Jestem legendą. Roger Federer: droga ku chwale.

[CajraX]

Właśnie najgorzej, że wtedy człowiek był taki młody i nie wszystko było tak istotne jak dzisiaj. No i nie było łatwego dostępu do transmisji. Tylko tak widocznie musiało być, inaczej nie wiadomo czy tak mocno by na mnie wpłynął.

[Kiefer]

Właśnie najgorzej, że wtedy człowiek był taki młody i nie wszystko było tak istotne jak dzisiaj. No i nie było łatwego dostępu do transmisji. Tylko tak widocznie musiało być, inaczej nie wiadomo czy tak mocno by na mnie wpłynął.

Patrząc co się dzieje teraz z młodzieżą, nie wiemy czy Federer byłby właśnie tym kim jest, gdyby się urodził 10 lat później.

[Robertinho]

U mnie zaczęła się ta stopniowa więź kibicowska z Fedem w 2004 roku właśnie, gdy pokonał w finale Marata- ulubieńca mojego brata. Za rok przyszedł bolesny rewanż i to przekazany w wiadomościach sportowych na jedynce, bo byłem u dziadków na feriach zimowych bez internetu(później nadrobiłem i wracałem wiele razy, te dwa dropszoty w tb 4 widzę w pamięci do teraz). A AO śledziłem w Fakcie oraz na jedynce. Pamiętam, że już wtedy czekałem w napięciu cały dzień na wynik, więc jakoś mi zależało na Szwajcarze, ale to nie było dojrzałe kibicowanie. Podobały mi się wyniki oraz lekkość w grze, ale z pewnością nie doceniałem całego kunsztu Szwajcara ani nie zdawałem sobie z niego sprawy. Ale meczem do "zakochania" w moim przypadku było z pewnością spotkanie z Blake'iem w mastersie 2006. Ten bekhend robił niezwykłe wrażenie. I do dzisiaj pamiętam poszczególne punkty z tego spotkania- jak bekhendowy half-volley z końcowej przy bp. w 3 secie. Niedawno, chyba w Bazylei Roger zagrał podobne uderzenie z Mannarino.

Finał TMC 2006 uwielbiam, absolutnie szczytowy, idealnie wyważony miedzy ofensywą i aktywną defensywą Fed. Poezja:

[Robertinho]

A jak sytuował się w Twoim rankingu, zanim odwrócił rywalizację z Lleytonem?

Gdzieś jak Dimug teraz.

A zupełnie dygresyjnie i OT, zrobiło Mugowi krzywdę okrzyknięcie nowym Fedem, czy to tak naprawdę nie miało znaczenia, więcej by nie wygrał?

[CajraX]

@Kiefer
Racja. Nigdy bym się nie spodziewał, że jakiś obcy człowiek może tak na mnie wpłynąć i tak mocno będę przeżywał jego spotkania. Tym bardziej, że to nie Polak. Jak tak można, toż to niepatriotyczne

[Robertinho]

Z drugiej strony, widząc jak wielokrotnie nie mógł dobrać się do Hewitta, to przed tym 2004 dwudziestu Szlemów bym mu nie dał.

Chyba nikt by nie dał, te liczby trochę się rozmyły, bo nikt nie przypuszczał, że będzie się grało swobodnie do 35 roku życia. Niemniej po 2004 roku chyba każdy był świadomy, że rekord Samprasa przetrwa krócej niż przewidywano, te 16-17 szlemów bym mu dał.

Federer vs Sampras, tu bym zrobił mały podpunkt, skoro poruszyłeś:



Oglądaliście ten mecz, uznawaliście go za jakoś znaczący, przekazanie pałeczki? Bo ja nie i byłem... za Samprasem.

[Żilu]

Może dla odmiany wypowiem się jako kibic zdecydowanie młodszy stażem od większości forumowiczów.
Kompletnie nie jestem w stanie określić kiedy dokładnie zacząłem kibicować Federerowi. Na pewno nie był to jakiś jeden szczególny moment, a raczej naturalna kolej rzeczy, tak jak to, że będąc Polakiem kibicujesz polskiej reprezentacji w piłce nożnej, a nie niemieckiej. Nie wiem czy dzisiaj nawiązania do Nadala będą banowane, czy jednak uznajemy, że jest to Yin-Yang, którego nie da się rozdzielić, ale jestem pewien, że taki stan rzeczy ma związek z sympatycznym Majorkaninem, wzbudzającym powszechny zachwyt gawiedzi swoją walecznością, fizycznością i kortową ekspresją. To był powód, że trzeba za wszelką cenę wspierać jego największych oponentów, zatem wybór nie był trudny. Jak to bywa w większości kibicowskich przypadków pierwszy impuls był emocjonalny, ale szybko wkręciłem się w styl gry Federera, nawet jeśli w ostatnich latach najwyższy poziom prezentował tylko chwilami.

