mtenis.com.pl

Rodżer Anderłoter pisze:Odwyk od forum i tenisa.

kurcaczeudo pisze:Osobiście czekam na kolejny sezon w wykonaniu Rogera, chociaż przyznaję, że często przechodzi mi przez myśl "Dlaczego nie skończy kariery? Czy warto rozmieniać na drobne, te wszystkie dokonania?" Niemniej jednak, jak długo tenis sprawia Federerowi przyjemność, tak długo powinien próbować walczyć o kolejne laury. 2 ostatnie lata dobitnie wykazały, że pomimo wielu bolesnych upadków, warto było konsekwentnie krok po kroku, iść przed siebie. Mam nadzieję, że w 2013 Roger kilka razy, wszystkich pozytywnie zaskoczy.

Why have I started playing tennis? Because I just like it.... It's actually sort of a dream hobby that became somewhat of a job. Some people just don't get that, ever...”

robpal pisze:To był ostatni mecz w niezwykle ciężkim sezonie, tak znakomitym właśnie dzięki głowie i mindsetowi na korcie. W kluczowych momentach muszą przyjść nerwy i odezwać się kosmiczne zmęczenie.

robpal pisze:Mylisz Dawidzie Federastów z Fedtardami

Juan pisze:Czy jest inny zawodnik, w jakiejkolwiek dziedzinie sportu, który może pochwalić się podobnym osiągnięciem w indywidualnych zmaganiach?

Juan pisze:Inaczej jest, gdy zarzynasz kurę znoszącą złote jaja, a inaczej gdy zarzynasz matkę, która te kury zrodziła (czy ja nie przesadzam z obrazowością ?)

Juan pisze:Skoro już tak sobie trochę offtopowo rozmawiamy, to przyznam, że gdy Armstrong w końcu wpadł, przyszło mi na myśl, że Federer jest jedną z ostatnich ikon wielkiego sportu nieskażoną żadnym poważnym skandalem i nieobarczoną oskarżeniami o niesportowe zachowanie (jak swojego czasu Schumi np.)

nieznajoma pisze:.... a tak na marginesie Waszej dysputy, czy za 5 lat - Djoko - będzie tak grał jak dzisiaj Fed? /sorry, że się odezwałam, ale ... lubię Wasze spory /

Pożegnanie z magią

Pożyczyłem mojej Mamie najnowszą biografię Rogera Federera. Kiedy ostatni raz rozmawialiśmy mówiła, że zostało jej kilka stron. Czytała z ogromnym zainteresowaniem i ze znawstwem, ale przez kłopoty zdrowotne niezbyt szybko. Zafascynowana paryskimi popisami Janowicza, czekała na Londyn i jeszcze jeden tytuł sztukmistrza z Bazylei. Zobaczyła dwie pierwsze transmisje. Trzy dni po swych 88-tych urodzinach odeszła. Autentycznie zmusiłem się, by obejrzeć kilka relacji z ATP World Tour Finals. Zamiast kilku spodziewanych, prawdziwie mistrzowskich, epickich pojedynków, spotkał mnie zawód. W pamięci zostało półtora seta półfinału Juana Martina Del Potro z Novakiem Djokoviciem i pierwszy set finału, w którym Serb walczył z Rogerem Federerem. Całą resztę uznałem za odrabianie tenisowej pańszczyzny. Panowie z rakietami, umęczeni sezonem, syci sławy i pieniędzy, nawet się na początku starający, ale potem, przy pierwszych problemach, przypominający sobie, że przecież zaraz początek wakacji. Jak człowiek sam ma akurat na głowie jakąś ważną sprawę, wtedy można spokojnie darować sobie oglądanie takich popisów.

