Roland Garros 2020

[TennisUser]

Weźcie się ogarnijcie z tym udawaniem. Po co miałby to robić z takim leszczem.

Rozumiem, że nigdy wcześniej nie widziałeś u niego tego typu zachowań na korcie?

[COA]

xD

[The Djoker]

No tak żeby pokonać wielkiego Buste trzeba teatrzyki urządzać. Czytać was się nie da.

[Kiefer]

Tak, zaczął sobie udawać na początku meczu, żeby przegrać seta, w ogóle od początku ze sztabem sobie wymyślili całą akcję z tymi masażami, plastrem itd.

Naprawdę zejdźcie na ziemie, nie lubię typa bardzo i o ile potrafił wyprowadzać z równowagi kiedy nie szło, a potem wracać i kicać jak gdyby nic, ale nie na początku przecież meczu.

[The Djoker]

Weźcie się ogarnijcie z tym udawaniem. Po co miałby to robić z takim leszczem.

Rozumiem, że nigdy wcześniej nie widziałeś u niego tego typu zachowań na korcie?

Widziałem. Ale nie dziś.

[TennisUser]

Weźcie się ogarnijcie z tym udawaniem. Po co miałby to robić z takim leszczem.

Rozumiem, że nigdy wcześniej nie widziałeś u niego tego typu zachowań na korcie?

Widziałem. Ale nie dziś.

Po prostu jego zachowanie jest niewspółmierne do tego co za chwilę prezentuje na korcie.

[jarosword20]

Busta chyba powinien wziąć medicala na konsultację z psychologiem, tak go Novak zakręcił

[Kiefer]

Natomiast z głową dalej jest u niego coś nie tak ewidentnie.

[Bizon]

Tak, zaczął sobie udawać na początku meczu, żeby przegrać seta, w ogóle od początku ze sztabem sobie wymyślili całą akcję z tymi masażami, plastrem itd.

Naprawdę zejdźcie na ziemie, nie lubię typa bardzo i o ile potrafił wyprowadzać z równowagi kiedy nie szło, a potem wracać i kicać jak gdyby nic, ale nie na początku przecież meczu.

Taki jest jego żywioł. Gdyby szykował coś specjalnego to by wreszcie doznał tych słynnych 14 kontuzji w jednym meczu

[Kiefer]

Nie zmienia to faktu, że w połowie drugiego seta całkowicie się ogarnął i już nie ma czego z Busty zbierać.

[lake]

Ależ PCB jest nieporadny przy siatce. I czajnik zagotowany w momencie.

[Kamileki]

Nie zmienia to faktu, że w połowie drugiego seta całkowicie się ogarnął i już nie ma czego z Busty zbierać.

A może nie dokończy meczu Serb? Poważnie to wyglądało.

[lake]

Debil. Teraz wali z całej siły jak dostaje normalne jedynki. Czemu tego nie robił jak było 20 km/h wolniej?

[The Djoker]

Turnieju w każdym razie nie wygra, więc cieszcie się.

[Kamileki]

Turnieju w każdym razie nie wygra, więc cieszcie się.

Nie ma z kim przegrać Novak. Cipas i Diego może seta łącznie urwą.

[LokalnyEkspert]

Piękny ból dupska. Mógłbym ciągle te wypocinki czytać.

[polo90]

Rafael Nadal jest najlepszym tenistą na kortach ziemnych
Przygotowałem krótkie streszczenie jego kariery:

Spoiler:

Początki: Rafael Nadal uzyskał status profesjonalny w 2001 roku. W kwietniu 2002 roku jako piętnastolatek wygrał swój pierwszy mecz w imprezie rangi ATP World Tour. Będąc 762. w rankingu ATP, pokonał podczas imprezy na Majorce Ramóna Delgado, stając się dziewiątym graczem w erze open, który wygrał swój pierwszy zawodowy pojedynek przed 16. urodzinami[12]. W całym sezonie zwyciężył w sześciu imprezach rangi Futures i zakończył go w czołowej dwusetce rankingu[8][13].

Pierwsze sukcesy w turniejach rangi ATP World Tour zaczął w odnosić w 2003 roku. W turniejach na nawierzchni ziemnej pokonał utytułowanych rodaków: Carlosa Moyę (w Hamburgu) i Alberta Costę (w Monte Carlo). W swoim debiucie na trawiastych kortach Wimbledonu Nadal doszedł do trzeciej rundy, stając się najmłodszym zawodnikiem od czasów Borisa Beckera, który tego dokonał[14]. W lipcu po raz pierwszy awansował do ćwierćfinału turnieju cyklu ATP World Tour (w Båstad), a dwa tygodnie później do półfinału (w Umag). Grając w parze z Alexem Lópezem Móronem, wygrał tam rywalizację deblistów[15]. W całym sezonie Nadal wygrał dwie imprezy z cyklu ATP Challenger Tour i zakończył go w czołowej pięćdziesiątce rankingu[8]. Otrzymał także nagrodę ATP Newcomer of Year[16].

W styczniu 2004 roku Nadal dotarł po raz pierwszy do finału imprezy rangi ATP World Tour (w Auckland), gdzie uległ Dominikowi Hrbatemu w stosunku 6:4, 2:6, 5:7. Podczas debiutu w wielkoszlemowym Australian Open doszedł do trzeciej rundy, gdzie nie sprostał reprezentantowi gospodarzy Lleytonowi Hewittowi. W marcu podczas imprezy z cyklu ATP Masters Series w Miami po raz pierwszy spotkał się z Rogerem Federerem. Hiszpan pokonał lidera rankingu 6:3, 6:3. Z powodu kontuzji kostki zmuszony był pauzować przez większość sezonu na kortach ceglanych, w szczególności nie wystąpił w wielkoszlemowym French Open. Zrezygnował także ze startu w Wimbledonie[11]. W sierpniu wygrał swój pierwszy turniej w grze pojedynczej. W finale imprezy w Sopocie pokonał José Acasuso wynikiem 6:3, 6:4[17]. Podczas debiutu w US Open dotarł do drugiej rundy, w której uległ wiceliderowi rankingu, Andy’emu Roddickowi.

W 2004 roku Nadal przyczynił się do triumfu Hiszpanii w rywalizacji o Puchar Davisa – w pierwszej rundzie, w decydującym pojedynku meczu z Czechami wygrał z Radkiem Štěpánkiem. W drugiej rundzie, w meczu z Francuzami, pokonał Arnaud Clémenta oraz, w parze z Tommym Robredo, duet Arnaud Clément – Michaël Llodra. W grudniowym finale zdobył punkt w grze pojedynczej, pokonując Andy’ego Roddicka. Wraz z wygraną Hiszpanii w tych rozgrywkach Nadal stał się najmłodszym zawodnikiem w historii wchodzącym w skład zwycięskiej drużyny[12]. Sezon zakończył na 51. miejscu w rankingu

Sezon 2005: W Australian Open doszedł do czwartej rundy, gdzie uległ późniejszemu finaliście Lleytonowi Hewittowi. W lutym zwyciężył w dwóch imprezach na kortach ceglanych. W finale turnieju w Costa do Sauípe pokonał 6:0, 6:7(2), 6:1 Alberto Martína, zaś tydzień później w Acapulco pokonał w finale Alberta Montañésa w stosunku 6:1, 6:1[18]. W marcu podczas turnieju w Miami Nadal osiągnął pierwszy w karierze finał imprezy z prestiżowego cyklu ATP Masters Series, w którym zmierzył się z Rogerem Federerem. Mimo wygrania dwóch pierwszych setów Hiszpan ostatecznie uległ Szwajcarowi 6:2, 7:6(4), 6:7(5), 3:6, 1:6, jednak występy w tamtym okresie są uważane za przełomowe w jego karierze[19].