Ciekawe podejście, znane też w innych dyscyplinach, po części sam je podzielam. Nie, zakazu nie ma, Rafa Nadal pojawi się dziś w dyskusji, nie ma wszak światła bez ciemności. Czy byłeś wcześniej sympatykiem Samprasa, czy ten awatar to przypadek?

Gdy Sampras zbliżał się do końca kariery, dopiero zaczynałem poznawać zasady piłki nożnej, więc nie było szans na czynne kibicowanie. Postać ta zaintrygowała mnie przede wszystkim podczas lektury Open, gdzie pomimo wyciągnięcia przez Agassiego kilku brudów, Pete został przedstawiony jako absolutny GOAT swoich czasów, ktoś do kogo w określonych warunkach nikt nie miał podjazdu. Do tego dochodzi pewna symbolika, że Sampras reprezentuje styl, którego tak bardzo dzisiaj brakuje, plus wizerunkowo lubię typ sportowca "cichego zabójcy", który przesadnio nie okazuje emocji. No i jeszcze slam dunki, moje ulubione efekciarskie zagrania w tenisie, to z pewnością miał lepsze od Federera. Niestety materiał audiowizualny kręcony kalkulatorem.

[CajraX]

Nowych Federerów to już miało być chyba dziesięciu. Także już w to nie wierzę, że pojawi się ktoś bardzo podobny. I dobrze.

[Kiefer]

Dimug gdyby miał być wielki to by był.

@Kiefer
Racja. Nigdy bym się nie spodziewał, że jakiś obcy człowiek może tak na mnie wpłynąć i tak mocno będę przeżywał jego spotkania. Tym bardziej, że to nie Polak. Jak tak można, toż to niepatriotyczne

Na mnie najpierw w tak olbrzymi sposób wpłynął Ronaldo, no i właśnie, Ronaldo... To chyba po jego zejściu ze sceny znalazłem miejsce w sercu na dobre dla Federera, tak w sumie teraz o tym pomyślałem.

[Mario]

A zupełnie dygresyjnie i OT, zrobiło Mugowi krzywdę okrzyknięcie nowym Fedem, czy to tak naprawdę nie miało znaczenia, więcej by nie wygrał?

Rroggerr kiedyś w miarę celnie to opisał, gdyby nie robienie z niego drugiego Feda to nie pozbierałby tylu dzikich kart i miałby trochę trudniej na początku, później pewnie znowu nieco łatwiej, gdyby ludzie nie robili z niego kogoś, kim nie jest. Koniec końców wyjdzie na zero, nie był i nie jest Grigor tenisistą stworzonym do wielkich rzeczy.

[Art]

Nie wiem kiedy dokładnie go poznałem, ale musiało to być gdzieś w 2001 r., bo Federer był w moich rozgrywkach, które toczyłem w gierce tenisowej na Pegasusie, z której następnie wyniki zapisywałem w specjalnym zeszycie. Zdaje się, że pierwszy raz w dłuższym wymiarze widziałem go w drugiej rundzie Wimbledonu 2003 z Koubkiem. Potem widziałem kilka meczów w drugim tygodniu z finałem włącznie, po którym tak się rozkleił i już wtedy zyskał moja dużą sympatie, m.in. ze względu na jednoręczny bekhend. Podczas AO 2004 widziałem wszystkie jego mecze od czwartej rundy i przerodziło się to w poważniejsze kibicowanie, bo już porażka z Gugą na RG mnie dość mocno rozczarowała. Decydujący moment to AO 2005 i legendarny półfinał z Maratem. Byłem tam za Fedem, z tym, że od zawsze uwielbiałem długie nocne mecze w Melbourne i jeszcze wtedy we mnie trochę siedziało to, że dwa lata wcześniej nie widziałem maratonu Roddicka z El Aynaouim i byłem spragniony długich pięciosetówek. Tak więc w czwartym secie jakoś lekko byłem za Maratem i przedłużeniem meczu, a potem tego żałowałem I paradoksalnie po takiej porażce zostałem zagorzałym Federastą, a półfinał RG 2005 z Nadalem był jednym z największych przeżyć kibicowskich w tamtym czasie. Potem już to wszystko poszło i trwa do dzisiaj.