Finałową porażkę Szwajcara odebrałem – nie ukrywam – z ogromnym rozgoryczeniem. Nie miało to żadnego związku z moją np. wielką sympatią do pokonanego, czy jakąś niechęcią do zwycięzcy. Współczesne gwiazdy obu cykli zawodowego tenisa, ATP i WTA, są mi całkowicie obojętne w sensie ludzkim. Z kolei nie oznacza to, że nie ma dla mnie znaczenia, jak uprawiają swą dyscyplinę sportu. Od lat widzę na kortach ewolucję, polegającą na niewiarygodnym wręcz poprawianiu przygotowania fizycznego, zwłaszcza siły i motoryki, przy jednoczesnym stałym pogarszaniu techniczno-taktycznym. Coraz wyżsi i silniejsi grają coraz prościej, z wykorzystaniem jednak coraz mniejszego repertuaru środków. Efekt jest taki, że – tak jak podczas pojedynków londyńskich – ma się czasem wrażenie oglądania wciąż jednego i tego samego spektaklu. Takiego, gdzie gra jest mało skomplikowana za to obliczona na to, kto wytrzyma dłużej.

Kwintesencją tak rozumianego tenisowego widowiska był niewątpliwie tegoroczny 6-godzinny finał Australian Open z udziałem Rafaela Nadala i Novaka Djokovicia. Zbliżony niektórymi parametrami okazał się też finał US Open, gdzie Andy Murray przez pięć setów mocował się na wietrze z rywalem z Serbii. Ten pierwszy mecz obejrzałem z wypiekami na twarzy, ten drugi już z lekką irytacją. Kiedy patrzyłem jak w drugim secie londyńskiego finału 31-letni Roger o ułamki sekund spóźnia dobieganie do niemal wszystkich piłek doszło do mnie, że jesteśmy skazani na takie widowiska jak w Melbourne czy w Nowym Jorku, bo era szwajcarskiego wirtuoza chyba jednak dobiegła końca. Przed laty tak o tym nieuchronnym procesie opowiadał francuski tenisista, Arnaud Boetsch, dziś ekspert i komentator Eurosportu: „Pewnego dnia nagle stwierdzasz na korcie, że do piłki brakuje ci pół metra. Za miesiąc to jest już metr do pokonania. Za pół roku w ogóle nie startujesz, bo wiesz, że to nie ma żadnego sensu”.

Na przełomie sezonów 2010 i 2011 dało się zauważyć nowy impuls w grze Federera. Wróciła chęć, by znów grać bardziej ofensywnie, a rywale w kilku ważnych turniejach, także w londyńskiej 02 Arena, mogli się boleśnie przekonać, jak wciąż skuteczny potrafi być taki tenis w wykonaniu wielkiego mistrza. Rok temu po wygranej w Katarze jakiś zakochany fan Szwajcara napisał na facebooku: „Roger! Jakbyś w niebie grał w tenisa to bym umarł, żeby Cię oglądać”. O paradoksie dopiero w tym sezonie Federer wygrał swój kolejny turniej wielkiego szlema i wrócił na pozycję nr 1 w rankingu ATP. W jakimś sensie wykorzystał chwilę słabości młodszych kolegów, bo ci się wręcz zamęczyli w wielogodzinnych wzajemnych bataliach. Nie ma wątpliwości jednak, że to nowe pokolenie za chwilę znów dojdzie do głosu. Londyn to sygnał, że już się tak dzieje. „Wygrałem, bo teraz przyszedł mój czas” – mówił Novak po zakończeniu spotkania i trudno się z nim nie zgodzić. Szwajcar pewnie jeszcze nie raz błyśnie niepowtarzalnym i jak zwykle u niego genialnym zagraniem. Może pokusi się o serię wygranych, dających nawet turniejowe zwycięstwo. Nie wierzę, by w przyszłości był tego w stanie dokonać w wielkim szlemie, gdyż tam jest za wysoki poziom obciążeń fizycznych. Wymowny jest dla mnie przykład z londyńskich igrzysk. Morderczy mecz półfinałowy z Argentyńczykiem Del Potro, uratowany w głównej mierze serwisem, a potem kompletna klapa w finale z Murrayem.

Choć nie mam na to ochoty będzie się trzeba żegnać z pełnym tajemnic stylem tenisowego magika. Idzie czas wytrwałych maratończyków, specjalistów od przebijania piłki w nieskończoność. Też ciekawy tenis, czasem wręcz piękny, ale przecież kompletnie inny.

Karol Stopa