Nadal zdominował sezon na kortach ceglanych. Wygrał 24 spotkania z rzędu, bijąc rekord kolejnych zwycięstw odniesionych przez nastolatka, który należał do Andre Agassiego[20]. W pierwszej połowie kwietnia wygrał w Monte Carlo swój pierwszy turniej rangi ATP Masters Series, pokonując w finale 6:3, 6:1, 0:6, 7:5 finalistę poprzedniego French Open Guillermo Corię. Tydzień później Nadal był najlepszy w Barcelonie, gdzie w finale wygrał z Juanem Carlosem Ferrero. Po zwycięstwie w stolicy Katalonii hiszpański tenisista po raz pierwszy w karierze awansował do czołowej dziesiątki rankingu, dokonując tego jako najmłodszy zawodnik w erze open[21]. Następnie Hiszpan zwyciężył na kortach Foro Italico w Rzymie, ponownie pokonując w finale Guillermo Corię[18].

Podczas French Open Nadal wygrał pierwsze pięć spotkań, tracąc jednego seta i pokonując po drodze m.in. Richarda Gasqueta i Davida Ferrera. W półfinale zmierzył się trzeci raz w karierze z liderem rankingu Rogerem Federerem. Hiszpan zwyciężył w czterech setach, 6:3, 4:6, 6:4, 6:3. Dwa dni później pokonał w finale Mariano Puertę 6:7(6), 6:3, 6:1, 7:5 i zdobył pierwszy w karierze tytuł wielkoszlemowy. Jako drugi zawodnik w historii wygrał French Open w swoim debiucie (w 1982 dokonał tego Mats Wilander)[22]. Został także najmłodszym od czasów Michaela Changa zwycięzcą paryskiej imprezy oraz pierwszym nastolatkiem od czasów Pete’a Samprasa, który zwyciężył w imprezie tej rangi[12][20].

Passa kolejnych zwycięstw została przerwana trzy dni później, kiedy to Nadal uległ Alexandrowi Waske w pierwszej rundzie imprezy w Halle, rozgrywanej na kortach trawiastych[23]. W wielkoszlemowym Wimbledonie dotarł do drugiej rundy, gdzie przegrał z Gilles'em Müllerem. Po porażce we wczesnej fazie londyńskiej imprezy Hiszpan wygrał dwie imprezy na kortach ceglanych: w Båstad oraz w Stuttgarcie.

Cykl imprez w Ameryce Północnej rozpoczął od kolejnego sukcesu – po raz pierwszy w karierze zwyciężył w imprezie rozgrywanej na nawierzchni twardej. W finale imprezy z cyklu ATP Masters Series w Montrealu pokonał Andre Agassiego wynikiem 6:3, 4:6, 6:2[18]. Po tym zwycięstwie Nadal awansował na 2. miejsce w rankingu, które zajmował następnie przez ponad 3 kolejne lata[8]. W rozgrywanym tydzień później turnieju w Cincinnati uległ w pierwszej rundzie Tomášowi Berdychowi. Jest to jedyna impreza rangi ATP Masters Series, w której Nadal nigdy nie dotarł do finału. Podczas wielkoszlemowego US Open Hiszpan dotarł do trzeciej rundy, gdzie w czterech setach przegrał z Jamesem Blakiem.

We wrześniu zwyciężył w imprezie w Pekinie, pokonując w finale Guillermo Corię w stosunku 5:7, 6:1, 6:2 oraz wystąpił w Pucharze Davisa wygrywając oba pojedynki singlowe i przegrywając jeden deblowy. W październiku po raz pierwszy zwyciężył w turnieju halowym: w finale imprezy ATP Masters Series w Madrycie pokonał w pięciu setach Ivana Ljubičicia[18]. Z powodu kontuzji stopy Hiszpan nie wystąpił w kończącym sezon turnieju Tennis Masters Cup[24].

W 2005 roku Nadal wygrał 11 turniejów (8 na mączce, 3 na nawierzchni twardej), tyle samo co Roger Federer. Pobił tym samym rekord ustanowiony w 1983 roku przez Matsa Wilandera w liczbie wygranych turniejów w sezonie przez nastolatka[25]. W całym sezonie Hiszpan wygrał 79 spotkań, więcej wygrał tylko Roger Federer – 81. Nadal zdobył ponadto nagrodę Golden Bagel Award, przyznawaną corocznie zawodnikowi, który wygrał w sezonie najwięcej setów w stosunku 6:0, oraz wyróżnienie ATP Most Improved Player of Year[16][26].

Sezon 2006: Z powodu kontuzji stopy, która wykluczyła go także z udziału w kończącym poprzedni sezon Masters Cup, Nadal nie wystąpił w Australian Open[27]. W pierwszym starcie po powrocie, w halowym turnieju w Marsylii, dotarł do półfinału. Dwa tygodnie później zwyciężył w turnieju w Dubaju, gdzie pokonał w finale Federera 2:6, 6:4, 6:4. Była to pierwsza porażka Szwajcara w sezonie, a oprócz Nadala w 2006 roku Federera pokonał tylko Andy Murray[28]. Na zakończenie wiosennego cyklu imprez na kortach twardych Hiszpan dotarł do półfinału imprezy w Indian Wells, gdzie przegrał z Jamesem Blakiem, oraz do drugiej rundy turnieju w Miami[29].

Podczas europejskiego sezonu na kortach ziemnych Nadal odniósł 24 kolejne zwycięstwa. W finale turnieju rangi ATP Masters Series w Monte Carlo pokonał 6:2, 6:7(2), 6:3, 7:6(5) Rogera Federera. Tydzień później zwyciężył w Barcelonie, pokonując w finale Tommy’ego Robredo. Po tygodniowej przerwie obronił tytuł na rzymskich kortach Foro Italico. W finale ponownie spotkał się z Federerem. Ostatecznie po ponad pięciogodzinnej walce Hiszpan zwyciężył 6:7, 7:6(5), 6:4, 2:6, 7:6(5), broniąc w ostatnim secie dwóch piłek meczowych[30][31]. Zdobywając 16. tytuł ATP w karierze, wyrównał rekord Björna Borga pod względem liczby wygranych turniejów przez nastolatka[32]. Z powodu wyczerpania tym spotkaniem obaj wycofali się z odbywających się tydzień później zawodów w Hamburgu[33].

Wygrywając spotkanie w pierwszej rundzie French Open, Nadal pobił rekord Guillermo Vilasa 53 kolejnych zwycięstw na nawierzchni ziemnej[34]. Hiszpan doszedł po raz drugi z rzędu do finału paryskiej imprezy, pokonując po drodze m.in. Lleytona Hewitta, Novak Đokovicia oraz Ivana Ljubičicia. W finale zmierzył się po raz czwarty w sezonie z Federerem i wygrał w stosunku 1:6, 6:1, 6:4, 7:6(4), stając się pierwszym zawodnikiem w historii, który pokonał Szwajcara w finale imprezy wielkoszlemowej[29][30]. Nadal przez drugi rok z rzędu pozostał niepokonany na kortach ziemnych.
Sezon na kortach trawiastych rozpoczął od imprezy w londyńskim Queen’s Club, gdzie poddał ćwierćfinałowe spotkanie z Lleytonem Hewittem z powodu kontuzji ramienia, przerywając zarazem passę 26 wygranych z rzędu spotkań[35]. W wielkoszlemowym Wimbledonie Hiszpan był rozstawiony z numerem 2, jednak już w drugiej rundzie o mało nie doszło do niespodzianki. W meczu z notowanym na 237. miejscu Robertem Kendrickiem Nadal przegrał pierwsze dwa sety 6:7(4), 3:6, a w trzecim przy stanie 4:5 i przy podaniu Hiszpana Kendrick był o dwie piłki od zwycięstwa. Ostatecznie jednak Nadal utrzymał podanie i wygrał całe spotkanie w stosunku 6:7(4), 3:6, 7:6(2), 7:5, 6:4[36]. W trzeciej rundzie pokonał byłego mistrza imprezy – Andre Agassiego, dla którego było to pożegnanie z londyńskimi kortami (karierę zakończył podczas US Open). Hiszpan wygrał także następne trzy spotkania i po raz pierwszym osiągnął finał imprezy na kortach trawiastych. W ostatnim pojedynku spotkał się po raz piąty w sezonie z Federerem, uległ mu jednak 0:6, 6:7(5), 7:6(2), 3:6[29].

