Gorzkie żale fanów niedoszłego GOAT-a

[pascal]

@Jacques D. Z natury twoich postów dla mnie wynika, że sukcesy Rogera są w dużej mierze odniesione pomimo psychiki, dzięki jakości gry tenisa o półkę lub dwie półki wyżej od przeciwników. Ja kiedyś też byłem o tym święcie przekonany- dzisiaj już zachowuję po prostu dużo większy sceptycyzm w tej materii. I uważam, że prawda jest nie do poznania w tej kwestii pomimo na pierwszy rzut oka spójnej i logicznej narracji.

[CajraX]

@Jacques D. Rozumiem, ale po Twoich wypowiedziach dochodzę jednak do wniosku, że to nie jest do końca prawda z tą obojętnościa. Obojętny jest, np. Dun i to bardzoej widać w jego słowach.

Spytaj o to @pascal , myślę, że może Ci całkiem nieźle wyjaśnić naturę moich wypowiedzi. ;}

Sprytnie. No nie jest łatwo z Tobą i chyba jednak zawsze trzeba u Ciebie szukać drugiego dna. W sumie wiadomą łatkę i tak już masz przyklejoną, więc nie masz nic do stracenia

[Jacques D.]

@Jacques D. Z natury twoich postów dla mnie wynika, że sukcesy Rogera są w dużej mierze odniesione pomimo psychiki, dzięki jakości gry tenisa o półkę lub dwie półki wyżej od przeciwników. Ja kiedyś też byłem o tym święcie przekonany- dzisiaj już zachowuję po prostu dużo większy sceptycyzm w tej materii. I uważam, że prawda jest nie do poznania w tej kwestii pomimo na pierwszy rzut oka spójnej i logicznej narracji.

Co do natury wypowiedzi, bardziej chodziło mi o to, co napisałeś o nich jako o retorycznej zabawie, myślę, że to jest dużo bliżej prawdy niż ta rzekoma nienawiść, jaką widzi w nich @CajraX . ;] Jak wspomniałem, tak intensywne uczucia negatywne towarzyszyły mi przy okazji meczów jednej osoby przez całe ponad 20 lat oglądania tenisa, nawet ten nieszczęsny Nadal aż tak złych emocji we mnie nie wzbudził. ;] Natomiast, co do siły psychicznej Federera, bywała na akceptowalnym poziomie w meczach z rywalami, którzy nie byli aż tak pewni siebie, nie byli aż takimi mentalnymi czołgami jak Rafole albo którzy mocno mu pasowali pod względem stylu gry - jak w meczach z Roddickiem, Tipsareviciem, Dawidienką. Gigantyczna większość całej reszty natomiast niesamowicie odstawała od niego tenisowo i to też dawało mu pewność, nawet kiedy średnio szło. Natomiast Rafole, ludzie - cyborgi pod względem fizycznym i mentalnym, których nie deprymowała jego ewidentna warsztatowa wyższość, zwyczajnie mu tę pewność odbierali i go psychicznie tłamsili. Zostawiając na chwilę ulubiony mecz tenisowy wszystkich użytkowników forum ;], spójrz choćby na bliźniaczą sytuację z US Open 11: Novak musi bronić MP przy serwisie rywala (TAKIM serwisie) i jest zupełnie wyluzowany, zabawia publiczność, RF wystarczy, ze sieknie asa i będzie po wszystkim, ale on jest przerażony i zesztywniały, strzela po taśmie, nie wchodzi mu jedynka (to zresztą znamienne, ze serwis, podstawowa broń w przeciągu całej kariery, w takich momentach mu prawie nigdy nie pomagał) albo wręcz robi dfy. Naprawdę, Rafole zawsze doskonale wiedzieli, jak z niego wydobyć tego przerażonego dzieciaka.

@CajraX Mnie moja łatka bardzo pasuje, w końcu pracowałem na nią długie lata i jest prawie idealnie taka, jaka chciałem żeby była. ;]

[pascal]

@Jacques D. Tak, Us Open 2011- to na pewno jeden z nielicznych meczów, gdzie autentycznie czułem złość związaną z postawą Szwajcara a nie wynikiem, faktu że nie rzucił wszystkiego co miał Szwajcar a mentalnie uciekł. Tylko bardziej bym to okreśił, że Federer bardziej niż się przeraził, obraził się na cały świat po tym returnie i taśmie. Ale znowu na Rg w tym samym roku, Federer kapitalnie wytrzymał mentalnie pojedynek a wcale tak dużej przewagi tenisowej nie miał. Na Us Open też pierwsze dwa sety kliniczne, później utracona kontrola nad meczem i być może presja, że to jedyna szansa na domknięcie i historia sprzed roku w głowie. Tak czy siak zgadzam się, że wyglądało to strasznie słabo jak na tak wielkiego mistrza.

