 1977) Hubert Neuper (Niemcy, 1980 i 1981), Jens Weißflog (Niemcy, 1984 i 1985) i Ernst Vettori (Austria, 1986 i 1987). Ostatnio udało się to Janne Ahonenowi, ale drugim zwycięstwem (w 2006 roku) musiał podzielić się z Jakubem Jandą. Siedmiu skoczków na 59 edycji.

Richard Freitag – w Pucharze Świata zadebiutował przed niespełna dwoma laty, jeszcze w zeszłym sezonie był w zasadzie skoczkiem rezerwowym. Dziś największa niemiecka nadzieja na zwycięstwo w Turnieju od czasów świetności Schmitta i Hannawalda. Wyskoczył trochę jak diabeł z pudelka. Syn przeciętnego skoczka Holgera Freitaga w okresie juniorskim specjalnie nie błyszczał – ma w dorobku po 2 wygrane konkursy z cyklu FIS Cup i Alpen Cup oraz srebrny medal w drużynie i 9 miejsce indywidualnie z juniorskich MS w Otepea. W zawodach krajowych wywalczył na razie jedno srebro i jeden brąz. Nawet rywalizując w zawodach Pucharu Kontynentalnego specjalnie się nie wyróżniał. Jego dobra dyspozycję sygnalizował tej wiosny Łukasz Kruczek, gdyż kadra polska trenowała razem z niemiecką. I faktycznie – podczas Letniej Grand Prix Richard dwukrotnie stanął na podium. Teraz jest już zwycięzcą z Harrachova i czwartym skoczkiem klasyfikacji generalnej PS. Dlaczego wygra? Bo ma talent i fantazję. Bo pokazał, że ma też głód wygrywania. Dlaczego nie wygra? Bo w Turnieju ważne jest doświadczenie a młodzieńcowi z Erlabrunn jeszcze go brak.

Severin Freund – jego zwycięstwa w zeszłym sezonie wlały nadzieję w skołatane serca niemieckich fanów skoków, którzy musieli kilka sezonów obserwować, jak ich ulubieńcy regularnie dostają baty od skoczków innych nacji. Tej zimy nadal jest silny, jest w pierwszej “10” PS, dwa razy stawał na podium. Dlaczego wygra? Bo nikt się tego nie spodziewa – w całej karierze ma na razie tylko dwa zwycięstwa i być może przyszedł czas, by Freund “odpalił”. Dlaczego nie wygra? Bo jak na razie w całej karierze ma tylko 2 zwycięstwa i niby dlaczego miałby akurat teraz “odpalić”?

Daiki Ito – ciężko nazwać go faworytem, ale z braku takowych błędem byłoby go pominąć w tym zestawieniu. Niespełniona wciąż nadzieja japońskich skoków jest najlepszym zawodnikiem który objawił się po pokoleniu „samurajów”. Miał już przebłyski podczas Turnieju w 2005 roku, wciąż należy do niego rekord skoczni w Bischofschofen. Na jego niekorzyść przemawia fakt, ze nigdy jeszcze nie wygrał zimą konkursu.

Dlaczego wygra? Bo potrafi zaskoczyć, był już o włos od zwycięstwa w Harrachovie, jest już doświadczonym skoczkiem, znajduje się wysoko w klasyfikacji generalnej PŚ. Zdarzały się już Turnieje, w których wygrywali skoczkowie nie odnosząc ani jednego zwycięstwa w poszczególnych konkursach. Dlaczego nie wygra? Bo mamy zimę, a Ito potrafi trzymać równy poziom tylko latem. Bo podobnie jak Kofler jest strasznie nieregularny. Po świetnych konkursach przychodzą bardzo słabe. No i niemożliwe, by zawsze wiało mu pod narty.

Roman Koudelka ma 22 lata i spore ambicje. Było-nie było, jest mistrzem świata juniorów (tarvisio 2007) Czesi z wytęsknieniem oczekują następcy Jakuba Jandy. Koudy rozpoczął sezon wyśmienicie. W Harrachovie miał pecha. Być może w Bawarii i Tyrolu dopisze mu szczęście?

Dlaczego wygra? Być może upadek w Harrachovie podziała na niego jak upadek w Willingen na Simona Ammanna w 2002 roku? W Engelbergu pokazał, że na pewno nie pociągnął za sobą negatywnych efektów. Dlaczego nie wygra? Rekonwalescencja po upadku skomplikowała mu przygotowania i wytrąciła z rytmu startowego. Rzadko kiedy przerwa spowodowana kontuzją działa na skoczka jak w przypadku Simona Ammana w 2002 roku.