Występ w US Open Series rozpoczął od turnieju w Toronto, gdzie doszedł do trzeciej rundy. Tydzień później odpadł w ćwierćfinale imprezy w Cincinnati. Podczas US Open doszedł do ćwierćfinału, gdzie przegrał w czterech setach z Michaiłem Jużnym[29].

Do końca sezonu Hiszpan wystąpił tylko w trzech imprezach. W turnieju w Sztokholmie sensacyjnie uległ notowanemu pod koniec siódmej setki Joachimowi Johanssonowi[37]. Następnie nie obronił tytułu w halowej imprezie w Madrycie, gdzie doszedł do ćwierćfinału. W debiucie w kończącym sezon Tennis Masters Cup przegrał pierwsze spotkanie w fazie grupowej z Jamesem Blakiem, jednak pokonał następnie Nikołaja Dawydienkę i Tommy’ego Robredo i awansował z drugiego miejsca do półfinału, w którym spotkał się po raz szósty w sezonie z Rogerem Federerem. Szwajcar wygrał 6:4, 7:5, odnosząc trzecie zwycięstwo w karierze nad Nadale

Sezon 2007: Sezon 2007 Nadal rozpoczął od występów w Madrasie, gdzie przegrał w dwóch setach z Xavierem Malisse, oraz w Sydney, gdzie w pierwszej rundzie poddał spotkanie z Chrisem Guccione. W wielkoszlemowym Australian Open dotarł do ćwierćfinału, gdzie uległ późniejszemu finaliście, Fernando Gonzálezowi 2:6, 4:6, 3:6. W lutym wystąpił w Dubaju, jednak w ćwierćfinale przegrał z Michaiłem Jużnym[38].

Po prawie 9 miesiącach bez wygranego turnieju Nadal zdobył tytuł w zawodach w Indian Wells. W drodze do finału pokonał m.in. Juana Carlosa Ferrero oraz Andy’ego Roddicka. W finale zaś w dwóch setach wygrał z Novakiem Đokoviciem. Tydzień później, podczas imprezy w Miami dotarł do ćwierćfinału, gdzie ponownie spotkał się z Đokoviciem. Serb zrewanżował się za porażkę poniesioną tydzień wcześniej, wygrywając w dwóch setach[38].

Hiszpan ponownie zdominował europejski sezon na kortach ziemnych. Rozpoczął go od obronienia tytułów w Monte Carlo oraz w Barcelonie – w finale turnieju w Monako pokonał w dwóch setach Rogera Federera, zaś w stolicy Katalonii wygrał z Guillermo Cañasem. Następnie zwyciężył na kortach Foro Italico w Rzymie, pokonując w finale Fernando Gonzáleza. Wszystkie te imprezy wygrał po raz trzeci z rzędu. W przerwie pomiędzy turniejami w Barcelonie i Rzymie, Nadal i Federer rozegrali na Majorce mecz pokazowy określany mianem „bitwy nawierzchni”. Spotkanie było toczone w nietypowych warunkach, gdyż po jednej stronie siatki nawierzchnią była ceglana mączka, zaś po drugiej kort był trawiast

Tydzień po imprezie w Rzymie Nadal dotarł do finału turnieju w Hamburgu, w którym ponownie zmierzył się z Rogerem Federerem. Szwajcar wygrał w trzech setach i jednocześnie po raz pierwszy w karierze pokonał Nadala na kortach ziemnych. Federer przerwał również trwającą ponad dwa lata passę Hiszpana, który wygrał 81 spotkań z rzędu na nawierzchni ziemnej, ustanawiając nowy rekord ery open[40]. Podczas French Open doszedł bez straty seta do finału, pokonując m.in. Lleytona Hewitta, Carlosa Moyę oraz Novaka Đokovicia. W finale zmierzył się po raz trzeci w sezonie z Federerem. Mimo zwycięstwa Szwajcara w ich ostatnim spotkaniu za faworyta uważano Hiszpana, który bardzo dobrze prezentował się na paryskich kortach w poprzednich rundach[41]. Mecz ten był także szansą dla Federera, by zostać trzecim w historii zawodnikiem dzierżącym wszystkie cztery tytuły wielkoszlemowe jednocześnie. W decydującym meczu lepszy okazał się Nadal, który wygrał w czterech setach 6:3, 4:6, 6:3, 6:4, stając się drugim zawodnikiem w erze open, który wygrał French Open trzy razy z rzędu[42].

Sezon na kortach trawiastych Hiszpan rozpoczął od występu w londyńskim Queen’s Club, gdzie w ćwierćfinale uległ Nicolasowi Mahutowi. Podczas Wimbledonu Nadal stoczył pięciosetowe pojedynki już w trzeciej i czwartej rundzie – odpowiednio z Robinem Söderlingiem i Michaiłem Jużnym. Następnie pokonał Tomáša Berdycha i Novaka Đokovicia, by w finale po raz drugi zmierzyć się z Rogerem Federerem. Po zaciętym, stojącym na wysokim poziomie meczu lepszy okazał się Szwajcar, który wygrał 7:6(6), 4:6, 7:6(3), 2:6, 6:2. Było to jego pierwsze pięciosetowe spotkanie na Wimbledonie od 2001 roku[43]. Mimo kolejnej porażki w londyńskim finale występ Nadala oceniono pozytywnie i zauważono poczyniony przez niego w ciągu roku postęp[44].

W drugiej połowie lipca Nadal wygrał turniej w Stuttgarcie, pokonując w finale w dwóch setach Stanislasa Wawrinkę. W ramach US Open Series wystąpił najpierw w Montrealu, gdzie w półfinale przegrał z Novakiem Đokoviciem, a następnie odpadł w drugiej rundzie turnieju w Cincinnati. W wielkoszlemowym US Open przegrał w czwartej rundzie z Davidem Ferrerem. Po trwającej miesiąc przerwie wystąpił w dwóch turniejach ATP Masters Series: w Madrycie doszedł do ćwierćfinału, zaś w Paryżu dotarł do finału, w którym uległ Davidowi Nalbandianowi[38].

W zamykającej sezon imprezie Tennis Masters Cup w fazie grupowej wygrał z Richardem Gasquetem oraz Novakiem Đokoviciem i przegrał Davidem Ferrerem, co dało mu awans do półfinału, w którym zmierzył się z Federerem. Musiał jednak uznać wyższość Szwajcara, który wygrał 6:4, 6:1[38]. Przyczyny słabych wyników Nadala w drugiej części sezonu upatrywano w odnawiającej się kontuzji stopy, jednak Hiszpan temu zaprzeczył[45].
Sezon 2008
Rafael Nadal podczas Roland Garros, 2008

Sezon 2008 Nadal rozpoczął od występu w Madrasie, gdzie w finale przegrał 0:6, 1:6 z Michaiłem Jużnym. W Australian Open dotarł do półfinału, w którym uległ Jo-Wilfriedowi Tsondze 2:6, 3:6, 2:6[46]. W marcu Hiszpan bronił tytułu w Indian Wells, jednak w ćwierćfinale uległ Novakowi Đokoviciowi. Sezon na kortach twardych zakończył występem w Miami, gdzie osiągnął finał, pokonując m.in. Jamesa Blake’a i Tomáša Berdycha. W decydującym spotkaniu przegrał 4:6, 2:6 z Nikołajem Dawydienką[47].

Cykl turniejów na nawierzchni ziemnej rozpoczął od występu w Monte Carlo, gdzie bronił tytułu. Hiszpan wygrał turniej, pokonując po drodze Davida Ferrera, Nikołaja Dawydienkę, a w finale wynikiem 7:5, 7:5 Rogera Federera. Tydzień później obronił także tytuł w Barcelonie, w finale odnosząc zwycięstwo nad Ferrerem. W obu tych imprezach zwyciężył czwarty raz z rzędu. Nadal wystąpił następnie na kortach w Rzymie, jednak uległ w drugiej rundzie Juanowi Carlosowi Ferrero. Ostatnim turniejem przed French Open, w którym wystąpił, była impreza w Hamburgu. Podobnie jak rok wcześniej dotarł do finału, gdzie zmierzył się z Federerem. Nadal zrewanżował się za poprzednią porażkę i wygrał 7:5, 6:7(3), 6:3[47].