Często się przytacza mecz z Nalbandianem z 2005 roku, ale dla mnie w dużej mierze dzięki mentalowi Rogera w ogóle doszło do epika w tamtym spotkaniu przykładowo. Legendarna piątka z Safinem również nie miała wydźwięku wtopy- Szwajcar po prostu gorzej wyglądał w 5 secie. Z drugiej strony barykady pamiętam bardzo przeciętny tenisowo Ao 2013, gdzie Federer głównie mentalem prawie awansował do finału- oczywiście na rywalach jednak z półki niżej niż Serb i Hiszpan czy Wimbledon 2012, gdzie też mental odegrał dużą rolę. Rywalizacja z Hiszpanem po 2016 też w mojej ocenie lekko podważa tą tezę o psychice- a podkreśla rolę konfrontacji argumentów tenisowych na korcie. Wimbledon 2019- zdecydowanie było usztywnienie przy gemie na mecz(moim zdaniem porównywalne do wczorajszego Nadala), ale później była w miarę normalna gra i dawanie z siebie maksa. Pretensję ewentualnie największe miałbym zdecydowanie o TB. Albo mecze z Del Potro- na IO udało się przepchnąć, na RG również, na Us Open nie- i raczej nie zawiódł mental a sam tenis.

Konkludując, w porównaniu do Rafole, ten wymiar psychiczny rzeczywiście wydaje się być na innym poziomie, ale ogólnie cały czas orbituje na dość wysokim pułapie. Tylko pytanie na ile, to kwestia samej przyrodzonej psychiki jako takiej a na ile doświadczenia z ciężkich spotkań, trudnych momentów w spotkaniach, konieczności przepychania piłek/gemów/setów/meczów, samego przebiegu turnieju, aktualnej formy, kondycji, meczupu etc.

[Robertinho]

@Jacques D. Z natury twoich postów dla mnie wynika, że sukcesy Rogera są w dużej mierze odniesione pomimo psychiki, dzięki jakości gry tenisa o półkę lub dwie półki wyżej od przeciwników. Ja kiedyś też byłem o tym święcie przekonany- dzisiaj już zachowuję po prostu dużo większy sceptycyzm w tej materii. I uważam, że prawda jest nie do poznania w tej kwestii pomimo na pierwszy rzut oka spójnej i logicznej narracji.

Oczywiście, że to nie jest takie proste. Choćby dlatego, że pomimo narracji o umierającym od 17 lat Nadalu, to Federer był mniej stabilny jeśli idzie o atletyzm. Kilka kontuzji, operacje, permanentny problem z plecami, mono, kryzys oponkowy z wiosny 07, czy AO 09, a po sezonie 2012 już ogólniejszy atletyczny zjazd, z przebłyskami już głównie potem. No i ogólnie Roger był bardzo dobrym atletą, ale jego rywale byli w tym elemencie wybitni.

[Kiefer]

O kurde, nie sądziłem, że będziecie tyle wałkowali w tym temacie.
No ciężki przypadek ten nasz Rodża, z jednej strony geniusz, Bóg tenisa, z drugiej gość, który przegrał niemal wszystko co mógł wygrać i kilka rzeczy, które wygrać musiał.

O dziwo jednak zebrało mi się by napisać coś na jego obronę.
To że mamy do czynienia z gościem o dosyć nędznej psychice (przynajmniej na tle swoich największych rywali) to wiemy.

Teraz wyobraźmy sobie, że na barki tego gościa spada brzemię GOATA i bronienie swojej pozycji przez dekadę, pozycji, która jest mu wydawało się gdzieś w gwiazdach na niebie przypisana.

Każdy wie, że znacznie łatwiej jest wejść na szyt niż się na nim utrzymać, Federer mógł być numerem 2 czy 3, ale cały czas bronił pozycji numer 1, tego największego, najwspanialszego, a pozostała dwójka miała komfortową pozycję do ataku.

Już kilka razy o tym pisałem, ale znacznie lepiej dla niego (zresztą również dla nas) byłoby gdyby Szwajcar urodził się te 3-5 lat później. Może nie skończyłby jako statystyczny numer 1, na pewno nie zdominowałby rozgrywek na kilka lat, tak jak to uczynił, ale nie musiałby bronić pozycji gościa do którego należą wszystkie rekordy i który jest absolutnie najwspanialszy.

Warto też dodać, że Federer po AO 2010 był absolutnie spełniony, mógł sobie kończyć karierę z ogromną przewagą nad konkurencją i nic dziwnego, że gdzieś tam uleciała motywacja do tak katorżniczej pracy świeżo po poważnych zmianach w życiu prywatnym.

Dlatego też możemy oczywiście gardzić nim za to jak wypuszczał kolejne mecze, a zwłaszcza za okres końcowy jego kariery (No bo jest dokładnie tak jak napisał @Jacques D., Szwajcar naprawdę, mimo tej nadprogramowej liczby bolesnych porażek przez całą karierę, dostał wielką szansę, szansę na uratowanie tenisa i swojej wielkości. Wygrywając Wimbledon w wieku 38 lat pokonując po drodze Rafole jego pozycja byłaby niemal nietykalna, mogliby pobić jego rekordy, okej, ale pozycja najwspanialszego, nawet jeśli nie najbardziej utytułowanego, byłaby absolutnie zasłużona.), ale też trzeba uczciwie powiedzieć, że z tej trójki to właśnie jego pozycja była zdecydowanie najmniej komfortowa.

[DUN I LOVE]

@DUN I LOVETu lejemy szambo na całą żałosną karierę szwajcarskiej niedojdy.

[Robertinho]

@DUN I LOVETu lejemy szambo na całą żałosną karierę szwajcarskiej niedojdy.

Spieprzaj.

Spokojna głowa, na rozważania o wyższości JuGOAT-a nad fedalem też przyjdzie czas.

Przyszedł.