Jego dominacja na początku była dla mnie dużym zaskoczeniem. Wiadomo grał fajnie i efektownie, ale mając te 12 lat i dopiero wkręcając się na dobre w regularne oglądanie tenisa nie przyszło mi to do głowy, że można tak zdominować rozgrywki. Co do tego okresu to najbardziej żałuję, że przypadł na czas, gdy tyle transmisji było w takim tworze jak Polsat Info i tych meczów, przede wszystkim w Mastersach sporo mi przepadło.

Siema Art, widzę, że podchodzisz standardowo ambitnie, konkret, albo w ogóle. Zatem Roger był Twoim pierwszym sportowym idolem? Idolem w ogóle?

Dwa razy tak. W skokach lubiłem Funakiego, potem objawił się Małysz, ale to były jednak innego rodzaju emocje. Jeśli chodzi o piłkę i reprezentację to też nikt konkretny jakoś mnie nie zachwycił, a co do klubów, to pierwsza koszulką jaką miałem była z nazwiskiem Mehmeta Scholla, więc ciężko było o aż takie zachwyty A Fed właśnie zachwycał i na dodatek wygrywał, a że zajarałem się wtedy tenisem na dobre to i on został moim numerem jeden.

[Robertinho]

Właśnie najgorzej, że wtedy człowiek był taki młody i nie wszystko było tak istotne jak dzisiaj. No i nie było łatwego dostępu do transmisji. Tylko tak widocznie musiało być, inaczej nie wiadomo czy tak mocno by na mnie wpłynął.

Pełna zgoda. Dziś wszystkiego jest za dużo, nie ma żadnej aury tajemniczości, sportowcy relacjonują nam swoje życie w mediach społecznościowych. Szczerze mówiąc, ciężko byłoby mi teraz zauroczyć się infantylnym debilem, być może nasi idole też tacy w pewnym wieku byli(ale raczej jednak nie), ale nie mieli okazji się tym za bardzo chwalić . Dziś atencyjność i sprzedawanie wszystkiego niszczy moim zdaniem prawdziwy podziw i uznanie dla sportowców.

[Kiefer]

@Robertinho, nie oglądałem meczu z Samprasem, ale pewnie bym kibicował Petowi. Trzeba przyznać, że niezwykle symboliczny pojedynek.

[Barty]

Zaczęło się podobnie, jak u Arta, w okolicach 2000-01. Jednak z racji tego, że byłem wtedy gówniarzem, to nie pamiętam z wtedy zbyt wiele oprócz tego, że porwał mnie jego styl, szczególnie, że moim ulubieńcem wtedy był Thomas Enqvist. Kto widział go w akcji ten wie, o czym mówię. Szwedzka szkoła rąbania drewna czystej krwi.

No i ogólnie najwięcej pamiętam z czasów 2009 i wyżej, także najlepsze wspomnienia mocno wypełnione też licznymi porażkami. Era dominacji jakoś wyblakła w mym sercu.

[CajraX]

Oglądałem te spotkanie z Samprasem i dla mnie Pete był tylko jakimś dziadem z rekordami. Nie znałem go, był już żywą legendą i tylko tyle. Liczył się już tylko Roger.

[Robertinho]

Gdy Sampras zbliżał się do końca kariery, dopiero zaczynałem poznawać zasady piłki nożnej, więc nie było szans na czynne kibicowanie. Postać ta zaintrygowała mnie przede wszystkim podczas lektury Open, gdzie pomimo wyciągnięcia przez Agassiego kilku brudów, Pete został przedstawiony jako absolutny GOAT swoich czasów, ktoś do kogo w określonych warunkach nikt nie miał podjazdu. Do tego dochodzi pewna symbolika, że Sampras reprezentuje styl, którego tak bardzo dzisiaj brakuje, plus wizerunkowo lubię typ sportowca "cichego zabójcy", który przesadnio nie okazuje emocji.