Mimo porażki w Rzymie do French Open Hiszpan przystępował w roli faworyta[48]. Nadal bez straty seta dotarł do finału, pokonując po drodze m.in. Fernando Verdasco, Nicolása Almagro i w półfinale Novaka Đokovicia. W finale zmierzył się po raz trzeci z rzędu z Rogerem Federerem. Hiszpan pokonał rywala 6:1, 6:3, 6:0 i wygrał French Open po raz czwarty z rzędu[49]. Było to pierwsze spotkanie Szwajcara od 1999 roku, w którym przegrał seta do zera[50]. Wraz z tą wygraną Nadal wyrównał rekord Björna Borga pod względem kolejnych wygranych imprez w Paryżu, a także pod względem wygranych spotkań z rzędu[51]. W całej imprezie Hiszpan nie popełnił także ani jednego podwójnego błędu serwisowego[47].
Tydzień później wystąpił w londyńskim Queen’s Club, gdzie odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo na kortach trawiastych, pokonując w finale Novaka Đokovicia 7:6(5), 7:5. Było to pierwsze zwycięstwo odniesione przez hiszpańskiego tenisistę na tej nawierzchni od czasów Andrésa Gimeno, który w 1972 wygrał turniej w Eastbourne, oraz stał się pierwszym tenisistą, który wygrał w jednym sezonie na kortach Rolanda Garrosa i Queen’s Clubu od czasów Ilie Năstase, który dokonał tego w 1973[52][53].

Występ na trawiastych kortach Wimbledonu rozpoczął od wygranej w trzech setach z Andreasem Beckiem. Następnie w czterech setach pokonał Ernestsa Gulbisa oraz wygrał następne cztery mecze bez straty seta (z Nicolasem Kieferem, Michaiłem Jużnym, Andym Murrayem oraz Rainerem Schüttlerem) i w finale zmierzył się, trzeci rok z rzędu, z Rogerem Federerem[47]. W przeciwieństwie do ich poprzednich spotkań, według niektórych ekspertów, Federer nie był faworytem tego pojedynku – obaj wygrali turnieje poprzedzające Wimbledon i obaj prezentowali wysoką formę we wcześniejszych rundach[54][55][56]. Hiszpan i Szwajcar rozegrali najdłuższy finał w historii Wimbledonu, dwukrotnie przerywany przez opady deszczu. Pierwsze dwa sety Hiszpan wygrał 6:4, 6:4, zaś w trzeciej partii lepszy okazał się Szwajcar, który wygrał ją 7:6(5). W tie-breaku czwartego seta Nadal miał piłkę meczową, jednak po akcji przy siatce został minięty z backhandu przez Federera, który ostatecznie wygrał tę partię 7:6(8). Przy zapadających ciemnościach Nadal zwyciężył w piątym secie 9:7 (w Wimbledonie w decydującym secie nie gra się tie-breaka)[57]. Spotkanie to odbiło się szerokim echem w mediach, które nazwały je „najlepszym finałem w historii”[58][59]. Dziennik „The Guardian” opisał przemianę Nadala, który zmienił się z „króla mączki” we „władcę trawy”, a finałowy pojedynek z Federerem określił mianem „finału finałów”[60]. „The New York Times” napisał, że finał Wimbledonu 2008 to „najwspanialszy mecz ze wszystkich kiedykolwiek rozgrywanych pojedynków tenisowych” a „The Daily Telegraph” określił spotkanie Nadala z Federerem jako „najlepszy finał w historii”[61][62]. Wraz z tym zwycięstwem Nadal przerwał rekordową passę Federera 65 pojedynków wygranych z rzędu na nawierzchni trawiastej oraz po raz pierwszy w karierze wygrał dwa turnieje wielkoszlemowe z rzędu[61].
Letni sezon na kortach twardych rozpoczął od wygranej w imprezie z cyklu US Open Series. W finale turnieju w Toronto pokonał w dwóch setach Nicolasa Kiefera. Następnie osiągnął półfinał turnieju w Cincinnati, ulegając Novakowi Đokoviciowi, który przerwał w ten sposób passę 32 spotkań z rzędu wygranych przez Hiszpana[63]. Mimo porażki Nadal zapewnił sobie zwycięstwo w US Open Series i objęcie prowadzenia w rankingu ATP[64]. Nadal był także najlepszy podczas letnich igrzysk olimpijskich w Pekinie, gdzie w półfinale pokonał Novaka Đokovicia, zaś w finale 6:3, 7:6(2), 6:3 Fernando Gonzáleza, zdobywając złoty medal[65]. Dzień później, po ponad 3 latach od osiągnięcia miejsca nr 2, Hiszpan został liderem rankingu[8]. Podczas US Open po raz pierwszy w karierze był rozstawiony z numerem 1 w turnieju wielkoszlemowym. Przez pierwsze trzy rundy nie stracił seta, jednak w spotkaniu rundy czwartej i w ćwierćfinale potrzebował czterech partii, by pokonać odpowiednio Sama Querreya i Mardy’ego Fisha. W półfinale, przerywanym przez tropikalną burzę, Nadal uległ w czterech setach Andy’emu Murrayowi[66].

W drugiej połowie września Nadal zdobył dwa punkty w grze pojedynczej dla reprezentacji Hiszpanii w rozgrywkach Pucharu Davisa, pokonując Sama Querreya oraz Andy’ego Roddicka. Podczas halowego turnieju w Madrycie osiągnął półfinał, w którym uległ Gilles'owi Simonowi, a dwa tygodnie później w ćwierćfinale rozgrywek w Paryżu z powodu kontuzji kolana poddał spotkanie z Nikołajem Dawydienką[47][67]. Z powodu zapalenia ścięgien w kolanie Hiszpan wycofał się z kończącego sezon Tennis Masters Cup oraz z finału rozgrywek o Puchar Davis
Sezon 2009 Nadal rozpoczął od występu w Ad-Dausze, gdzie w ćwierćfinale uległ Gaëlowi Monfilsowi, a w trakcie imprezy Hiszpan otrzymał nagrodę 2008 ATP World Tour Champion za zakończenie poprzedniego sezonu na 1. pozycji w rankingu[69]. W tej samej imprezie Nadal w parze z Markiem Lópezem zwyciężył w zawodach gry podwójnej, pokonując w finale liderów rankingu deblistów, parę Daniel Nestor – Nenad Zimonjić[70].

Podczas Australian Open Nadal bez straty seta doszedł do półfinału (pokonując po drodze m.in. Tommy’ego Haasa, Fernanda Gonzáleza i Gilles'a Simona). W półfinale pokonał w pięciu setach po trwającym 5 godzin i 14 minut meczu Fernando Verdasco 6:7(4), 6:4, 7:6(2), 6:7(1), 6:4. Było to zarazem najdłuższe spotkanie w historii Australian Open[71]. W finale hiszpański tenisista spotkał się z Rogerem Federerem. Było to ich 19. spotkanie, ale pierwsze w turnieju wielkoszlemowym rozgrywanym na nawierzchni twardej[72]. Tytuł w Australii zdobył Nadal, który wygrał w pięciu setach 7:5, 3:6, 7:6(3), 3:6, 6:2, odnosząc szóste zwycięstwo w imprezie tej rangi, lecz pierwsze na kortach twardych. Zwyciężając w Australian Open, Nadal stał się czwartym zawodnikiem w historii, który wygrał turnieje wielkoszlemowe na wszystkich trzech nawierzchniach (po Connorsie, Wilanderze i Agassim) oraz pierwszym zawodnikiem w erze open, który dzierżył na nich trzy tytuły jednocześnie. Został także pierwszym Hiszpanem, który zwyciężył w turnieju wielkoszlemowym rozgrywanym na kortach twardych[73][74][75].