Czy Simon Ammann da wreszcie Szwajcarom długo oczekiwany sukces na niemiecko-austriackim turnieju? W latach siedemdziesiątych blisko zwycięstwa byli Walter Steiner (dwukrotnie) i Hansjörg Sumi. Ammann ma w dorobku 4 złote medale olimpijskie, kryształową kulę, medale Mistrzostw Świata ale nigdy nie wygrał TCS. Dwukrotnie niewiele mu brakło. W 2009 roku musiał uznać wyższość Wolfganga Loitzla, a rok temu Thomasa Morgensterna. W 2007 roku zajął też trzecie miejsce. Sezon zaczął słabo, ostatnio nękały go kontuzje, które wpłynęły na jego przygotowania do sezonu, ale buńczucznie zapowiada, że już wkrótce powróci do czołówki. W Engelbergu zasygnalizował zwyżkę formy.

Dlaczego wygra? Bo jest skoczkiem wielkiego formatu i potrafi zaskoczyć dobrymi skokami. Do niego należy też rekord skoczni w Garmisch-Partenkirchen. Dlaczego nie wygra? Bo jednak daleko mu do wysokiej formy, na tle rywali prezentuje się słabo.

Anders Bardal – wicelider klasyfikacji generalnej. Przywykliśmy patrzeć na niego jak na postać drugiego planu. Skoczka solidnego (10 razy na podium PŚ) ale nie bohatera (tylko 2 zwycięstwa, z czego jedno tej zimy w Engelbergu). Może czas zmienić optykę? Bardal w ostatnich pięciu konkursach cztery razy stawał na podium a raz był czwarty. Przy wyrównanej stawce taka postawa na TCS może wystarczyć do zwycięstwa. Dlaczego wygra? Bo już dawno Turnieju nie wygrał Norweg, a przecież Norwegowie potrafią wygrywać TCS. Dlaczego nie wygra? Bo Bardal jest solidnym skoczkiem, ale nigdy nie wygrał żadnej poważnej imprezy a dotychczas w TCS spisywał się mizernie. W Bawarii i Tyrolu albo nie startował, albo skakał słabo. Absolutny wyjątek to drugie miejsce w Bischofshofen 6 stycznia 2006.

Kamil Stoch – W zeszłym roku pokazał, że potrafi wyskoczyć na najwyższy stopień podium jak diabeł z pudełka. Zaliczył trzy zwycięstwa, nie stając ani razu na innym stopniu podium. Bezpośrednio przed swoimi zwycięstwami zajmował następujące pozycje w konkursach: 7 (przed Zakopanem), 6 (przed Klingenthal) i 7 (przed Planicą). W Engelbergu w sobotę był dwunasty, a w niedzielę drugi. Jeśli do kogoś pasuje tu określenie „nieobliczalny” to właśnie do Stocha. Jest ambitny, utalentowany i w formie. Dlaczego wygra? Bo to by było piękne, prawda? Dlaczego nie? No właśnie – dlaczego nie?

Anton Kalininczenko - bo… no dobra, żart taki.

Dlaczego jeszcze tegoroczny Turniej zapowiada się emocjonująco? Sporo szumu narobiła obiecana przez organizatorów nagroda dla skoczka, któremu udałoby się powtórzyć sukces Hannawalda sprzed 10 lat. Suma miliona franków szwajcarskich robi wrażenie. To świetny chwyt marketingowy. Organizatorzy nie ryzykują wiele. Nie dość, że do tej pory udało się to tylko raz na 60 edycji (czyli sucha statystyka daje nam prawdopodobieństwo ok. 1,7 %) to jeszcze w tym roku trudno wskazać wyraźnego faworyta Turnieju, a co dopiero do takiego wyczynu. Przez kilka ostatnich sezonów obserwowaliśmy w grudniu dominatorów, wygrywających konkursy seriami i zdecydowanie wyróżniających się ze stawki. A jednak nie dopięli swego. W tym roku konkursy wygrywało już 4 skoczków a na podium stawało 9. Tym ciekawiej będzie.

Ciekawostki:

- Wcale nie taki stary: System KO, który kojarzy nam się nierozerwalnie z Turniejem Czterech Skoczni, wprowadzono dopiero w 45. edycji, czyli w sezonie 1996/1997, a więc stosunkowo niedawno.

- Symbolika liczb: Sven Hannawald, który wygrał wszystkie 4 konkursy Turnieju w 2002 roku, nie startował w kwalifikacjach do żadnego z nich. Swego wyczynu dokonał w 50. edycji, za każdym razem startując z numerem 50.

- Szczęście sprzyja organizatorom: Nigdy w historii Turnieju nie odwołano choćby jednego konkursu. Co prawda 4 stycznia 2008 nie odbył się z powodu wiatru konkurs w Innsbrucku, ale zamiast niego rozegrano dodatkowe zawody w Bischofshofen, 5 stycznia.