A gdybyś miał ich porównać, zestawić, który byłby oceniony wyżej, oczywiście w kontekście swoim czasów?

[Del Fed]

Kolejna osoba, która zaczęła kibicować Fedowo po porażce i to takiej znaczącej, bardzo ciekawe... Ale i tak wyrosłeś na konkretny beton, prawie taki jak ja. Uwielbiam mecz z Andrijewem, napiny Fedka z niego nawet latami w avie miałem.

No bo to też było trochę tak że jako kompletny berbeć pamiętam, że o numer jeden na różnych turniejach rywalizowali Muster z Samprasem. Jako że to był sezon gry na ziemi no to ogólnie był taki okres, że Muster na cegle wygrywał wszystko albo prawie wszystko. Oczywiście stanąłem po niewłaściwej, austriackiej stronie. I potem po latach postanowiłem to mimochodem nadrobić. Najpierw zaczęło się od zdecydowanego optowania za siłą umysłu w konfrontacji z siłą muskuł. To gdzieś miało miejsce od 2006 i tak coraz bardziej, coraz bardziej - aż w końcu trzeba było zająć określone stanowisko w sprawie. I nie było już odwrotu.

Nie będę wspominał o takich kwestiach jak męczące jęczenie Nadala na korcie czy łapa Nadala nadająca się do obsługi kilofa.

[Kiefer]

Widzę, że @Barty widzi to podobnie jak ja, no i ten Enquist, też mu kibicowałem, choć nie będę ściemniał, że pamiętam za co.

[Robertinho]

Zaczęło się podobnie, jak u Arta, w okolicach 2000-01. Jednak z racji tego, że byłem wtedy gówniarzem, to nie pamiętam z wtedy zbyt wiele oprócz tego, że porwał mnie jego styl, szczególnie, że moim ulubieńcem wtedy był Thomas Enqvist. Kto widział go w akcji ten wie, o czym mówię. Szwedzka szkoła rąbania drewna czystej krwi.

No i ogólnie najwięcej pamiętam z czasów 2009 i wyżej, także najlepsze wspomnienia mocno wypełnione też licznymi porażkami. Era dominacji jakoś wyblakła w mym sercu.

Witam najspokojniejszego fana Rogera na piątej planecie od Słońca! Skoro przywołałeś Szweda, pamiętasz finał Bazylei z Rogerem(oczywiście przegrany przez Szwajcara, w pięciu setach, a jakże!).

[pascal]

Jednak ta dojrzała więź zaczęła się kształtować w roku 2008 jak u del feda- począwszy od 3-setowej porażki z Novakiem(!!!- dla mnie wtedy przysłowiowy szok i niedowierzanie). Nie przywykłem do przegranych w szlemach poza feralnym Hiszpanem, ale doceniałem go i nie miałem traumy. Do Wimbledonu 2008, kiedy wracałem od dziadków samochodem z rodzicami i słuchałem komunikatów radiowych z finału. Zacząłem godzić się z porażką idola, ale wróciliśmy i szybko odpaliłem streama i w niesamowitym napięciu oglądałem do wieczora. Po fakcie czułem jakąś próżnię w sobie. Robertinho wspominał tu często o tym, że Fed potrafi wrócić, dać nadzięję(bp w decydującym jako pierwszy) a potem nagle polec. Coś w tym rodzaju, choć nie do końca. Byłem podbudowany wykradnięciem 2 setów, ale wewnętrznie/głęboko czułem, że tego dnia się po prostu nie uda i koniec. Nazajutrz pojechałem z mamą na pielgrzymkę do Rosji . I gdzieś w połowie wycieczki, banery Rogera w Moskwie ciągle przywoływały emocje z finału . Od tego momentu zaczęła się ta najbardziej emocjonalna część przygody ze świadomością, że "mistrz potrzebuje wsparcia". I od tego momentu zaczęło się kibicowanie przeciwko Rafie- patrz Us Open 2008 ze Szkotem. Kolejnym niezwykłym przeżyciem był dla mnie mecz z Murray'em w WTF, które szczególnie upodobałem i bardzo mi zależało, żeby Roger przeszedł dalej. Dodatkowo imponowała mi jego waleczność, upartość, upór, których wcześniej nie doceniałem.