Dwa tygodnie później Nadal wystąpił w halowej imprezie w Rotterdamie, osiągając finał, w którym przegrał w trzech setach z Andym Murrayem. Podczas decydującej partii hiszpański tenisista korzystał z pomocy fizjoterapeuty z powodu problemów ze ścięgnem w prawym kolanie[76]. Uraz ten nie był bezpośrednio związany z przebytym zapaleniem ścięgien, jednak okazał być się na tyle poważny, że Hiszpan wycofał się z turnieju w Dubaju[77]. W marcu Nadal reprezentował Hiszpanię w rozgrywkach Pucharu Davisa, wygrywając oba spotkania w meczu z Serbią (z Tipsareviciem i Đokoviciem). Następnie wystąpił w dwóch imprezach z cyklu Masters Series w Stanach Zjednoczonych. W Indian Wells wygrał 13. turniej tej rangi w karierze. W czwartej rundzie pokonał, po raz pierwszy w karierze, Davida Nalbandiana, broniąc wcześniej pięciu piłek meczowych[78]. W kolejnych meczach wygrał z Juanem Martínem del Potro, Andym Roddickiem i w finale z Andym Murrayem. W rozgrywanym tydzień później turnieju w Miami doszedł do ćwierćfinału, gdzie przegrał z del Potro[70].

Wiosenny cykl rozgrywek hiszpański tenisista rozpoczął od występu w Monte Carlo, gdzie zwyciężył piąty raz z rzędu, pokonując po drodze m.in. Ivana Ljubičicia i Andy’ego Murraya, a w finale w trzech setach Novaka Đokovicia. Tym samym Hiszpan stał się pierwszym zawodnikiem, który zwyciężał w jednej imprezie cyklu Masters Series przez pięć kolejnych lat[79]. Podczas imprezy odebrał także nagrodę ATP Player of the Year, którą otrzymał za występy w poprzednim sezonie. Nadal obronił następnie tytuł w Barcelonie (tę imprezę wygrał także piąty raz z rzędu), pokonując w finale Davida Ferrera. Tydzień później był najlepszy na rzymskich kortach Foro Italico, gdzie w finale ponownie pokonał Đokovicia. Po zwycięstwie w Rzymie ATP World Tour ogłosiło, że Rafael Nadal został pierwszym tenisistą, który zakwalifikował się do kończącego sezon ATP World Tour Finals[80]. Ostatni turniej na nawierzchni ziemnej przed wielkoszlemowym Rolandem Garrosem Nadal rozegrał w Madrycie. W półfinale kolejny raz spotkał się z Đokoviciem, z którym rozegrał najdłuższe spotkanie w historii turniejów ATP Masters Series grane do dwóch wygranych setów, które ostatecznie wygrał 3:6, 7:6(5), 7:6(9), broniąc w trzeciej partii trzech piłek meczowych[81]. W finale zmierzył się z Federerem, któremu uległ jednak w dwóch setach 4:6, 4:6, ponosząc ze Szwajcarem drugą porażkę na kortach
Mimo porażki w Madrycie Hiszpan przystępował do wielkoszlemowego French Open w roli faworyta[82]. Nadal stanął przed szansą pobicia rekordu Björna Borga czterech kolejnych zwycięstw w paryskiej imprezie[83]. Hiszpański tenisista doszedł bez straty do czwartej rundy, gdzie przegrał 2:6, 7:6(2), 4:6, 6:7(2) z Robinem Söderlingiem, a wynik ten został określony w mediach jako jedna z największych sensacji w historii dyscypliny[83][84][85][86]. Nadal przyznał, że od kilku miesięcy grał z bolącymi kolanami i pod znakiem zapytania stanął jego występ w Wimbledonie[87]. Ostatecznie z powodu zapalenia ścięgien w obu kolanach Hiszpan nie przystąpił do obrony tytułów wywalczonych w londyńskim Queen’s Club oraz na Wimbledonie[88][89]. Z powodu absencji na londyńskich kortach Nadal z dniem 6 lipca 2009 utracił prowadzenie w rankingu ATP na rzecz Federera[90].

Po trwającej ponad 2 miesiące pauzie Hiszpan powrócił na korty podczas imprezy w Montrealu, gdzie bronił wywalczonego rok wcześniej tytułu. Odpadł jednak w ćwierćfinale, przegrywając z Juanem Martínem del Potro. Wraz z tą porażką Nadal spadł na 3. miejsce w rankingu, najniższe od 2005 roku[8]. Tydzień później, podczas zawodów w Cincinnati odpadł w półfinale po porażce z Novakiem Đokoviciem. Podczas wielkoszlemowego US Open dotarł do półfinału, pokonując wcześniej m.in. Richarda Gasqueta, Gaëla Monfilsa i Fernando Gonzáleza, jednak w pojedynku o finał przegrał 2:6, 2:6, 2:6 z późniejszym zwycięzcą zawodów Juanem Martínem del Potro[91].

Po US Open Nadal wycofał się z turnieju w Bangkoku z powodu urazu mięśni brzucha, którego nabawił się podczas imprezy w Nowym Jorku[92]. Podczas kolejnych turniejów w Azji hiszpański tenisista osiągnął półfinał w Pekinie (przegrana z Marinem Čiliciem) oraz finał w Szanghaju (przegrana z Dawydienką). W ostatniej imprezie cyklu Masters Series w sezonie rozgrywanej w Paryżu dotarł do półfinału, gdzie uległ Novakovi Đokoviciovi. W kończącym sezon turnieju ATP World Tour Finals rozgrywanym w Londynie Nadal przegrał wszystkie spotkania grupowe (z Robinem Söderlingiem, Nikołajem Dawydienką i ponownie z Novakiem Đokoviciem), nie wygrywając ani jednego seta[93].

W grudniu Hiszpan wystąpił w rozgrywkach finałowych Pucharu Davisa. Wygrał oba spotkania gry pojedynczej, pokonując kolejno Jana Hájka i Tomáša Berdycha, i po raz drugi w karierze zdobył to trofeu
Sezon 2010 Nadal rozpoczął od występu w Ad-Dausze, gdzie osiągnął finał. W decydującym spotkaniu uległ Nikołajowi Dawydience w trzech setach, nie wykorzystując w drugiej partii dwóch piłek meczowych[95]. Podczas wielkoszlemowego Australian Open doszedł do ćwierćfinału, w którym uległ Andy’emu Murrayowi. Przy stanie 3:6, 6:7(2), 0:3 Hiszpan poddał mecz z powodu kontuzji kolana[96]. Z powodu urazu Nadal wycofał się z halowego turnieju w Rotterdamie[97].

Hiszpański tenisista powrócił na korty podczas rozgrywek w Indian Wells, gdzie w półfinale przegrał z Ivanem Ljubičiciem. W tym samym turnieju Nadal (w parze z Markiem Lópezem) wygrał rywalizację deblistów, pokonując w finale parę Daniel Nestor – Nenad Zimonjić. Tydzień później, podczas imprezy w Miami także osiągnął półfinał, w którym lepszy okazał się Andy Roddick[98].

Sezon na kortach ziemnych Nadal rozpoczął od szóstego z rzędu zwycięstwa na kortach w Monte Carlo, poprawiając ustanowiony rok wcześniej rekord pod względem kolejnych zwycięstw w imprezie rangi ATP Masters Series. W drodze do finału pokonał m.in. Juana Carlosa Ferrero i Davida Ferrera, zaś w meczu finałowym wygrał 6:0, 6:1 z Fernando Verdasco. Po zwycięstwie w Monako Hiszpan wycofał się z turnieju w Barcelonie, gdzie wygrał wcześniej pięć razy z rzędu. W tym samym czasie Nadal przeszedł zabieg kolan, mający na celu doleczenie kontuzji, której nabawił się w Australii[99][100]. Pod koniec kwietnia Hiszpan obronił tytuł w Rzymie, gdzie w finale pokonał 7:5, 6:2 Davida Ferrera. Było to jego piąte zwycięstwo na kortach Foro Italico. Nadal był także najlepszy w rozgrywanym dwa tygodnie później turnieju w Madrycie, w finale pokonując Rogera Federera 6:4, 7:6(5)[98]. Wygrywając w Madrycie, hiszpański tenisista odniósł 18. zwycięstwo w imprezie rangi Masters Series, czym pobił rekord należący do Andre Agassiego[101].
Nadal smeczujący w trakcie meczu w Madrycie, 2010

Nadal zakończył występy na kortach ziemnych startem w wielkoszlemowym French Open. Bez straty seta osiągnął finał, pokonując wcześniej m.in. Lleytona Hewitta, Nicolása Almagro oraz Jürgena Melzera. W decydującym spotkaniu Hiszpan zmierzył się z Robinem Söderlingiem i udanie zrewanżował się za poniesioną rok wcześniej porażkę, zwyciężając w trzech setach: 6:4, 6:2, 6:4. Było to jego siódme zwycięstwo wielkoszlemowe (piąte w Paryżu), dzięki któremu zrównał się w liczbie takich tytułów z Johnem McEnroe’em, Johnem Newcombe’em oraz Matsem Wilanderem[102]. W związku ze słabszymi występami Rogera Federera po zwycięstwie na kortach Rolanda Garrosa Nadal ponownie objął prowadzenie w rankingu. Ponadto jako pierwszy zakwalifikował się do kończącego sezon ATP World Tour Finals[103]. Podobnie jak w roku 2006 Hiszpan pozostał niepokonany na kortach ceglanych, odnosząc 22 kolejne zwycięstwa[98].