- Doświadczenie a młodość: Najstarszym triumfatorem jest Sepp "Bubi" Bradl. 6 stycznia 1953 roku miał 34 lata i 363 dni. Najmłodszym zwycięzcą jest Toni Nieminen. 6 stycznia 1992 roku roku stanął na najwyższym stopniu podium mają 16 lat i 221 dni.

- Łeb w łeb: Jeśli chodzi o wygrywanie poszczególnych konkursów w ramach turnieju, to najwięcej razy wygrywali Niemcy – 53 razy ale Austriacy tylko raz mniej. Reszta stawki już trochę z tyłu: Finlandia 43, Norwegia 42, Japonia 11, Czechy/Czechosłowacja 11, ZSRR 9, Szwajcaria 5, Słowenia /Jugosławia 4, Polska 2, Kanada 2, Szwecja 1, Stany Zjednoczone 1.

- Jeden naród, dwa kraje, cztery zwycięstwa: W latach 1958-1961 cztery razy z rzędu konkurs wygrywali Niemcy. To najdłuższa passa, ale nie można powiedzieć, że jednego kraju. Helmut Recknagel (1958,59 i 61) reprezentował bowiem barwy NRD, a Max Bolkart (1960) - RFN.

http://www.skijumping.pl/wiadomosci/142 ... h-Skoczni/

[Sempere]

Justyna wygrywa 1. etap Tour de Ski pokonując wreszcie Bjoergen! Dodatkowo był to bieg rozgrywanym łyżwą, gdzie przewaga Norweżki jest spora. Oczywiście to Marit jest cały czas faworytką całej imprezy, ale Kowalczyk tanio skóry nie sprzeda.

[Sempere]

Sarah Schlepper zakończyła karierę w swoim stylu.

[DUN I LOVE]

Gregor bezkonkurencyjny w Obersdorfie. Szkoda Koflera, bo leciał niebywale wysoko i momentalnie spadł. Schliri odnosi swoje 37 zwycięstwo w PŚ. Kozak.

[Joao]

Gregor-zała zwycięski. Dużo szczęścia miał dzisiaj. Anulowana seria, podmuch, który zatrząsł Koflą w drugiej serii. Może wreszcie się Grisza przebudzi .

Sztochu się nie popisał w drugiej serii. Kruku przeczuwał co może się dziać, gdyż przed skokiem lydera naszej kadry der wind war so stark (wiatr był za mocny).

[Ranger]

Koniec sezonu dla Toma Hilde



Tom Hilde nie wystartuje już w tym sezonie w żadnym konkursie. Upadek norweskiego skoczka w drugiej serii konkursu w Oberstdorfie zakończył się tragicznie.

Początkowo wydawało się, że 24-latek nie doznał poważniejszych obrażeń. Szczegółowe badania skoczka wykazały złamanie jednego z odcinków kręgosłupa.

""Za bardzo chciałem wyciągnąć ten skok pod koniec. Potem chciałem przystopować, ale wszystko działo się zbyt szybko i byłem w stanie nic zrobić" - powiedział o swoim upadku Tom Hilde.

Jedynym pocieszeniem jest fakt, że nie doszło do uszkodzenia rdzenia kręgowego. Kolejne badania Hilde przejdzie w sobotę, wówczas lekarze ostatecznie ocenią stan zdrowia Norwega.

Ogromnego smutku nie krył trener ekipy norweskiej, Alexander Stoeckl:

"To bardzo przygnębiająca wiadomość" - skwitował austriacki szkoleniowiec.

Sympatycznemu zawodnikowi życzymy szybkiego powrotu do zdrowia.

Źródło: http://www.skijumping.pl/wiadomosci/142 ... oma-Hilde/

[Sempere]

Szkoda, że Hilde już w tym sezonie nie wystąpi. Był w coraz lepszej dyspozycji i pewnie był awansował do czołowej "10" Pucharu Świata.

Owszem Gregor miał wczoraj sporo szczęścia, ale ponoć ono sprzyja lepszym. Schlieri ma znakomitą sytuację w klasyfikacji całego turnieju, ale Kofi nie podda się i zapowiada się ciekawa walka do końca.

Zaskakująco słaba na Tour de Ski jest Bjoergen. Wczoraj miała niby źle posmarowane narty i dlatego w końcówce została. Być może wpływ na jej formę miała przebyta choroba. Dzisiaj jest dosyć istotny etap, Justyna musi spisać się bardzo dobrze w sprincie, co w tym sezonie jej się niestety nie udawało... Ważne, aby jak najmniej stracić do Bjoergen, bo jakoś nie wierzę, aby Kowalczyk była w stanie dzisiaj Norweżkę pokonać.