W następnym tygodniu Nadal wystąpił w turnieju w londyńskim Queen’s Club, rozgrywanym na nawierzchni trawiastej, w którym osiągnął ćwierćfinał[104]. Podczas Wimbledonu Hiszpan rozegrał pięciosetowe pojedynki już we wczesnej fazie turnieju: w drugiej rundzie z Robinem Haase i w trzeciej z Philippem Petzschnerem, oba wygrywając w decydującej partii. Po zwycięstwie nad Petzschnerem Nadal został ukarany grzywną za rozmowy z trenerem w czasie spotkania (w tenisie męskim kontakty z trenerem w czasie meczu są zabronione)[105]. W ćwierćfinale w czterech setach pokonał Robina Söderlinga, zaś w półfinale bez straty seta Andy’ego Murraya, awansując do finału, w którym zmierzył się z Tomášem Berdychem. Hiszpański tenisista wygrał 6:3, 7:5, 6:4, powtarzając osiągnięcie z 2008 roku[106].

Po miesięcznej przerwie Nadal powrócił do rywalizacji podczas imprezy z cyklu ATP Masters Series w Toronto, gdzie osiągnął półfinał, w którym uległ późniejszemu zwycięzcy turnieju Andy’emu Murrayowi. W rozgrywanym tydzień później turnieju w Cincinnati odpadł w ćwierćfinale, przegrywając z Markosem Pagdatisem[98]. Podczas US Open Hiszpan bez straty seta dotarł do ćwierćfinału, w którym wygrał z Fernando Verdasco. W półfinale pokonał 6:2, 6:3, 6:4 Michaiła Jużnego i w finale zagrał z Novakiem Đokoviciem. Nadal wygrał opóźnione (finał odbył się w poniedziałek zamiast w niedzielę) i przerywane przez opady deszczu spotkanie 6:4, 5:7, 6:4, 6:2 i skompletował Karierowego Wielkiego Szlema oraz Karierowego Złotego Wielkiego Szlema[107]. Został on zarazem najmłodszym zawodnikiem w erze open, który dokonał tej sztuki oraz pierwszym, który wygrał w jednym roku trzy turnieje wielkoszlemowe na wszystkich trzech nawierzchniach[108]. Wraz z tym zwycięstwem Nadal zapewnił sobie zakończenie roku na pozycji lidera rankingu[109].

Po przerwie Hiszpan wystąpił w trzech turniejach w Azji. Najpierw zagrał w imprezie w Bangkoku, gdzie w półfinale przegrał z Guillermo Garcią Lopezem. Następnie odniósł siódme zwycięstwo w sezonie, wygrywając turniej w Tokio, pokonując w półfinale Viktora Troickiego (Nadal bronił w tym spotkaniu piłek meczowych), a w finale 6:1, 7:5 Gaëla Monfilsa[110]. Na zakończenie azjatyckiego tournée Hiszpan wystąpił w turnieju z cyklu ATP Masters Series w Szanghaju, gdzie uległ w trzeciej rundzie Jürgenowi Melzerowi. W listopadzie Nadal wycofał się z powodu zapalenia ścięgna w lewym barku z ostatniego w tym roku turnieju Masters w paryskiej hali Bercy[111]. Po miesięcznej przerwie wystąpił w zamykającym sezon ATP World Tour Finals w Londynie. W fazie grupowej wygrał wszystkie spotkania (z Andym Roddickiem, Novakiem Đokoviciem i Tomášem Berdychem), a w półfinale po trwającym ponad 3 godziny spotkaniu pokonał Andy’ego Murraya wynikiem 7:6(5), 3:6, 7:6(6) i po raz pierwszy w karierze osiągnął finał tych rozgrywek[112]. W finale zmierzył się po raz 22. w karierze z Rogerem Federerem, który tym razem pokonał Hiszpana 6:3, 3:6, 6:1 i zdobył tytuł. W roku 2010 Nadal po raz drugi w karierze otrzymał wyróżnienia ATP World Tour Champion oraz ATP Player of the Year[109][113].
Nadal rozpoczął nowy sezon od turnieju w Ad-Dausze, gdzie w półfinale przegrał z Nikołajem Dawydienką. Ponadto w parze z Markiem Lópezem wygrał rywalizację deblistów, w finale pokonując parę Daniele Bracciali – Andreas Seppi w stosunku 6:3, 7:6(4). Przez cały turniej Hiszpan zmagał się z gorączką[114].

Podczas Australian Open bez straty seta doszedł do ćwierćfinału, pokonując m.in. Feliciano Lópeza i Marina Čilicia. Widoczne było jednak, że hiszpański tenisista nie doszedł do pełni sił po przebytej w Azji chorobie[115]. W ćwierćfinale Nadal spotkał się z rodakiem Davidem Ferrerem. Podczas trzeciego gema w pierwszym secie Hiszpan nadciągnął ścięgno podkolanowe, przez co musiał zejść do szatni i skorzystać z pomocy lekarza. Uraz okazał się być na tyle poważny, że uniemożliwił grę na najwyższym poziomie. Wyraźnie unikał stawania na lewej drodze, co nie pozwalało na swobodne operowanie backhandem oraz prowadzenie długich wymian zza linii końcowej. Ostatecznie Ferrer wygrał 6:4, 6:2, 6:3[116][117].
Nadal serwujący podczas French Open, 2011

Po trwającej ponad miesiąc przerwie hiszpański tenisista powrócił podczas rozgrywek Pucharu Davisa, w meczu przeciw reprezentacji Belgii. Zdobył on dwa punkty dla swojej drużyny, pokonując Rubena Bemelmansa oraz Oliviera Rochusa. Następnie wystąpił w dwóch prestiżowych turniejach Masters rozgrywanych w Stanach Zjednoczonych. Podczas imprezy w Indian Wells osiągnął finał, w którym zmierzył się z Novakiem Đokoviciem i uległ mu 6:4, 3:6, 2:6. Tydzień później w Miami również osiągnął finał (w półfinale pokonał bez straty seta Rogera Federera), w którym ponownie spotkał się z Đokoviciem. Serb ponownie okazał się lepszy, wygrywając 4:6, 6:3, 7:6(4)[114][118]. Był to pierwszy sezon w karierze Nadala, kiedy osiągnął finał zarówno w Indian Wells, jak i w Miami.

Hiszpański tenisista rozpoczął rozgrywki na kortach ziemnych od obronienia tytułu w Monte Carlo, w półfinale pokonując w trzech setach Andy’ego Murraya, zaś w finale 6:4, 7:5 Davida Ferrera. Wygrywając w Monte Carlo, Nadal stał się samodzielnym rekordzistą pod względem kolejnych triumfów w jednym turnieju (było to jego siódme kolejne zwycięstwo) i zdobył 19. tytuł w imprezie rangi ATP Masters Series[119]. Tydzień później Hiszpan odniósł kolejny sukces, po raz szósty w karierze wygrywając turniej w Barcelonie. W decydującym spotkaniu pokonał w dwóch setach, podobnie jak w Monte Carlo, Davida Ferrera. Nadal stał się zarazem jedynym zawodnikiem w historii, który zwyciężał w dwóch turniejach co najmniej sześciokrotnie[120]. Ponadto półfinałowa wygrana nad Ivanem Dodigiem była jego 500. zwycięstwem w zawodowej karierze[121]. Po tygodniowej przerwie przystąpił do obrony wywalczonego rok wcześniej tytułu w Madrycie. Bez straty seta doszedł do półfinału, w którym w trzech setach pokonał Rogera Federera, a w finale spotkał się ponownie z Đokoviciem. Podobnie jak w Indian Wells i w Miami lepszy okazał się Serb, który wygrał 7:5, 6:4, przerywając trwającą od 2009 roku passę 37 kolejnych zwycięstw Nadala na nawierzchni ziemnej. Była to pierwsza porażka Hiszpana z serbskim tenisistą poniesiona na nawierzchni ceglanej[122]. Ostatnim występem Nadala przed wielkoszlemowym French Open był turniej w Rzymie, gdzie bronił tytułu. Hiszpan doszedł do finału, w którym po raz czwarty w sezonie zmierzył się z Novakiem Đokoviciem i poniósł czwartą porażkę. Serb wygrał 6:4, 6:4 i odniósł 37. kolejne zwycięstwo w sezonie[123]. Awansując do finału w Rzymie, Nadal stał się pierwszym zawodnikiem w historii, który osiągnął finał w pięciu kolejnych turniejach Masters[124]. Występ we French Open Hiszpan rozpoczął od pięciosetowego meczu z Johnem Isnerem, który wygrał 6:4, 6:7(2), 6:7(2), 6:2, 6:4. Było to pierwsze spotkanie Nadala w historii jego występów na kortach Rolanda Garrosa, w którym zagrał wszystkie pięć partii[125]. Następnych pięć spotkań wygrał bez straty seta, pokonując m.in. w ćwierćfinale Robina Söderlinga, a w półfinale Andy’ego Murraya. W decydującym meczu zmierzył się z Rogerem Federerem (był to ich czwarty finał w tej imprezie). Nadal wygrał 7:5, 7:6(3), 5:7, 6:1 i zdobył dziesiąty wielkoszlemowy tytuł w karierze. Zwycięstwem tym wyrównał rekord Björna Borga sześciu triumfów we French Open[126].
Nadal podczas Wimbledonu, 2011

Krótki okres rozgrywek na kortach trawiastych Nadal rozpoczął od występu na londyńskich kortach Queen’s Clubu, gdzie, podobnie jak rok wcześniej, osiągnął ćwierćfinał. Dzięki temu wynikowi Hiszpan zakwalifikował się do kończącego sezon turnieju ATP World Tour Finals[127]. Tydzień później Nadal przystąpił do obrony wywalczonego rok wcześniej tytułu na wielkoszlemowym Wimbledonie. Bez straty seta osiągnął czwartą rundę, w której zmierzył się Juanem Martínem del Potro. Pod koniec pierwszej partii tego spotkania, Nadal doznał urazu lewej kostki i niezbędna była interwencja lekarza[128]. Ostatecznie Hiszpan wygrał w czterech setach, a przeprowadzone po meczu badania wykazały, że będzie mógł kontynuować udział w turnieju (kolejne rundy grał ze znieczuleniem)[129]. W czterech setach wygrał także pojedynki ćwierćfinałowy i półfinałowy (z Mardym Fishem i Andym Murrayem) osiągając piąty w karierze finał Wimbledonu. Zmierzył się w nim po raz piąty w sezonie z Novakiem Đokoviciem i poniósł piątą porażkę, przegrywając 4:6, 1:6, 6:1, 3:6. Serb przerwał jednocześnie serię 20 kolejnych zwycięstw Nadala na kortach Wimbledonu[130]. Była to pierwsza porażka Nadala w wielkoszlemowym finale od 2007 roku i dzień później Hiszpan spadł na drugie miejsce w rankingu ATP[131].

Hiszpański tenisista wznowił występy podczas sierpniowego turnieju Masters Series w Montrealu, gdzie niespodziewanie przegrał w drugiej rundzie z Ivanem Dodigiem[132]. Tydzień później osiągnął ćwierćfinał imprezy w Cincinnati, w którym poniósł pierwszą w karierze porażkę z Mardym Fishem[133]. W wielkoszlemowym US Open, Nadal bez straty seta osiągnął półfinał, w którym zmierzył się – podobnie jak podczas French Open i Wimbledonu – z Andym Murrayem, którego pokonał w czterech setach, awansując do trzeciego wielkoszlemowego finału w sezonie i 14. w karierze. W decydującym pojedynku (rozegranie finału opóźniono o jeden dzień z powodu opadów deszczu) Hiszpan musiał jednak ponownie uznać wyższość Novaka Đokovicia, któremu uległ 2:6, 4:6, 7:6(3), 1:6[134]. W tym samym tygodniu Nadal wystąpił w barwach Hiszpanii w półfinale Pucharu Davisa, gdzie zdobył dwa punkty w grze pojedynczej. Bez straty seta pokonał Richarda Gasqueta i Jo-Wilfrieda Tsongę i Hiszpania po raz ósmy awansowała do finału tych rozgrywek[135].

Nadal powrócił na korty w październiku, podczas zawodów w Tokio, gdzie bronił tytułu. Hiszpan bez straty seta osiągnął finał, w którym uległ 6:3, 2:6, 0:6 Andy’emu Murrayowi[136]. Tydzień później odpadł w trzeciej rundzie turnieju Masters w Szanghaju, przegrywając z Florianem Mayerem. Nadal nie zagrał w żadnym turnieju z cyklu jesiennych rozgrywek halowych w Europie (podobnie jak w 2010 roku wycofał się z turnieju Masters w Paryżu)[137]. Podczas kończących sezon ATP World Tour Finals w Londynie, doznał w fazie grupowej dwóch porażek (z Rogerem Federerem i Jo-Wilfriedem Tsongą) i odpadł już w pierwszej fazie rozgrywek. Nadal zakończył sezon występem w finale Pucharu Davisa w Sewilli, w którym pokonał Juana Mónaco oraz Juana Martína del Potro. Dzięki tym zwycięstwom reprezentacja Hiszpanii zwyciężyła w rozgrywkach, a dla Nadala był to trzeci wygrany Puchar Davisa w karierze[138].

Sezon 2012: Nadal rozpoczął sezon 2012 od udziału w turnieju w Ad-Dausze. W pierwszych dwóch rundach pokonał Niemców: Philippa Kohlschreibera oraz Denisa Gremelmayra. W kolejnym pojedynku pokonał rozstawionego z numerem siódmym Michaiła Jużnego w dwóch setach[139]. W spotkaniu półfinałowym uległ Francuzowi Gaëlowi Monfilsowi po przegraniu dwóch setów[140].

W kolejnym turnieju, wielkoszlemowym Australian Open, Nadal bez straty seta osiągnął ćwierćfinał, w którym zmierzył się z Tomášem Berdychem. Spotkanie zakończyło się wynikiem 6:7(5), 7:6(6), 6:4, 6:3. W trakcie trwania pierwszego seta zmagania, w kluczowym momencie, sędzia odrzucił prośbę Nadala o dotyczącą sprawdzenia ostatniej piłki. Tłumaczył, że przepisy nakazują natychmiastowe zgłoszenie chęci sprawdzenia, a Nadal zrobił to za późno[141]. W meczu półfinałowym grał przeciwko Rogerowi Federerowi (była to ich 27. konfrontacja). Również to spotkanie zostało wygrane przez zwycięzcę Australian Open z 2009 roku. Mecz zakończył się wynikiem 6:7(5), 6:2, 7:6(5), 6:4 dla Nadala[142]. W meczu o mistrzostwo, Rafael Nadal zmierzył się z obrońcą tytułu sprzed roku, Novakiem Đokoviciem. Mecz na twardych kortach w Melbourne Park trwał pięć godzin i 53 minuty i był najdłuższym wielkoszlemowym finałem w historii. W pojedynku górą był Serb, który pokonał rywala 5:7, 6:4, 6:2, 6:7(5), 7:5[143].

Po trwającej ponad miesiąc przerwie (Hiszpan wycofał się z turnieju w Dubaju[144]) Nadal powrócił do startów podczas zawodów w Indian Wells, gdzie w półfinale uległ 3:6, 4:6 Rogerowi Federerowi. Tydzień później, w Miami, hiszpański tenisista oddał walkowerem półfinałowy pojedynek z Andym Murrayem z powodu zapalenia ścięgna w kolanie[145].

Nadal udanie zainaugurował rozgrywki na kortach ziemnych. Wygrywając po raz ósmy z rzędu na kortach w Monte Carlo został pierwszym tenisistą w erze open, który wygrał jeden turniej osiem razy z rzędu. Hiszpan także wysunął się na prowadzenie pod względem wygranych turniejów Masters, wyprzedzając ze swoimi 20 zwycięstwami Rogera Federera[146]. W finale zawodnik z Majorki przerwał passę siedmiu kolejnych porażek z Novakiem Đokoviciem i pokonał Serba 6:3, 6:1. Następnie Nadal obronił tytuł w Barcelonie, gdzie triumfował po raz siódmy w karierze, stając się pierwszym zawodnikiem mającym na koncie co najmniej siedem triumfów w dwóch różnych imprezach[147].

W czerwcu brał udział w wielkoszlemowym French Open, którego wygrał po raz siódmy w karierze. Do finału wszedł bez straty seta. Spotkał się w nim z Novakiem Đokoviciem. Rafael Nadal w finałowym pojedynku zwyciężył wynikiem 6:4, 6:3, 2:6, 7:5[148]. Następnie Nadal wziął udział w turnieju ATP w Halle. Tenisista hiszpański odpadł w ćwierćfinale po przegranym pojedynku z Philippem Kohlschreiberem 3:6, 4:6[149]. Na Wimbledonie Hiszpan doszedł do drugiej rundy. Przegrał w niej po pięciosetowym pojedynku z Lukášem Rosolem[150].

Z powodu kontuzji kolana Nadal musiał wycofać się z igrzysk olimpijskich, na których miał być chorążym reprezentacyjnym[151][152]. Wkrótce później zapowiedział także nieobecność na turniejach rangi Masters Series w Toronto oraz Cincinnati, jak również absencję podczas US Open 2012[153]. W październiku przedstawiciele pokazowego turnieju w Abu Zabi zapowiedzieli, że Rafael Nadal wystąpi w tychże zawodach i powróci po prawie półrocznej przerwie do rywalizacji z innymi tenisistami[154], lecz w grudniu Hiszpan poinformował, że z powodu wirusowej infekcji żołądkowej rezygnuje z gry w turniej

Sezon 2013: Pod koniec grudnia 2012 roku Rafael Nadal zapowiedział swoją absencję podczas turniejów w Dausze oraz w Melbourne, którą spowodowała choroba wirusowa żołądka uniemożliwiająca Hiszpanowi odpowiednie przygotowanie się do zawodów. Tenisista oznajmił przy tym, że planuje powrót do profesjonalnych rozgrywek pod koniec lutego w Acapulco, zaznaczając, że bierze pod uwagę możliwość udziału w turnieju mniejszej rangi przed tym terminem. Nieobecność Majorkanina na Australian Open skutkowała opuszczeniem przez niego czołowej czwórki rankingu singlowego, w której znajdował się nieprzerwanie od 2005 roku[156].

Zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami, Nadal postanowił wystąpić w zawodach w chilijskim Viña del Mar. W zawodach singlowych grał z dziką kartą jako rozstawiony z numerem pierwszym. Występ w turnieju rozpoczął od pokonania w drugiej rundzie Federico Delbonisa w dwóch setach. Następnie zwyciężył także z Danielem Gimeno-Traverem i Jérémym Chardym. W meczu finałowym uległ Horacio Zeballosowi wynikiem 7:6(2), 6:7(6), 4:6. W zawodach deblowych, w których grał wspólnie z Juanem Mónaco, także osiągnął finał. W ostatnim pojedynku para uległa deblowi Paolo Lorenzi–Potito Starace 2:6, 4:6[157]. W kolejnym tygodniu wygrał w zawodach singlowych na turnieju rangi ATP World Tour 250 w São Paulo. W meczu drugiej rundy pokonał João Souzę[158][159], a w dalszych pojedynkach zwyciężył także z trzema Argentyńczykami: Carlosem Berlocqiem[160], Martínem Alundem[161] oraz, w finale, z Davidem Nalbandianem[162]. W rywalizacji deblistów razem z Nalbandianem osiągnęli ćwierćfinał, w którym spotkanie z Oliverem Marachem i Horacio Zeballosem oddali walkowerem[158].

Na przełomie lutego i marca Nadal wystąpił w Acapulco, w którym odniósł triumf. W całych zawodach nie stracił seta, wygrywając z trzema Argentyńczykami i dwoma Hiszpanami. W finałowym pojedynku zwyciężył z Davidem Ferrerem 6:0, 6:2[163]. Następnie Majorkanin zagrał w pokazowym turnieju BNP Paribas Showdown 2013, który był zorganizowany z okazji obchodów Światowego Dnia Tenisa. W spotkaniu z del Potro poległ 6:7(4), 4:6[164]. W rozgrywanym na tym samym obiekcie, już oficjalnym turnieju w Indian Wells, zwyciężył w rywalizacji singlistów. W turnieju pokonał m.in. Federera w ćwierćfinale[165], Berdycha w półfinale[166], a w meczu mistrzowskim zrewanżował się del Potro[167]. Nie uczestniczył w zawodach w Miami[168]. Następnie wziął udział w rywalizacji w Monte Carlo, gdzie doszedł do finału. Ośmiokrotny triumfator tych zawodów tym razem uległ Đokoviciowi wynikiem 2:6, 6:7(1)[169].

Pod koniec kwietnia Hiszpan wziął udział w zawodach w Barcelonie. W finale pokonał Nicolása Almagro 6:4, 6:3, a w całym turnieju nie stracił seta[170]. Następnymi rozgrywkami w sezonie, w których Nadal wziął udział, był turniej w Madrycie. Po pokonaniu m.in. Davida Ferrera w ćwierćfinale i Pablo Andújara w półfinale, w meczu mistrzowskim zwyciężył ze Stanislasem Wawrinką 6:2, 6:4[171]. W kolejnym tygodniu Majorkanin grał w Rzymie. W drodze po siódmy w karierze triumf w tym mieście pokonał m.in. Davida Ferrera w meczu ćwierćfinałowym i Tomáša Berdycha w półfinale. W meczu mistrzowskim zwyciężył z Federerem, oddając mu cztery gemy[172].

Obronę tytułu wielkoszlemowego w Paryżu Hiszpan zakończył pomyślnie. W początkowych czterech meczach stracił dwa sety, a w ćwierćfinale wygrał ze Stanislasem Wawrinką 6:2, 6:3, 6:1[173]. Ponad czteroipółgodzinny półfinałowy pojedynek z Novakiem Đokoviciem zakończył się zwycięstwem Majorkanina 6:4, 3:6, 6:1, 6:7(2), 9:7[174]. W meczu mistrzowskim pokonał Davida Ferrera 6:3, 6:2, 6:3. Po raz ósmy triumfował na kortach Stade Roland Garros, czego nikt inny w erze open nie dokonał[175]. Mimo osiągniętego wyniku, Hiszpan spadł w rankingu singlowym o jedną pozycję na rzecz pokonanego rodaka[176]. Udział w trzecim wielkoszlemowym turnieju w sezonie Nadal zakończył po pierwszym meczu. Uległ w nim 6:7(4), 6:7(8), 4:6 Steve’owi Darcisowi. Była to jego premierowa porażka w pierwszej rundzie rywalizacji wielkoszlemowej w karierze[177].

Sezon 2014: Roland Garros

[DUN I LOVE]

Pięknie, @polo90.

[Kamileki]

Pozamiatane.

[jaccol55]

Szybko czytasz, Dawid.